In ‘Dream Scenario’ bestudeert Kristoffer Borgli opnieuw het narcisme, zij het met een tragischere insteek

Heeft u al eens gedroomd over Nicolas Cage? Met Dream Scenario kan u dat tijdens Film Fest Gent hardop doen met allerlei gelijkgezinden. Op eigen risico.

De wereldbevolking verbaasde zich onlangs nog over hoe vaak we blijkbaar collectief aan het Romeinse Rijk denken. In de film Dream Scenario van Kristoffer Borgli doet zich en gelijkaardige situatie voor, al is het Romeinse Rijk van dienst hier Nicolas Cage. Enfin, Paul Matthews, een biologieprofessor die door Nicolas Cage gespeeld wordt. Het uitgangspunt van deze satire is namelijk dat er steeds meer mensen elke nacht over Matthews blijken te dromen, zelfs mensen die de professor nog nooit in levende lijve ontmoet hebben.

Aanvankelijk is Matthews best in zijn nopjes met de hele situatie. Hij is een wat aan lager wal geraakte professor die al tien jaar op dezelfde plek in het leven is blijven steken. Iedereen vindt hem aardig, maar niemand heeft echt respect voor hem. Hij wil al jaren een boek schrijven, maar dat komt er nooit van, terwijl hij al zijn concullega’s rond hem wel ziet excelleren. Dankzij het bizarre droomfenomeen wordt hij echter plotsklaps de meest interessante man van de wereld.

Alleen knaagt er toch één dingetje dat zijn euforie omtrent het voorval een beetje tempert. In alle dromen neemt hij namelijk een extreem passieve rol in. Vaak doet hij niet meer dan observeren hoe er de dromer een verschrikkelijk voorval overkomt. Iedereen kent zijn naam nu, maar in feite is hij nog steeds dezelfde suffe loser die niets verwezenlijkt. Hij beslist om zijn nieuwe wereldroem in te zetten om een uitgever te strikken, zodat dat boek er alsnog kan komen. In die zoektocht komt hij heel wat mensen tegen die andere motieven hebben, zoals een reclamebedrijf dat Matthews wil inzetten om anderen hun dromen te infiltreren en daar reclame te maken voor Sprite. Niet meteen wat de professor in gedachten had, maar het doel heiligt de middelen.

Jammer genoeg ervaart Matthews zelf hoe snel de roem zich ook tegen je kan keren. Zijn wens om een actievere rol in iedereens dromen te spelen, komt tot werkelijkheid. Alleen gaat hij de dromers nu brutaal te lijf in verschrikkelijke nachtmerries, waardoor iedereen die hem eerst bewonderde nu doodsbang is van hem. Niet zo lang geleden was Matthews nog een grijze muis, nu is hij de grootste angst van de samenleving, en dat zonder er zelf veel voor te moeten doen.

In de kern gaat Dream Scenario over hetzelfde thema als Krostoffer Borgli’s vorige film Sick of Myself: narcisme. Matthews is al te gretig om de onverklaarbare situatie en zijn ermee samenhangende roem in te zetten voor zijn eigen doeleinden. Dream Scenario voelt daarbij wel als een wat menselijkere uitwerking van dat thema. De personages van Sick of Myself waren onuitstaanbaar, en je genoot ervan om hun neergang op het scherm te volgen. In het geval van Paul Matthews voel je toch iets meer medelijden. Tuurlijk, de bewijsdrang die hij tegenover zijn omgeving voelt is bloedirritant, en zijn val is deels het resultaat van zijn eigen hoogmoed, maar uiteindelijk is hij ook maar een speelbal van het lot die in een nooit eerder geziene situatie gedumpt wordt. Al is het leedvermaak in deze absurde satire ook nooit ver te zoeken, er gaan gewoon iets meer tranen samen met de lach. Je kan maar beter niet te hard van wereldroem dromen.