Hoe de Belgen Film Fest Gent veroveren

Kunnen we al van een Belgisch topjaar spreken? Met dertien vaderlandse titels op de affiche van Film Fest Gent lijkt het die richting uit te gaan, ziet ook programmadirecteur Wim De Witte. ‘Het gaat goed met de Belgische film.’

Een unicum op Film Fest Gent: tien dagen lang gaat er elke dag minstens één Belgische langspeelfilm in première. En daar rekenen we Tim Mielants’ Iers-Amerikaanse productie Small Things Like These niet eens bij. Op donderdag is het aan Cannes-laureaat Leonardo van Dijl met MeToo-drama Julie zwijgt, de dag erna aan Monir en Ish Ait Hamou met hun debuutfilm BXL. Fabrice du Welz staat twee keer op het programma: één keer met een ode aan Italiaans filmicoon Pasolini (La passion selon Béatrice) en één keer met wraakthriller Maldoror, over een gendarme die het heft in eigen handen neemt in de zaak-Dutroux. Ook minder bekende Belgen debuteren, zoals Zohra Benhammou, die in de docu Ana + Yek de band met haar gelovige tweelingzus onderzoekt. Twaalf premières later sluit Dimitri Verhulst af met Waarom Wettelen. Dat worden véél fluitglaasjes. ‘Die dagelijkse premières waren nooit ons doel, integendeel. Die vergen wel wat voorbereiding’, zegt programmadirecteur Wim De Witte.

Daartegenover staat dat u mag uitpakken met een uitzonderlijk Belgische affiche.

Wim De Witte: De afgelopen jaren maakten we een ongelofelijke evolutie door. De lokale filmsector is geprofessionaliseerd en kon dankzij makers als Lukas Dhont en Bas Devos ook op buitenlandse aandacht rekenen. Dit jaar staan er vijf Belgische films meer op ons programma dan in 2023 en 2022. We hebben last minute zelfs nog wat films moeten weigeren. Niet omdat ze niet goed waren, maar omdat we dan niet genoeg visibiliteit kunnen garanderen. Een luxesituatie.

Al die Belgen, en toch trapt een Iers-Amerikaanse productie het festival af.

De Witte: De voorbije jaren hebben Fien Troch en Lukas Dhont het festival geopend, maar het is geen geschreven regel dat de openingsfilm Belgisch móét zijn. We willen graag onze internationale kaart uitspelen, ook al is het in ons kleine taalgebied niet evident om een grote wereldpremière te scoren. Met Mielants’ Belgische première kunnen we beide doen: Small Things Like These is een sterke internationale film én is lokaal verankerd.

Naast kleppers als Julie zwijgt en Milano programmeren jullie ook films als Ana + Yek, cinefielere projecten die harder moeten vechten om een publiek. Is het jullie ambitie om een zo divers mogelijk beeld te geven van de Belgische film?

De Witte: We streven in het hele programma diversiteit na, niet alleen wat lokale film betreft. Daarnaast hopen we die films een internationaal platform aan te bieden. We zijn misschien geen Cannes of Berlijn waar honderden buitenlandse professionals rondlopen. Maar elk jaar bekijken andere festivals ons Belgische luik.

In de internationale competitie komen de twee meest controversiële thema’s uit de Belgische selectie aan bod. Maldoror gaat over de zaak-Dutroux, in Hold On to Her reconstrueert Robin Vanbesien de dood van Mawda Shawri, de tweejarige peuter die door een Belgische agent werd neergeschoten.

De Witte: Een toeval, maar het zijn wel onze coups de cœur. Ik denk dat de dood van Mawda ons allemaal heeft beroerd. Hold On to Her analyseert die feiten in een unieke vorm die wel wat van de kijker vergt. Maldoror is een ander paar mouwen. Du Welz verdient zijn plek doordat hij het als filmmaker aandurft om een fictiefilm te baseren op zo’n beladen thema en er ook nog eens genre-elementen aan toevoegt. Een heel bijzondere prent.

Wat wel ontbreekt: lokale tv. Vorige jaren stonden Roomies of Zij hen wij nog op het programma, nu is dat luik leeg.

De Witte: We worstelen nog altijd met de vraag of een filmfestival de beste plek is om tv te tonen. Het blijft een ander circuit en met twee afleveringen toon je nooit een afgesloten verhaal. In de toekomst overwegen we om opnieuw reeksen te programmeren, maar dit jaar werden we niet omvergeblazen door het aanbod.

Maar met de Belgische film gaat het goed?

De Witte: Absoluut. Je moet weten: het Vlaams Audiovisueel Fonds maakt elk jaar budget vrij voor pakweg acht fictiefilms. Wij konden dertien Belgische films selecteren die we ook echt goed vonden. Dat is lang niet slecht.