Schuld en boete, en liefde en loyaliteit in The Big Apple. Het is waar bijna alle films van James Gray om draaien, en daarop vormt zijn meest autobiografische film tot hier toe geen uitzondering. De maker van Little Odessa, The Yards, Two Lovers en Ad Astra flitst je terug zijn jeugd anno 1980 in, in het zog van zijn twaalfjarige alter-ego Paul. Die groeit op in een warme, Joodse arbeidersfamilie, maar wordt op de middelbare school vroeger tot volwassenheid gedwongen dan hij wil wanneer hij na een paar akkefietjes door zijn ouders naar een elitecollege gestuurd wordt. Het betekent onder meer dat hij zijn beste buddy, die zwart is, niet langer kan frequenteren, waardoor de artistiek aangelegde Paul al gauw leert dat ‘mensch’ zijn allesbehalve evident is in een wereld waar huidskleur en klasse je sociale status bepalen.
Je voelt Grays liefde ten aanzien van het sujet, alsof hij retrospectief zijn inzichten deelt en tegelijk zijn excuses aanbiedt voor wat er toen tussen hem en zijn Afro-Amerikaanse kameraad is gebeurd. En de production design, decors en cinematografie van maestro Darius Khondji zijn top. Alleen ligt het er te vaak te dik op, alsof Gray, nochtans een classicus par excellence, de regel ‘show, don’t tell’ vergeet in zijn bevlogen vlaag van nostalgie, schuldbewustzijn en melancholie.
Bovendien is de casting niet altijd even overtuigend, met Anthony Hopkins als de opa die ondanks zijn goedlachse inborst nog altijd getekend is door de Holocaust, en Anne Hathaway als de hardwerkende memme van het gefictionaliseerde, maar gelukkig nooit geromantiseerde geslacht Gray. Al maken de twee kids veel goed, en is er ook een bijrolletje voor Jessica Chastain die het mantelpakje van Maryanne Trump aantrekt, de zus van The Donald die op overigens op dezelfde, New Yorkse rijkeluisschool zat.
Een mooi geregisseerde, emotioneel dooraderde familiekroniek, maar niet de uppercut die we van Gray gewend zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
