Twin Peaks à la flamande: Dijf Sanders & Tsar B op Videodroom

Videodroom, het ‘scheve’ muzikale luik van Film Fest Gent in de Vooruit, wordt dit jaar afgesloten met een Twin Peaks-hommage (en -party!). Wagen zich aan de iconische soundtrack van Angelo Badalamenti: Tsar B en Dijf Sanders.

U kunt tijdens het Film Fest zoals steeds in de Vooruit terecht voor unieke samenwerkingen tussen muzikanten en cineasten, gloednieuwe scores voor cultklassiekers en gereconstrueerde soundtracks. Dat laatste is een kolfje naar de hand van de Gentse Justine Bourgeus, naast haar bestaan als altpopdiva Tsar B ook soundtrackcomponiste, onder meer voor series als Godvergeten, Assisen en Leef! In zelfverklaard klankenbricoleur Dijf Sanders vond Bourgeus de gedroomde co-star om hulde te brengen aan Twin Peaks, de cultserie waarmee David Lynch begin jaren negentig furore maakte, en in het bijzonder aan de befaamde soundtrack van grootmeester Angelo Badalamenti.

Justine Bourgeus: Mijn grote voorbeeld, zéker wat soundtracks componeren betreft. Ik beschouw Badalamenti zelfs een beetje als mijn artistieke oom en Twin Peaks als een van mijn belangrijkste artistieke invloeden.

Je bent geboren in 1994, drie jaar nadat de reeks ook via VTM de Vlaamse huiskamers had bereikt. Hoe ben je alsnog in het bevreemdende universum van Twin Peaks verzeild?

Bourgeus: Op aanraden van vrienden heb ik rond mijn zestiende de reeks voor het eerst bekeken, op dvd. Met enig wantrouwen: op het eerste gezicht zag het er een doordeweekse soap uit, maar als je er eenmaal aan begint, word je je snel bewust van het surreële genie van Lynch en coscenarist Mark Frost. Én van Badalamenti, want de muziek is echt een van de hoofdrolspelers in het verhaal. Dankzij de soundtrack hangt er zelfs tijdens de meest onbenullige, ‘normale’ scenes altijd iets extra’s in de lucht.

Dijf Sanders: Die soundtrack kleurt en stuurt echt álles. En eigenlijk zijn het maar een drietal verschillende thema’s die altijd terugkeren. Een paar simpele motieven die telkens in andere laagjes in andere contexten gecombineerd worden. Heel eenvoudig maar tegelijk – of net daarom – geniaal.

Bourgeus: Dat was de grote uitdaging van dit project: die soundtrack is perfect zoals hij is. Maar hem gewoon getrouw naspelen zou flauw zijn, saai zelfs. Dus heb ik Dijf erbij gehaald zodat ik de verantwoordelijkheid kan delen als we het verpesten. (lacht) Nee, ik wilde met Dijf werken omdat hij voor mij een soort synthesizergoeroe is en ik hem heel inspirerend vind als producer en muzikant. Hij creëert net als ik een heel eigen wereld, een vreemde plek zonder dat je als luisteraar meteen doorhebt waaróm ze precies zo vreemd is. Net zoals Twin Peaks.

De klankkeur van Badalamenti’s soundtrack werd heel erg bepaald door de antieke Fender Rhodes waarop hij componeerde. Had jij er zo eentje in je verzameling staan, Dijf?

Sanders: Neen. In mijn collectie zitten eigenlijk weinig instrumenten die ik gebruik om te doen wat ze oorspronkelijk hoorden te doen. (grijnst) Maar die composities zitten zó diep in het collectieve geheugen verankerd dat je ze eigenlijk op gelijk welk instrument herkenbaar tot leven kunt wekken. We konden er dus volop op los fantaseren met verschillende soorten synths. Een totale stijlbreuk, daar moeten de mensen niet bang voor zijn, maar het was wel een leuk proces om het oorspronkelijke sentiment van de muziek af en toe bloot te stellen aan een heel ander klankenspectrum.

Justine, op je recentste album To the Stars staan enkele tracks met stevige trance- en gabberinvloeden. Gaan jullie Moby achterna, die voor zijn dancehit GoLaura Palmer’s Theme van Twin Peaks samplede?

Bourgeus: Ik beloof in elk geval dat we je op onze manier in de wereld van Twin Peaks zullen trekken. Én dat het spannend zal zijn. Verder: geen commentaar. (lacht)

En de zang? In de reeks zitten naast het bekende generieknummer Falling nog twee songs met Julee Cruise, de fragiele nachtegaal die net als Badalamenti vorig jaar overleden is. Zij haalde heel hoge noten maar zong tegelijk heel zacht. Geen sinecure om live te doen.

Sanders: Justine heeft daar geen enkele moeite mee, hoor. Ik was aangenaam verrast.

Bourgeus: In mijn eigen muziek zing ik ook al hoog en zacht. Ik heb van nature nogal een hese stem, veel decibels produceren lukt me gewoon niet. (lacht) En trouwens, Dijf en ik worden bijgestaan door Anne-Sophie Ooghe van High Hi op gitaar en Elias Devoldere van Nordmann op drums. En die kunnen allebei – Anne-Sophie bij High Hi, Elias met zijn soloproject – een aardig stukje zingen, hè. Maar goed, we gaan nog niet té veel verklappen.

Je had daarnet over ‘iets extra’s’ dat dankzij de soundtrack altijd in de lucht hangt in Twin Peaks. Nu je zelf met de muziek aan de slag bent gegaan, heb je kunnen ontsluieren wat Badalamenti’s geheime ingrediënt is?

Bourgeus: Eigenlijk niet. Voor mij voelt die muziek tegelijk luchtig én donker, heel knus en heel onbehaaglijk. Die combinatie hoort eigenlijk niet te werken, maar toch doet ze dat. Er is een reden waarom zoveel mensen door die soundtrack geraakt worden, ook zonder de beelden erbij en zonder goed te weten waarom. Maar geen idee hóé Badalamenti dat muziektechnisch precies gefikst heeft. Heel instinctief, zeker? Een goede soundtrack mag vooral niet te brainy zijn.

Sanders: Precies. Ik geloof trouwens niet dat er zoiets bestaat als een geheim ingrediënt. Niemand begint aan iets met het idee ‘ik ga iets geniaals maken’. Het gebeurt of het gebeurt niet. Lynch en Badalamenti waren gewoon twee unieke, creatieve geesten bij elkaar op het juiste moment voor het juiste project, en zo ontstaat iets magisch.

Tot slot: wie is jullie favoriete Twin Peaks-personage?

Sanders: Zonder enige twijfel: Dale Cooper, de FBI-agent die de moord op Laura Palmer moet onderzoeken. Voor mij een van de mooiste personages in de televisiegeschiedenis, want de perfecte belichaming van een verlicht wezen. Eigenlijk is Cooper een soort boeddha in maatpak.

Bourgeus: Ik kan niet anders dan een gigantisch zwak hebben voor Audrey Horne, het verleidelijke klasgenootje van Laura Palmer. Dat moment waarop ze met haar tong een knoop legt in een kersensteeltje? Dat kan ik dus ook. Beste partytrick ooit.