Film Fest Gent-dagboek, dag 6: Frustraties wegwerken met een meditatieve wandelfilm

Ondanks een korte nachtrust ben ik erin geslaagd niet in slaap te vallen tijdens een film waarin je iemand tachtig minuten lang ziet wandelen.

Op zondag was ik niet in mijn nopjes. De nacht ervoor zat ik tot 5 uur ’s ochtends op Abrupt Festival, waarna ik in Brussel bleef slapen. De dag erop moest ik op tijd weer opstaan om van mijn stemrecht gebruik te maken in Gent. Het vroeg opstaan bleek tevergeefs, want mijn trein had een half uur vertraging en toen ik om 13u08 de deuren van het stembureau bereikte waren die al onverbiddelijk gesloten. Ik was dus moe én gefrustreerd.

In die gemoedstoestand had ik eigenlijk niet zoveel zin in de volgende film op het programma. Abiding Nowhere is de tiende en laatste film uit de Walker-reeks van Tsai Ming-Liang. Deze regisseur staat sowieso bekend om zeer trage, minimalistische films als Stray Dogs en Goodbye Dragon Inn. In de Walker-reeks drijft hij die esthetiek tot het uiterste. Abiding Nowhere bestaat voor negentig procent uit beelden van een tergend traag wandelende monnik door diverse decors. Muziek is er amper, dialogen al helemaal niet.

Ik dacht dat ik met mijn vermoeide hoofd in slaap zou vallen bij dit soort film, maar uiteindelijk bleek het net een voordeel om deze film in een soort waas te beleven. Door op de grens tussen droom en realiteit te balanceren, was het makkelijker om poëzie te vinden in de langzame beelden. De actie van de monnik bleef constant hetzelfde, maar de verhouding met de omgeving veranderde constant. Wanneer de monnik door een bos slenterde, wekte dat heel andere emoties op dan zijn tocht door een museum of een druk station. Het trage tempo bracht me in een soort meditatieve staat die me mijn frustraties van eerder op de dag zelfs deed vergeten. Achteraf stapte ik frisser de cinemazaal uit dan toen ik hem binnenwandelde, en dat zonder te slapen. In tegenstelling tot de man achter mij die na tien minuten al lag te snurken.

Dankzij Abiding Nowhere hoefde ik geen dutje meer te doen voordat ik ’s avonds naar de MIRY Concertzaal in het centrum van Gent wandelde – weliswaar iets sneller dan de monnik uit de film. Daar stond opnieuw een Videodroomconcert op de planning. Ditmaal bracht de pianiste en componiste Felicia Atkinson een nieuwe soundtrack bij de Franse culthorror Les Yeux Sans Visage. Hoe dat klonk, kan je hier lezen.

Op die manier kwam er alweer een eind aan een iets rustiger filmweekend. Stilte voor de storm, want de dagen erop stonden er weer en pak meer films op de planning. Hoe dat verloopt, kan je uiteraard blijven volgen op de website van Knack Focus.