Dubbele Gouden Palm-winnaar Ruben Östlund is juryvoorzitter, Martin Scorsese, Wes Anderson en Ken Loach stellen nieuwe films voor en met Baloji is ook ons land vertegenwoordigd: de 76e editie van le festival de Cannes belooft opnieuw groots te worden. Onze chef cinéma Dave Mestdach stipte alvast deze twaalf titels titels aan.
Asteroid City: De nieuwe Wes Anderson
Strak symmetrische shots in pasteltinten, nostalgie overgoten met deadpanhumor, een fetisj voor vreemde vlerken en velours en genoeg sterren om een firmament mee te plamuren: ziedaar de formule van Wes Anderson. Nadat hij de Croisette op stoof met The Royal Tenenbaums, Moonrise Kingdom en The French Dispatch flitst de Texaanse maverick je dit keer terug naar een fictief, Amerikaans woestijnstadje anno jaren vijftig waar een conventie voor amateurwetenschappers wordt gehouden. Tot het festijn voor nerds groot en klein verstoord wordt door een ‘spectaculaire gebeurtenis’ – een alien? Russen? Disfunctionele familie-issues? Anderson-habitués Jason Schwartzman, Adrien Brody, Willem Dafoe, Tilda Swinton en Jeff Goldblum zijn op post. Margot Robbie, Tom Hanks, Steve Carell en Scarlett Johansson maken hun entree. Kleurrijke poedelrokken en glimmende brylcreamcoupes zijn gegarandeerd.
Killers of the Flower Moon: Martin Scorsese is (eindelijk) terug op de Croisette
De laatste keer dat Martin Scorsese Cannes aandeed? Dat was met een niet onaardig filmpje over een wat eenzame taxichauffeur. Taxi Driver, of zoiets. De New Hollywoodmaestro kreeg er de Gouden Palm voor, plus een plek in de canon die hij vele jaren – 47 om precies te zijn – later nog steeds bekleedt. Op zijn tachtigste trekt Marty richting Croisette met een thriller over de mysterieuze moorden op leden van de Osage-indianenstam nadat er in het Oklahoma van de jaren twintig olie op hun gronden wordt ontdekt. Leo DiCaprio is de neef van een verdachte rancher die wel erg goed op Robert De Niro lijkt (de eerste keer dat Scorsese’s fetisjacteurs samen te zien zijn) en Jesse Plemons is de FBI-speurder met dienst in wat oliedonkere true crime belooft te worden. There will be blood.
Strange Way of Life: Een kortfilm van Pedro Almodóvar
Met zoveel toptitels in zoveel secties dreigen kortfilms in Cannes vaak te worden geskipt, maar reken maar dat deze première een volle zaal trekt. Dat kan moeilijk anders als je weet dat het om een gay western van Cannes-darling Pedro Almodóvar gaat en dat de Spaanse melomaestro Pedro Pascal de prairie opstuurt als de cowboy die na 25 jaar terug richting sheriff Ethan Hawke galoppeert, met een koffer vol onvervulde zaken, een hart vol verdriet en een pistool vol kruit. Een passionele pastiche op de kleurrijke melowesterns van de fifties en sixties.
The Zone of Interest: Een Holocaustdrama van de maker van Under the Skin
Jonathan Glazer baseerde zich voor zijn Holocaustdrama The Zone of Interest op de roman van Martin Amis over een nazi-kapitein die een affaire begint met de vrouw van de kampcommandant. Maar van de maker van het ontregelende moeder-zoondrama Birth en de diep onder de huid snijdende sf-trip Under the Skin hoef je geen loyale adaptatie te verwachten. Wel zeker is dat Sandra Hüller de overspelige nazi-echtgenote speelt, kwaliteitslabel A24 producent is en Mica Levi de soundtrack van verontrustende strijkers mag voorzien. ‘Ik herinner me hoe gegrepen ik altijd was door de gezichten van de omstanders, de toeschouwers, de medeplichtigen. Gewone Duitsers’, aldus Glazer. ‘Sommigen lijken het zelfs amusant te vinden.’ Een ménage à trois met de stank van schuld, morele krankheid en Zyklon B.
Indiana Jones and the Dial of Destiny: Tatatata-ta-ta-taaa!
Tachtig is Harrison Ford ondertussen, maar dat belet hem niet om met behulp van wat zalf tegen artrose en nog meer cgi voor de vijfde en laatste keer de zweep van ’s werelds meest avontuurlijke archeoloog boven te halen. Geen Steven Spielberg in de regiestoel deze keer, maar wel James Mangold – hij van Walk the Line, 3:10 to Yuma en Ford v Ferrari.Fleabag-fenomeen Phoebe Waller-Bridge speelt de kleindochter die opa anno 1969 moet helpen om de plannen van een ex-nazi (Mads Mikkelsen) te dwarsbomen die na de oorlog voor NASA ging werken en op zoek blijkt naar hetzelfde, magische artefact als Indy. John Williams’ iconische tune – Tatatata-ta-ta-taaa! – klinkt nu al op de Croisette.
About Dry Grasses: MeToo in Anatolië
Negen jaar nadat hij de Gouden Palm won met Winter Sleep en twaalf nadat hij hem had moeten winnen met Once Upon a Time in Anatolia komt Nuri Bilge Ceylan aanzetten met zijn nieuwste meditatie over de existentiële blues van middenklassers. In zijn negende langspeler volgt ‘de Turkse Antonioni’ een jonge leraar die aan zijn laatste jaar in een provinciehol toe is en hoopt op een baan in Istanbul, tot hij en een collega door twee studentes van seksueel misbruik beschuldigd worden, waarop hij aanklopt bij een oudere lerares. Denk MeToo in het hinterland van Anatolië, maar dan met een scheut Ingmar Bergman, een wolk ambiguïteit en indringende shots in widescreen.
