Zelden werd narcisme zo bot afgebeeld als in de Noorse satire ‘Sick of myself’

In tijden van sociale media wordt er wel eens geopperd dat narcisme een van de belangrijkste ziektes is. In dat geval is Kristoffer Borgli’s Sick of myself, te zien op Film Fest Gent, de botste en meest accurate diagnose tot nu toe.

Het verhaal van Sick of myself draait rond Signe, die in een erg competitieve relatie zit met haar vriend Thomas. De twee lijken vooral met elkaar op te trekken om te zien wie van hen het meeste aandacht kan opeisen – positieve of negatieve aandacht, dat maakt bitter weinig uit. En de twee gaan werkelijk tot het uiterste. In het begin van de film komen we bijvoorbeeld te weten dat Signe de enige was die het slachtoffer van een dodelijke hondenbeet te hulp schoot. De enige, omdat ze alle omstaande mensen verbood hulp aan te bieden zodat zij alleenrecht op het sterke verhaal zou hebben. Vergelijkbaar daarmee is de carrière van Thomas, die zichzelf kunstenaar noemt maar eigenlijk gewoon meubels uit mensen hun interieur steelt en die op hun zij zet.

De relatie neemt een toxische wending – voor zover die niet van in het begin al toxisch was – wanneer Thomas opgemerkt wordt door een voornaam kunstmagazine en er een uitgebreid interview krijgt. Signe probeert zijn expositie nog te minimaliseren bij hun vrienden, maar de carrière van Thomas lijkt definitief van de grond te komen. Gelukkig vindt ze op het internet toevallig de ideale manier om weer het middelpunt van de belangstelling te worden. In een artikel leest ze dat Lidexol, een illegaal Russisch medicijn, aan een mysterieuze huidziekte gelinkt wordt. Uiteraard beslist Signe om grote dosissen Lidexol in te nemen. Haar plannetje werkt, met alle gezondheidsgevolgen van dien.

Botte satire

Sick of myself werd al meermaals de échte The worst person of the world genoemd. Niet enkel omdat het allebei Noorse films zijn die het leven schetsen van een jonge vrouw, maar ook omdat Signe wel eens echt de meest onuitstaanbare persoon ter wereld zou kunnen zijn. Daarin schuilt echter ook meteen een belangrijk verschil tussen beide films. Waar The worst person of the world empathie toonde voor het hoofdpersonage en haar groei in kaart probeerde te zetten, is Sick of myself een door en door cynische satire waarin het hoofdpersonage absoluut niet gespaard wordt.

Voor subtiliteit bent u bij Sick of myself niet aan het juiste adres. Borgli wilde duidelijk een zo bot mogelijke film maken, waarin narcisme eens flink aan de tand werd gevoeld. Het resultaat is een zeer ongemakkelijke, maar regelmatig ook hilarische film die het bloed doelbewust van onder uw nagels probeert te halen. Uiteraard gaat Signe ten onder aan haar eigen, domme plan, maar zelfs dan is het moeilijk om iets anders dan leedvermaak te voelen.

Tussen de regels door lijkt Sick of myself zich ook aan wat diepere maatschappijkritiek te wagen. Bijvoorbeeld wanneer Signe gecontacteerd wordt door een modellenbureau dat ‘minder idealistische lichamen’ wil afbeelden. Op zich een nobel doel, maar al snel blijkt dat het bureau op die manier vooral positief in de media wil komen en niet oprecht inzit met mensen met een beperking.

Zulke momenten zijn echter in de minderheid. In essentie is het vooral een heel lelijk, heel amusant portret van een van de meest narcistische personages die u ooit op beeld zag. Dat ze zichzelf met opzet zo lelijk mogelijk maakt om op te vallen, is vooral een veruitwendiging van haar ware aard.