Dennis Hopper die in een strak matrozenpakje rondwandelt kreeg nog nooit zo’n tragische ondertoon als in Night Tide, waarvoor Milan W een nieuwe, mysterieuze soundtrack bracht in de Vooruit.
Wanneer je naar een Videodroomconcert gaat, worden er tijdens het inleidend praatje altijd enkele andere voorstellingen uit de reeks aangeprezen. Zo heb ik Night Tide vier keer op dezelfde manier beschreven horen worden. ‘Het is een alom herkenbaar verhaal: jongen ontmoet meisje, de vonk slaat over, meisje blijkt moordlustige zeemeermin te zijn.’ Alsof dat niet al genoeg reden was om benieuwd te worden, is de film ook nog geregisseerd door Curtis Harrington. Soapkijkers kennen hem vooral omdat hij afleveringen van Dynasty regisseerde, maar daar was de Amerikaan zelf niet trots op. Hij werd liever gezien als onderdeel van de Amerikaanse avant-garde. Een titel die hij verdiende, want hij was de protegé van Meshes of the Afternoon-regisseur Maya Deren en bevriend met cultheld Kenneth Anger.
Meer dan genoeg redenen om af te zakken naar deze voorstelling van Night Tide met nieuwe soundtrack door Milan W. Die laatste kunt u kennen als muzikant bij onder meer Condor Gruppe en Flying Horseman, of van zijn solowerk. Vorig jaar bracht hij met Leave Another Day nog een dreampopplaat uit die ze zelfs bij Pitchfork konden smaken.
Liever dood dan eenzaam
De hierboven gegeven korte inhoud bleek min of meer te kloppen. We maken inderdaad kennis met Johnny (Dennis Hopper in een strak matrozenpakje) die tijdens een avond op café de knappe Mora leert kennen. Zij komt aan de kost op een wel heel opvallende manier: ze trekt een zeemeerminnenstaart aan, waarna mensen betalen om haar in een bassin te zien liggen. De twee beginnen te daten, maar iedereen in het kustdorpje waarschuwt Johnny. Haar vorige twee vriendjes zijn verdronken, en er wordt gefluisterd dat het niet om ongelukken gaat.
Tegelijk ligt de psychologie van de film iets genuanceerder. Wanneer Johnny Mora confronteert met de geruchten, ontkent ze die niet. Meer nog, ze beweert dat ze een échte zeemeermin is en dat ze door haar soortgenoten terug naar de oceaan geroepen wordt. Ze wil geen moorden plegen, ze wordt ertoe gedreven. Johnny krijgt alle argumenten om Mora te ontwijken gewoon op een presenteerblaadje. Maar zoals de sirenes in de Odyssee mannen alle rede lieten verliezen, waardoor ze de dood invoeren, kan ook Johnny de liefde niet zomaar naast zich neerleggen. In de kern is Night Tide dan ook een film over eenzaamheid. In het begin zien we Johnny Mora wanhopig smeken om hem toch een kans te geven, waaruit blijkt dat hij al lang single is. Wanneer hij eindelijk beet heeft, kan hij niet meer loslaten. Liever dood dan eenzaam.
Griekse tragedie
Het is die eenzaamheid waar Milan W met zijn nieuwe soundtrack op inspeelde. In de Vooruit bracht hij niet de dreampop van Leave Another, maar mysterieuze synthklanken die ons naar een bruin café teleporteerden, waar iedereen in z’n eentje van een glas whisky nipt. Tijdens de openingsscène liet Milan W ons ook meteen kennismaken met zijn geheime wapen. Hij was niet alleen, maar had saxofonist Adia Vanheerentals meegebracht. Haar rokerige klanken tilden de film naar een hoger niveau. Wanneer Johnny in het begin eenzaam over de pier struint, voel je zijn eenzaamheid door je lijf gieren.
In het begin van de film, wanneer nog niet helemaal duidelijk is hoe de vork in de steel zit, dikte de muziek vooral het mysterie in. Op de traagste momenten klonk het zelfs alsof iemand de ambient jazz van Bohren & der Club of Gore had opgezet. Wanneer het uiteindelijke plot van de film zich ontvouwt, klonk de muziek eerder tragisch. Mochten ze ten tijde van de Oude Grieken al saxofoons hebben uitgevonden, hadden ze hun tragedies op deze manier van muziek voorzien.
Af en toe liet Milan W een kans schieten om meer muziek te maken. Een scène met een onheilspellende tarotlezing was bijvoorbeeld perfect om een ongemakkelijk sfeertje te laten opborrelen. Maar wanneer er effectief muziek werd gespeeld, kreeg Night Tide een extra tragische dimensie.
