In de spookfilm ‘All of Us Strangers’ wordt er weinig gebibberd en veel gehuild

In een van de ontroerendste films van Film Fest Gent 2023 volgen we een scriptschrijver die nooit de kans kreeg om zijn ouders te vergeven toen ze nog leefden, en dan maar regelmatig op visite gaat bij hun spoken.

Wanneer we zeggen dat All of Us Strangers een spookfilm is, dan begint u zich misschien al te verlekkeren op een griezelprent die u in Halloweensfeer brengt. Dat is echter een overhaaste conclusie. In het hele gegeven van het spook, een overleden persoon die nog aanwezig blijft als niet-fysiek wezen, bevat namelijk ook heel wat potentieel voor tragiek. Denk bijvoorbeeld aan A Ghost Story, de film waarmee David Lowery in 2017 ervoor zorgde dat we nooit meer taart kunnen eten zonder in tranen uit te barsten.

Ook in All of Us Strangers, de nieuwe film van Andrew Haigh (Weekend, 45 Years) wordt er weinig gebibberd en veel gehuild. We volgen Adam, een scriptschrijver die op jonge leeftijd beide ouders verloor in een auto-ongeluk en die ervaringen in zijn schrijfsels probeert te verwerken. Tijdens zijn werk ontdekt hij plots dat de spoken van zijn ouders nog rondwaren in zijn oude huis. Adam is ondertussen ouder dan zijn vader en moeder waren toen ze overleden, maar toch wordt hij als kind aan huis ontvangen. Doorheen de film hebben ze allerlei conversaties. Niet alleen over de toekomst waarin Adam zich bevindt, maar ook over hoe het vroeger met z’n drieën was. Over wie Adam heeft opgevangen nadat hij plotsklaps een wees werd. Over Adams homoseksualiteit, waar zijn ouders weinig van begrijpen. Over de avonden dat hij alleen op zijn kamer zat te huilen en zijn vader hem nooit kwam troosten.

Ook de momenten waarop Adam niet bij zijn overleden ouders op bezoek gaat, hebben iets spookachtig. Het hoofdpersonage woont in een onheilspellend appartementsgebouw dat bijna volledig leeg is. De enige bewoners zijn hijzelf en Harry, een jongere man die eveneens queer is en op een avond met een fles drank aan Adams deur staat. Als enige twee bewoners van het gebouw kunnen ze elkaar even goed gezelschap houden, niet?

Die eerste avond laat Adam hem niet binnen. Het trauma rond het auto-ongeluk van zijn ouders heeft ervoor gezorgd dat hij niemand meer in zijn hart durft toe te laten. Naarmate de film vordert, ontstaat er echter een diepe band tussen de twee mannen, die steun vinden in elkaars eenzaamheid. Want dat is waar All of Us Strangers om gaat. De eenzaamheid van een kind dat plots zijn ouders verliest, maar eveneens de eenzaamheid van een homoseksuele man die opgroeit in een conservatieve omgeving. Toch is het ook een warme film. Tijdens zijn bezoekjes aan zijn ouders begint Adam te beseffen dat zijn ouders ook maar mensen zijn, met hun eigen gebreken en gevormd door de tijdsgeest waarin ze zelf zijn opgegroeid. De kans om zijn ouders te vergeven toen ze nog leefden is hem bruutweg ontnomen, maar via zijn spookvisites leert hij alsnog een punt achter dat deel van zijn leven te zetten.

Andrew Haigh vertelt dit verhaal met een soort dromerige flow, alsof je zelf ook doorheen het leven van Adam spookt terwijl je zijn emotionele tocht volgt. Nooit wordt het echt helemaal duidelijk in welke mate we gewoon de waanideeën van Adam volgen of als hij echt spoken ziet. Maar hoe letterlijk je de gebeurtenissen op het scherm ook moet nemen, de emoties die eruit gepuurd worden komen binnen. De film steekt zijn sentimenten niet onder stoelen of banken, maar laat net genoeg onuitgesproken om nooit klef te worden. Het resultaat is een pakkende film die nog een tijdje door je hart zal spoken.