Ja, ‘Poor Things’ is een sekskomedie, maar wel een met het hart op de juiste plaats

De nieuwe film van Yorgos Lanthimos is vooral een van de wildere films die u dit jaar op Film Fest Gent te zien zal krijgen.

Wat krijg je als je het brein van een baby in het hoofd van een volwassen vrouw steekt? Iemand die met een kinderlijke geest de wereld ontdekt maar die, wars van alle beklemmende conventies van de volwassen maatschappij, vrijuit haar eigen seksualiteit ontdekt en daar haar omgeving mee schoffeert.

Althans, dat is wat er gebeurt in Poor Things, de nieuwe, scabreuze komedie van Yorgos Lanthimos, de Griekse meester van het absurde. In deze film speelt Willem Dafoe de wetenschapper Godwin Baxter, iemand die tegelijk Dokter Frankenstein en diens monster lijkt en die zichzelf door iedereen God laat noemen. Op een dag vindt hij in een rivier het lijk van een hoogzwangere vrouw. De baby blijkt nog te leven, waarop God beslist om bovenstaande procedure uit te voeren. Op die manier wordt Bella Baxter (Emma Stone) geboren.

Bella wordt uitgehuwelijkt aan Max McCandless, een van de beste leerlingen in de lessen van God. Dat huwelijk wordt echter uitgesteld wanneer de onschuldige Bella geschaakt wordt door Duncan Wedderburn, een advocaat die de vrije seksuele moraal van het kind in een volwassen lichaam voor zichzelf wil gebruiken. Wat volgt is een fantasierijke rondreis waarin Bella en Duncan elke hoek van de wereld zien, een hele reeks bizarre personages tegenkomen en vooral in veel ongemakkelijke, seksueel getinte situaties belanden.

Vanwege de hoeveelheid onkuise scènes, werd de prent hier en daar al eens ‘de seksfilm met Emma Stone’ gedoopt. Met die titel doe je de ware inhoud van Poor Things echter oneer aan. Tuurlijk, het is vooral een heel grappige, licht absurde komedie, maar het is vooral ook het verhaal van een vrouw die ontdekt hoe de wereld in elkaar zit, en de manier waarop de maatschappij vrouwen in het gareel probeert te houden. Als kind in een vrouwenlichaam kan Bella die wereld zo door een uniek paar ogen zien. Dankzij haar uiterlijk wordt ze wel geseksualiseerd, maar ze heeft zelf nog niet de ervaring om daar op een ‘volwassen’ manier mee om te gaan, waarmee ze de absurditeit van onze conventies onbewust doorprikt.

In die zin is Poor Things zelfs een klein beetje een droevige film. Doorheen alle wild avonturen zie je het kinderlijke wereldbeeld van Bella breken. De buitenwereld, waarvan ze eerst door God afgeschermd werd, is spannend, maar niet altijd zo mooi als ze zichzelf ingebeeld had.

Al vergeet je die triestige ondertoon al snel weer wanneer Bella op haar eigen manier de wereld trotseert en een onschuldige middelvinger richting maatschappelijke conventies stuurt. Poor Things is vooral een heel grappige film met het hart op de juiste plaats.