‘Scrapper’ op Film Fest Gent: een mooie vader-dochterrelatie in lelijke omstandigheden

Een film over een meisje dat in armoede opgroeit, haar alleenstaande moeder verliest en na twaalf jaar plots met haar verloren vader moet optrekken? Scrapper is een pak hartverwarmender dan het op papier klinkt.

Hartverwarmende films over armoede, het is blijkbaar een dingetje tijdens deze editie van Film Fest Gent. Eerder was er al Fallen Leaves, droogkomische film van Aki Kaurismäki waarin twee mensen ondanks hun economisch erbarmelijke positie de liefde vinden. Ook Scrapper, de debuutfilm van Charlotte Regan, vindt ontroering in een lelijke situatie, zij het met minder Scandinavische onderkoeling en meer Britsche schwung.

In Scrapper volgen we Georgie, een twaalfjarig meisje dat zonder vader opgroeide en wiens moeder recent is overleden. Ze houdt haar omgeving voor de gek door iedereen te doen geloven dat haar nonkel – die zogezegd Winston Churchill heet – bij haar is ingetrokken, maar in feite blijft ze alleen verder leven in het huis van haar moeder. Om de eindjes aan elkaar te knopen gaat ze regelmatig fietsen stelen met haar beste vriend Ari om die door te verkopen. Verder vult ze haar dagen met levensverhaaltjes verzinnen voor de spinnen die haar gezelschap houden en met ervoor te zorgen dat het interieur er exact hetzelfde uit blijft zien als toen haar moeder nog leefde.

Aanvankelijk doet de film denken aan een Britse variant op The Florida Project van Sean Baker. Ook in Scrapper wordt armoede door de ogen van een kind getoond en zijn er ondanks de schrijnende omstandigheden toch onschuldige, magische momenten te vinden. De film neemt echter een andere wending wanneer Jason, de verloren gelopen vader van Georgie, op een dag over het tuinhek klimt. Hij had gehoord over het overlijden van zijn oude vlam en heeft beslist dat hij na twaalf jaar toch een vader voor zijn dochter wil zijn.

Aanvankelijk spant het tussen Georgie en Jason, en ook als kijker sta je eerst wantrouwig tegenover die dertigjarige man die plots op het toneel verschijnt. Waarom beslist hij om nu alsnog deel uit te maken van Georgies leven? Heeft hij geen bijbedoelingen? Wat geeft hem het recht om nu doodleuk sorry te komen zeggen en daarmee te verwachten dat er een gezonde dochter-vaderrelatie kan ontstaan?

Na verloop van tijd begin je echter sympathie op te brengen voor de man. Oké, het was niet juist van hem om zijn zwangere vriendin zomaar achter te laten, maar hij was destijds nog maar een dom jochie van achttien jaar dat niet met zijn verantwoordelijkheden om kon gaan. Bovendien zie je hem in Scrapper oprecht zijn best doen om een goede vader voor Georgie te zijn en haar mistroostige wereld een beetje kleurrijker te maken. Om die reden werd de film ook al een optimistischere variant op Aftersun genoemd: ook hier staat een intieme vader-dochterrelatie centraal, al is de algemene teneur van Scrapper en pak minder melancholisch.

Op papier had Scrapper nochtans een heel deprimerende film kunnen worden. Een verhaal over een meisje dat haar moeder verliest en alleen in armoede opgroeit klinkt niet meteen als een goede tijd. Hoewel regisseur Charlotte Regan de melancholie zeker niet uit de weg gaat, weigert de film fatalistisch te worden. Ook in minder dan ideale omstandigheden kunnen er mooie dingen gebeuren.