The Old Oak: Ken Loach, dan toch niet op pensioen
De titel van de nieuwe Ken Loach – 86 inmiddels – refereert niet aan hemzelf, maar aan een pub in het noordoosten van Engeland, waar de mijnen al jaren dicht zijn, het leven hard is, Syrische vluchtelingen aanspoelen en de lokale pub The Old Oak dreigt te sluiten. Zes jaar geleden claimde de Britse meester van het sociaalrealisme nog zijn pensioen, nu doet hij alsnog een gooi naar een historische derde Gouden Palm, nadat hij eerder won met The Wind that Shakes the Barley (2006) en I, Daniel Blake (2016). Of zou juryvoorzitter Ruben Östlund – zelf ook tweevoudig winnaar – denken: het is ondertussen welletjes geweest met die onvermoeibare rooie rakker?
May December: Typischer Todd Haynes wordt het niet
Een romantisch drama over twee vrouwen wier professionele en sentimentele leven door elkaar beginnen te lopen, in een waas van onvervulde liefde en nostalgie? Alsof je Ingmar Bergmans Persona mixt met Douglas Sirks All That Heaven Allows, ergens in de suburbs van Maine, New England? Typischer Todd Haynes wordt het niet, maar aangezien dat in het verleden parels als Far from Heaven en Carol opleverde, is het ook nu voor elke recht- en andersgeaarde cinefiel smachten. Een koppel dat twintig jaar geleden de tabloids haalde door hun grote leeftijdsverschil krijgt een actrice (Natalie Portman) over de vloer die de vrouw in kwestie (Julianne Moore) – 23 jaar ouder dan haar echtgenoot – wil spelen, maar dat bezoek lokt meer uit dan verhoopt.
Perdidos en la Noche: Niet voor gevoelige magen
Een hondje de nek omwringen? Een pik in de fik steken? Een orgie met beesten plannen? Amat Escalante draait er zijn hand en zeker zijn camera niet voor om, maar dat weerhield de mafste der Mexicaanse mavericks – perdón, Alfonso Cuarón, Carlos Reygadas en co. – er niet van om in Cannes prijzen te pakken met zijn wrange debuut Sangre en zijn kartelthriller Heli. Dit keer laat Escalante je verloren lopen in de nacht in de voetsporen van de twintigjarige Emiliano. Die is vijf jaar na haar verdwijning nog steeds op zoek naar zijn moeder – een lerares die het opnam tegen mijnbouwboeren – tot hij op een spoor komt dat richting een excentrieke familie leidt. Macht, corruptie en leugens in en rond Guadalajara, in een thriller die vast van niks menselijks en misselijks zal wegkijken.
Black Flies: Met Sean Penn als ambulancier op leeftijd
Een portie gespierde, faux-realistische genrecinema gedrenkt in bloed, zweet en tranen? Laat dat aan de Fransman Jean-Stéphane Sauvaire over. In Johnny Mad Dog zeulde hij je door de Afrikaanse jungle in het zog van kindsoldaten. In de knokfilm A Prayer before Dawn liet hij je alle hoeken van een Thaise gevangenis zien. Dit keer laat hij je meerijden met ambulanciers door de mean streets van New York, met de gelijknamige roman van Shannon Burke als gps. Denk Scorsese’s Bringing out the Dead meets 9-1-1 meets Spoed, maar dan met Sean Penn als ervaren rot achter het stuur, Tye Sheridan als diens paramedische pupil en – wee diegene die de hulpdiensten hindert – Iron Mike Tyson als flik.
Occupied City: Steve McQueen vs het door de nazi’s bezette Amsterdam
In 2019 publiceerde schrijfster en NRC-journaliste Bianca Stigter Atlas van een bezette stad, over de nazibezetting van Amsterdam tussen 1940 en 1945. Nu komt haar hubby aanzetten met een documentaire gebaseerd op dat naslagwerk. ‘Et alors?’ denkt een mens dan, tot je weet dat meneer Stigter Steve McQueen is, de Britse Turner Prize- en Oscarwinnaar achter 12 Years a Slave, Small Axe en andere uppercuts. Aan de hand van Stigters verhalen filmde McQueen, die ondertussen ook zijn WO 2-drama Blitz aan het afwerken is, alle plekken waar die duistere brok geschiedenis zich afspeelde. Een dik vier uur durende trip door Amsterdam, maar dan zonder luidruchtige Engelsen die zich de grachten in blowen, maar met de stille spoken van een onvoltooid verleden.
La Chimera: Tomb Raider, maar dan zonder Lara Croft
Vijf jaar geleden verwonderde Alice Rohrwacher met haar magisch-realistische klasse(n)sprookje Lazzaro felice. Nu mag de Italiaanse regisseuse de Croisette op met La chimera. Dat speelt zich af in het Toscane van de jaren tachtig en in het schimmige milieu van de ‘tombaroli’, of grafrovers. Josh O’Connor (God’s Own Country, The Crown) is een Engelse archeoloog die met de illegale handel in oude artefacten te maken krijgt. En ook filmicoon Isabella Rossellini doet mee, dochter van Rohrwachers idool Roberto en muze van David Lynch. Een film over ‘tombraiders’ met een bovennatuurlijke, semidocumentaire en sociale twist.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
