Film Fest Gent-dagboek, dag 8: de officieuze biopic van Britney Spears

Beginnen met de memoires van een slak en eindigen met het familie-uitje van Bigfoot: er viel deze filmfestivaldag heel wat te beleven.

Op dinsdag 15 oktober kon ik eens lekker uitslapen. De eerste film van de dag begin namelijk niet om negen uur, maar pas om half tien. Lekker fris begon ik aan een gevarieerde dag vol uiteenlopende films.

Als eerste op het programma stond de tragikomische stop-motionfilm Memoir of a Snail. De langverwachte tweede langspeelfilm van Adam Elliot, die in 2009 Mary and Maxuitbracht, gaat over een vrouw die Grace heet. Grace heeft een affiniteit met slakken, want net als die slijmerige beestjes heeft ze de neiging in haar schulp te kruipen wanneer het eventjes niet meezit. En in die schulp heeft ze al veel tijd moeten doorbrengen. Op jonge leeftijd verloor ze beide ouders, waarna zij en haar broer Gilbert van elkaar gescheiden worden. Zij belandt bij een nalatig swingerskoppel, hij in een gezin vol religieuze mafketels. Ze blijven contact houden via brieven, maar ze hebben geen idee of ze elkaar ooit nog zullen omhelzen.

Memoir of a Snail had gemakkelijk een miserabele film kunnen zijn. Grace is het soort persoon dat ongeluk lijkt aan te trekken, tot op het ongeloofwaardige af. Gelukkig weet Elliot de zwartgalligheid op meerdere manieren te ontwijken. Ten eerste is zijn stop-motionfilm heel charmant vormgegeven, wat de zwaarmoedigheid al een beetje onderdrukt. Daarnaast voorziet hij tussen al de miserie genoeg komische noten, waardoor het geheel van deprimerend naar ontroerend evolueert. Het einde was misschien zelfs iets te zoetsappig naar mijn zin, maar omdat de rest van de film zo pakkend was, heeft Elliot zijn regen na de zonneschijn verdiend.

Daarna trok ik op trektocht doorheen Oost-Azië. In het begin gaat Grand Tour over Edward, een Brit die op het punt staat te trouwen, maar uit angstreflex op tour doorheen de oosterse wereld trekt. Via allerlei toevallige ontmoetingen belandt hij op razend tempo steeds in verschillende landen, waarbij hij weinig respect toont voor de lokale culturen. Zo gaat hij een mahjongtafel zitten zonder de spelregels te kennen, of scheldt hij de gebruiken van een plaatselijke monnikengroep uit. Op een bepaald moment verschuift de focus naar Molly, Edwards verloofde die hem achterna reist. Zij belandt op een al even diverse queeste, en doet daarbij eerder lacherig over de plaatselijke gebruiken.

Grand Tour steekt de draak met kolonialisme en oriëntalisme, de westerse neiging om het oosten als één mysterieus, monolithisch geheel te zien in plaats van als een even diverse regio als het westen. Dat komt bijvoorbeeld naar boven in de zwart-witfotografie, die alle plaatsen er wat hetzelfde doet uitzien. Op hun trektochten komen de personages heel wat verschillende mensen tegen, maar doorgaans gaat het om andere Britten, terwijl de plaatselijke bevolking tot arbeiders wordt gereduceerd. Bovendien worden die gesprekken, waar de Britten sowieso eerder dom overkomen, in heel wat verschillende Europese talen gevoerd, maar niet in het Engels. Precies een parodie op onwetende westerlingen die beweren dat alle Aziatische talen hetzelfde klinken.

Van die zwart-witsatire ging ik naar een van de kleurrijkste films van het festival. Les Reines du Drame is het liefdesverhaal van twee vrouwen die elkaar ontmoeten op de auditie van een talentenshow. Billie Kohler, een punkzangeres die het patriarchaat wil omverwerpen en nummers over fisting schrijft, raakt niet voorbij de audities. Mimi Madamour, die een commerciëlere popcarrière ambieert, slaagt er daarentegen in om de wedstrijd te winnen. De romance tussen de twee begint explosief, maar het team achter Mimi raadt haar aan om haar geaardheid geheim te houden. Wat volgt is de tragische neergang van een fictieve popster wiens verhaal erg veel gelijkenissen toont met de biografie van Britney Spears.

Net als de beste popsongs heeft Les Reines du Drame een broertje dood aan subtiliteit. Het is het soort film dat in gelijke delen naar Rihanna en naar Jean Cocteau knipoogt. De kleuren spatten van het scherm, de muziek staat luid en alle emoties worden zo hartstochtig mogelijk beleefd. Wie die camp kan omarmen, krijgt een zwierige fabel te zien die de draak steekt met de entertainmentindustrie en fancultuur. Bovendien vraagt de film ons om popsterren een beetje als mensen te behandelen en niet als objecten om te stalken, wat aan de recente opmerkingen van Chappell Roan doet denken. Wees bovendien gewaarschuwd: de kans dat de nummers uit deze film nog lang in je hoofd blijven rondhangen is behoorlijk groot.

Minder catchy, maar daarom niet minder goed was Oren Ambarchi’s nieuwe, meditatieve soundtrack bij de Slovaakse western Dragon’s Return. Hoe dit Videodroomconcert klonk, kan je hier lezen.

Ik sloot de dag af met iets helemaal anders. ‘Als je gekomen bent om mensen te zien, zit je bij de verkeerde film,’ klonk het bij de aankondiging van Sasquatch Sunset. Deze woordeloze komedie volgt de fratsen van vier sasquatch, grote wezens die tussen mens een aap vallen. De film kijkt weg als een heel bizarre natuurdocumentaire over de familie Bigfoot, en wie wil kan er zelfs aan aanklacht in vinden tegen de manier waarop de biotopen van onze fauna verstoren. Alleen zal je de stem van David Attenborough er niet in horen, enkel de apenkreten van de sasquatch.

Jaren geleden keek ik eens met een vriend naar de legendarisch slechte Star Wars-Kerstspecial en lagen we plat van het lachen door een scène waarin Chewbacca en zijn familie minutenlang tegen elkaar brulden. In feite is Sasquatch Sunset daar de overtreffende trap van. Als het je geen grappig idee lijkt dat mensen in grote, harige pakken lopen te brullen, schijten, vechten en zeiken, dan kun je deze film beter links laten leggen. Zelf kon ik dit bizarre tussendoortje best wel smaken na een week aan serieuze festivalfilms.