Zeven tips voor Filmfestival Oostende 2025

Van Timothée Chalamet die Like a Rolling Stone zingt tot een verfijnde parel uit Bollywood: hiervoor moet u straks aan zee moet zijn tijdens de zeventiende editie van het filmfestival van Oostende.

A Complete Unknown (James Mangold)

Timothée Chalamet speelt de jonge Bob Dylan – inclusief krullenbol, zeurderige stem en zelfbewuste branie – in deze biopic van de singer-songwriter die in 1941 als Robert Zimmerman ter wereld kwam en in de jaren zestig de muziekwereld op zijn kop zette door zijn folkgitaar in te ruilen voor een elektrische Fender. De film, geregisseerd door James Mangold, begint bij Dylans debuutjaren in New York en belicht zijn turbulente relaties met Joan Baez, Pete Seeger en de folkscene, culminerend in zijn legendarische optreden op het Newport Folk Festival van 1965. Mangold – die eerder countrykoning Johnny Cash bezong in Walk the Line – maakt er géén sentimenteel heiligenleven van en toont ook Dylans nukkige, zelfzuchtige kant, terwijl Chalamet zich met overgave – en tamelijk toonvast – aan klassiekers als Like a Rolling Stone en The Times They Are a-Changin’ waagt. Bob sprak alvast zijn zegen uit.

Armand (Halfdan Ullmann Tøndel)

Drie jaar geleden veroverde Renate Reinsve de harten van worstelende dertigers met The Worst Person in the World. Nu laat de Noorse opnieuw van zich horen met deze psychologische thriller waarin ze een jonge moeder speelt wier zesjarige zoontje Armand betrokken blijkt bij een seksueel getint incident. Of was het toch gewoon een onschuldig kinderspelletje? Terwijl de spanningen tussen ouders, lerares en schooldirectie oplopen, ontvouwt de film zich als een intrigerende mix van melodrama en thriller. En dat in een strakke regie van debutant Halfdan Ullmann Tøndel die als kind opa mocht zeggen tegen Zweeds filminstituut Ingmar Bergman en oma tegen Liv Ullmann.

The Brutalist (Brady Corbet)

In dit neomodernistische meesterwerk – een van de topfavorieten voor de Oscars – brengt Brady Corbet een epische (en fictieve) kroniek van ambitie, migratie en persoonlijke opoffering. Dik drie en een half uur lang volg je László Tóth (Adrien Brody), een Hongaarse architect en Holocaustoverlever die zijn Amerikaanse droom najaagt in naoorlogs Pennsylvania. Wat begint als een ode aan creativiteit en volharding verandert gaandeweg in een scherpe reflectie op een wereld gedreven door egocentrisme en kapitalisme. Corbet, die in de slipstream van Elia Kazan en Orson Welles sluipt, gebruikt het bijna vergeten VistaVision-formaat om Tóths architectonische dromen tot leven te brengen, terwijl Brody excelleert in zijn beste rol sinds The Pianist. Een film die monumentaal durft te zijn, zonder zijn menselijkheid te verliezen.

The Color of Pomegranates (Sergei Parajanov)

Naar jaarlijkse gewoonte mocht de master van het festival – Charlotte Vandermeersch deze keer – een selectie van persoonlijke favorieten samenstellen. Daaronder deze even schilderachtige als betoverende klassieker uit 1969 van Sergei Parajanov. De film is geen conventionele biopic, maar een visuele vertelling van het leven van de achttiende-eeuwse Armeense dichter-monnik Sayat-Nova. Parajanov schildert een reeks tableaux vivants waarbij elk frame haast een Byzantijns icoon lijkt. Zijn gebruik van symboliek, erotiek en surrealistische beelden zorgt voor een dromerige sfeer, tot horreur van de Sovjetautoriteiten die indertijd de film censureerden en Parajanov naar de goelag stuurden. Jean-Luc Godard en Andrej Tarkovski waren, net als Vandermeersch, danig onder de indruk.

Hard Truths (Mike Leigh)

Na het (onterecht) floppen van zijn historische drama Peterloo (2019) en het overlijden van zijn trouwe cameraman Dick Pope, leek het erop dat Mike Leigh zijn carrière had afgerond. Maar met Hard Truths keert de inmiddels 81-jarige meester van het Britse sociaalrealisme terug naar zijn roots: een hedendaags, kleinschalig drama dat raakt als een stomp in de maag. Centraal staan twee zussen, de verbitterde Pansy (Marianne Jean-Baptiste, in topvorm) en de warme Chantelle (een innemende Michele Austin). Terwijl Chantelle vreugde vindt in haar gezin en werk, worstelt Pansy met woede en isolement in een huis dat eerder op een gevangenis lijkt. Een grijnslachende film over verborgen pijn en de vraag hoe we omgaan met mensen die liefde en hulp afwijzen. Oftewel het soort harde waarheden waar de maker van Naked, Secrets & Lies en Vera Drake al een carrière lang op trakteert.

All We Imagine as Light (Payal Kapadia)

Wie aan Indiase cinema denkt, denkt meteen aan kleurrijke zang- en dansspektakels, maar Bollywood heeft ook verfijnde parels te bieden. Zelden werd Mumbai zo poëtisch in beeld gebracht als in deze tedere vrouwenkroniek over drie verpleegsters van verschillende generaties die elk hun issues hebben – met de patriarchale samenleving, hun geliefde en zichzelf. De jonge filmmaakster Payal Kapadia verweeft hun verhalen met een verfrissende souplesse en laat de hectiek van de grootstad en de eenvoudige levens in de buitenwijken harmonieus contrasteren in een film die zowel sociaal commentaar levert als een intiem portret van de vrouwelijke ervaring schetst. Bekroond in Cannes met de Grand Prix en een van de mooiste films die u dit voorjaar in de bioscoop zult zien.

Queer (Luca Guadagnino)

Vorig jaar serveerde Luca ‘Call Me by Your Name’ Guadagnino nog een winnende ace met het sensuele tennisdrama Challengers. Dit jaar brengt de Italiaanse filmstilist Queer uit, een film die (homo)erotiek en begeerte onderzoekt. Voormalig 007 Daniel Craig charmeert, frustreert en intrigeert als de charismatische Amerikaanse expat Lee in Mexico City in de jaren vijftig, in een wereld van drank, drugs en seksuele obsessie. Het verhaal – naar een novelle van beatvader William S. Burroughs – volgt Lee’s fascinatie voor de jonge Eugene (Drew Starkey) terwijl ze samen een bizarre reis naar Zuid-Amerika maken op zoek naar seks, liefde en andere hallucinogene substanties. Een sensueel geschoten trip langs de grilligheden van het leven.