Celliste Mabe Fratti en haar partner Hector Tosta mochten tijdens Videodroom een nieuwe soundtrack bij de horrorfilm Messiah of Evil brengen. Dat zagen ze als een kans om eens lekker dissonante muziek te schrijven.
‘Mensen vragen me wel eens of ik op Videodroom soms ook films programmeer die niet omschreven kunnen worden als “surrealistische koortsdromen met elementen die aan David Lynch doen denken”, maar gewoon leuke films voor iedereen. Daarop antwoord ik altijd hetzelfde: nee.’ Met die woorden luidde Viernulvier-programmator Wouter Vanhaelemeesch deze avond in. En daar zijn we hem dankbaar voor, want op Videodroom vallen er altijd weer leuke, scheve cultfilms te ontdekken. Ditmaal werd er live een nieuwe soundtrack gebracht bij Messiah of Evil, een horrorfilm uit 1974 die wegkijkt als, welja, een surrealistische koortsdroom.
Messiah of Evil werd geregisseerd door Willard Huyck en Gloria Katz. Dit duo kende vooral succes als screenwriters. Ze schreven mee aan Indiana Jones and the Temple of Doom en aan American Graffiti. Ook het iets minder roemrijke Howard the Duck kwam uit hun pennen. Grote horrorliefhebbers waren het op zich niet, maar met Messiah of Evil waagden ze zich toch aan het genre. Problemen tijdens de productie zorgden er echter voor dat de film nooit volledig af raakte. In 1974, drie jaar nadat de beelden gefilmd werden, zorgden investeerders ervoor dat de film alsnog afgewerkt werd in de montagekamer. Daar moest men roeien met de riemen die men had, wat ervoor zorgt dat de film soms op een nogal onlogische manier in elkaar lijkt te zetten. Al is het net daardoor dat de film z’n droomachtige structuur krijgt.
In Messiah of Evil volgen we Arletty Lang, een jonge vrouw die vreemde brieven van haar vader krijgt. Vanuit het kustdorpje Point Dume schrijft hij over een vreemde ziekte die ervoor zorgt dat hij geen pijn meer voelt, en over een duistere man die na honderd jaar afwezigheid terug zou komen om voor chaos en verwoesting te zorgen. Wanneer de briefwisseling op een bepaald moment volledig stilvalt, beslist Arletty om zelf naar Point Dume af te reizen. Daar maakt ze kennis met de vreemde bewoners, waaronder een blinde kunstverkoopster, die een geheim lijken te verbergen. Langzaam maar zeker verzeilt ons hoofdpersonage in een spiraal van waanzin, wanneer het duistere verleden van Point Dume weer opgerakeld wordt.
Psycho
De oorspronkelijke soundtrack voor Messiah of Evil kwam van Phillan Bishop en klinkt zoals je bij een horrorfilm uit dit tijdperk zou verwachten. Bishop toverde griezelige melodieën uit zijn analoge synthesizer die tegenwoordig wat cliché klinken en doen lijken alsof de horror met een knipoog gebracht wordt. Niets daarvan bij Mabe Fratti, de Guatemalaanse celliste die samen met haar partner Hector Tosta voor nieuwe muziek kwam zorgen.
Fratti en Tosta hebben al vaak samen muziek gemaakt. Tosta doet vaak dienst als producer bij Fratti’s solowerk, en samen zijn ze ook de groep Titanic. Hun muziek kan alle kanten op gaan: soms is het jazzy, dan weer rockend, en altijd met een vleugje avant-pop in de mix. Maar het is altijd best melodisch, en je zou het kunnen opzetten voor je ouders. Componeren voor een horrorfilm leken ze daarentegen als een buitenkans te zien om alle stoppen uit de kast te halen. Tijdens de openingsscène toverde Fratti schelle klanken uit haar cello die deden denken aan de iconische muziek voor Psycho en ons meteen op het puntje van onze stoel deden zitten. Tosta gooide er op de gitaar een nerveuze laag onder om het feest compleet te maken.
Dissonant duel
Doorheen de film deden Fratti en Tosta er alles aan om de spanning te maximaliseren. Soms sloeg Fratti op haar cello 1 noot aan met haar vingers die daarna door een looping station gehaald werd om aanhoudende dreiging op te bouwen. Tijdens een scène waarin twee personages elkaar versierden klonk de muziek romantisch, maar bleef er een ongemakkelijke ondertoon in zitten. Een moordscène in de cinema werd extra amusant omdat de muziek van de film die het personage bekeek doorboord werd door het dissonante samenspel van de twee muzikanten.
De nieuwe soundtrack was op z’n best wanneer zowel Tosta op gitaar als Fratti op cello lekker luid en chaotisch speelden. Sommige momenten klonken alsof de twee een duel uitvochten wie het meest dissonant kon klinken, terwijl ze allebei wel in tango met de film speelden. Hun muziek was zeer aanwezig, maar overstemde Messiah of Evil nooit. En zo snapten ze perfect waar Videodroom om draait: een film een tweede leven geven met een nieuwe soundtrack. In dit geval ging het niet per se om een compleet nieuwe film, maar om een aandikking van de intensiteit die al in het origineel zat.
