Made in Belgium: 4 Belgen op Film Fest Gent

Niet alleen Julian en L’intérêt d’Adam doen de Belgische tricolore straks wapperen in Gent. Ook deze vier films van Belgen tonen waar een klein landje groot in kan zijn.

Têtes brûlées (Maja-Ajmia Yde Zellama)

Na een gesmaakte passage op de Berlinale eerder dit jaar strijkt dit delicate debuut van de Brusselse Maja-Ajmia Yde Zellama nu ook neer in Gent. Daarin volgen we Eya, die opgroeit in een gezin van Tunesische komaf en na de plotse dood van haar grote broer wordt gedwongen om te vroeg volwassen te worden. Zellama observeert haar rouwproces zonder sentiment of verklarende voice-over, en toont hoe een jong meisje balanceert tussen kinderlijke bravoure, religieuze rituelen en de stille troost van een hechte gemeenschap. Clichématige tegenstellingen – traditie versus moderniteit, islam versus Brusselse jeugd – worden resoluut vermeden. Wat overblijft, is een teder en tegelijk radicaal portret van een kind dat zijn eigen weg zoekt door de duisternis.

The Silent Treatment (Caroline Strubbe)

Eerst was er Lost Persons Area (2009), daarna volgde I’m the Same I’m an Other (2013) en nu vervolledigt Caroline Strubbe haar Lost Persons-trilogie met The Silent Treatment. In dit slotstuk verlegt de Belgische cineaste haar blik naar het Hongaarse Boedapest, waar de 18-jarige Tess (Kimke Desart), een excentrieke jongvolwassene met stockholmsyndroom, de veertigjarige Szabolcs begint te achtervolgen. Diens partner Andrea zoekt behoedzaam contact met het meisje, in de hoop haar tot een confrontatie met het verleden te bewegen. Gaandeweg raken de drie levens met elkaar vervlochten, en wordt duidelijk hoe trauma’s en onverwerkte schuld de intimiteit tussen mensen tekenen. Een atmosferisch psychodrama waarin suggestie belangrijker is dan verklaringen, door Strubbe gedraaid met dezelfde cast als de eerste twee, op zichzelf staande films.

Loynes (Dorian Jespers)

In 2020 brak Dorian Jespers door met zijn arctische kortfilm Sun Dog, winnaar van de Tiger Award op het internationaal filmfestival van Rotterdam. Nu bevestigt hij zijn reputatie als maker van nachtmerrieachtige visioenen die balanceren tussen schilderkunst en hallucinatie met zijn nieuwste kortfilm Loynes – eerder ook al geselecteerd in de Quinzaine te Cannes. Daarin wordt in het Liverpool van de 19e eeuw een lijk voor de rechtbank gesleept, zonder dat iemand precies weet welke misdaad er gepleit moet worden. Wat volgt, is een grotesk spektakel waarin geschiedenis, satire en metafysische bespiegeling elkaar verdringen. Een barokke farce tussen heden en verleden, die evenveel te danken heeft aan de duistere verbeelding van Jheronimus Bosch als aan de sociale satire van William Hogarth.

A Long Goodbye (Kate Voet & Victor Maes)

In deze ambachtelijk gemaakte VR-ervaring kruip je 35 minuten lang in de huid – en het brein – van Ida, een 72-jarige pianiste die langzaam haar grip op de werkelijkheid verliest. Haar appartement lijkt leeg en vormeloos, maar gaandeweg brengen voorwerpen, foto’s en oude bandopnames de ruimte tot leven – alsof ze ter plekke met penseelstreken in waterverf worden geschilderd. Zo creëren regisseurs Kate Voet en Victor Maes een intiem portret van een vrouw die haar identiteit stukje bij beetje hervindt, waarbij dementie niet als louter verlies wordt benaderd, maar als een fragiele puzzel van nabijheid en betekenis. Een poëtische, immersieve trip over liefde, herinnering en afscheidnemen in slow motion, op het jongste festival van Venetië bekroond in het VR-luik.