Hoe punk waren de eerste artiesten op dag 2 van Rock Werchter?

Ofwel: hoe een hiphopgroep alle gitaarbands de loef afstak.

Frank Carter & the Rattlesnakes

De tweede dag van Rock Werchter, waarop punk(achtige) volkstrekkers als Yungblud en Sum 41 geprogrammeerd staan, werd op gang getrokken door Frank Carter & the Rattlesnakes. Frontman Frank Carter kende ik al een klein beetje van zijn werk bij Gallows, een Britse punkband die in mijn herinnering soms best vuil en mistroostig kon klinken. Bij zijn ratelslangen was daar echter weinig van te merken. De band klonk alsof ze het harde klankenpalet van hardcorepunk probeerde over te nemen, maar kon daarmee niet verbergen dat hun muziek eerder als britpop klonk. Als ‘Oasis met meer distortion’ een beschrijving is waar je warm voor loopt, moest je deze show meegemaakt hebben. En anders heb je niet zoveel gemist.

Punkgehalte: 4/10

Yard Act

Het Britse kwartet Yard Act wordt gecategoriseerd onder post-punk, een genre dat vaak minder punk is dan de naam doet beweren. Het hoefde dus niet te verbazen toen de muzikanten met bretellen en fraaie kostuums op het podium kwamen. Ook het gebruik van achtergrondzangeressen en danseressen zou uit den boze zijn op echte punkfestivals als Ieperfest. Toch had de uitstraling van de band iets energiek, bijna punk. De vinnige ritmes, hoekige basriffjes en manische parlando van frontman James Smith maakten het glibberen over de dansvloer alvast een pak leuker dan bij Frank Carter en zijn reptielen. De keurige inkleding van de muzikanten voelde daarom naast posh ook een beetje punk, een zo Brits en beleefd mogelijke middelvinger naar de regels van de goede smaak. Dat de gitarist eruit zag als Wim Willaert was een grappige bonus.

Punkgehalte 6/10

Sleaford Mods

Bij Sleaford Mods weet je op voorhand al wat je gaat krijgen. Andrew Fearn loopt af en toe naar zijn laptop om op play te drukken en een nieuwe minimalistische beat af te spelen, waarna hij wat staat te dansen en verder vrij weinig doet. Daarover steekt Jason Williamson zijn brallende monologen af, waarbij het voelt alsof je om 4u ’s nachts in een Engelse pub wordt aangeklampt door een dronkenlap die zijn waanzinnige visie op de wereld moet en zal delen. Het recept is simpel maar aanstekelijk, niet in het minst omdat de beats zo lekker grooven. Sleaford Mods weet zelf ook wel dat er weinig moeite in hun shows steekt, maar het enthousiasme waarmee ze het brengen en hun gebrek aan respect voor ‘wat hoort’ is lekker tegendraads. Al was het allemaal iets te monotoon om de volle vijftig minuten te blijven boeien.

Punkgehalte: 7/10

Kneecap

‘If you stumbled in this tent and don’t know who we are, no worries: you’re not having a mental breakdown. We’re rapping in Irish, a language that no cunt speaks.’ Mocht de groen-wit-oranje bivakmuts waarmee DJ Próvaí op het podium het nog niet weggegeven hebben: het hiphoptrio Kneecap komt uit Ierland. Ze zijn trots op hun afkomst en komen in hun teksten op voor de Ierse zaak. Dat doen ze aan de hand van harde raps die soms aan hardcore hiphop à la Run the Jewels doen denken, maar evenzeer inspiratie halen uit dansmuziek als techno en drum & bass. Rappers Mo Chara en Móglaí Bap toonden zich de energiekste performers die Werchter 2024 al gezien had, en ikzelf sprong ook voor de eerste keer dit festival in de moshpit. En dat op een aanklacht tégen drugshonden. Voor zo ver ik de lyrics kon verstaan, prees Kneecap de Ierse onafhankelijkheid, sprak het trio zich uit tegen de politie, en mogen de drugswetten voor hen gerust een pak losser. Daar kan je van vinden wat je wil, maar het is alvast een pak gewaagder dan wat dit festival doorgaans gewend is. Dat de groep eventjes een momentje nam om zich te verzetten tegen de bezitting van Palestina maakte hen bovendien automatisch een pak meer punk dan de vele gitaarbands die geen echt politieke statements durfden maken.

Punkgehalte: 8/10

Simple Plan

Melige pretpunk die alleen maar leuk is als je flauw bier uit rode bekers staat te drinken op een Amerikaans studentenfeestje.

Punkgehalte: 0/10