‘Vleesdag’: hoe maak je de bloederigste nederhorror aller tijden?

Waaghalzen kunnen op het Brugse filmfestival Razor Reel genieten van Vleesdag, de goorste Nederlandse horrorfilm ooit. Mét een lekker broodje spek erbij.

In Vleesdag probeert een groep extremistische activisten de dieren te bevrijden uit een slachthuis, wat niet naar de zin van de plaatselijke vleesboeren is. Wat volgt, is een bloederig spektakel waarbij de twee groepen elkaar te lijf gaan. ‘Sommige mensen zien er een aanklacht tegen de vleesindustrie in, anderen begrijpen de boeren die plots hun manier van werken, die generaties lang werd doorgegeven, moeten aanpassen. Mijn doel was om beide kanten te laten zien, zonder geheven vingertje’, aldus regisseur Martijn Smits.

Maar wat er uiteindelijk echt toe doet, is het sadistische vermaak. De film wordt dan ook aangeprezen als ‘de bloederigste nederhorror aller tijden’.

Verdient Vleesdag die titel echt?

Martijn Smits: Die quote komt van Jan Doense, de grootste kenner van griezelfilms in Nederland. Hij is heel goed op de hoogte van alles wat hier gemaakt wordt. Dus moet het wel kloppen. (lacht)

Was het je bedoeling om dat record te breken?

Smits: Het zat in mijn achterhoofd, ja. Toen we een locatiebezoek aan het slachthuis brachten, zagen we allemaal materiaal om mensen gruwelijk mee te vermoorden. Daar komt natuurlijk bloed bij kijken.

Hoeveel bloed?

Smits: Zestig liter, volgens onze make-upartiest Stephan Vos. Zelf denk ik dat het nog meer is. Soms stonden we met vijf verschillende bloedpompen klaar om het alle kanten uit te laten spuiten. Heel onze set en crew zaten onder het bloed.

Wordt er echt bloed gebruikt?

Smits: Nee, de acteurs krijgen soms wat in hun mond, en we willen niemand ziek maken. Stephan maakte een soort siroop op basis van methocel, een verdikkingsmiddel voor voedsel, en kleurstof. Het ziet er levensecht uit, maar je krijgt het weer netjes uit je kleren.

Hoe is de sfeer op zo’n bloederige set?

Smits: Erg goed! Uiteraard zijn er intense scènes waarvoor de acteurs zich even moeten concentreren, maar de ontlading gaat altijd met een grote lach gepaard. Het maken van een horrorfilm is niet eng, maar vooral erg grappig.

Het verbaasde me dat je ook De grote slijmfilm hebt gemaakt.

Smits: Ik hou vooral van genrefilms. Toen ik benaderd werd om een superheldenfilm voor kinderen te maken, kon ik daar mijn ei in kwijt. In Nederland worden weinig toffe sciencefiction- of avonturenfilms gemaakt, maar in kinderfilms kan je daar wel in losgaan. Zo ben ik in die wereld beland. Maar horror was altijd mijn eerste passie.

Tijdens de vertoning op Razor Reel worden er blijkbaar broodjes met spek uitgedeeld.

Smits: (lacht) Dat kan ik alleen maar waarderen. Ik vraag me wel af of dat broodje na deze film nog zal smaken.