Film Fest Gent-dagboek, dag 5: de ochtend goed begonnen met Sex

Van een intieme praatfilm over seks naar een hypersentimenteel oorlogsdrama: het was een korte maar turbulente dag op het Gentse filmfestival.

Na gisteren maar liefst zes films te zien, deed ik het vandaag wat rustiger aan met maar twee titels. Niet omdat ook filmjournalisten weekend verdienen, maar omdat ik ’s avonds ging feesten op Abrupt Festival in Brussel. En dat kon ik goed gebruiken na wat deze filmdag voor mij in petto had.

Ik begon de dag met Sex. Voor de duidelijkheid: ik ben deze ochtend alleen wakker geworden. Sex is een Noorse praatfilm over twee schoorsteenvegers. De ene heeft dromen waarin David Bowie hem bekijkt alsof hij een vrouw is, wat hem verwart omdat hij zich nog nooit zo begeerd voelde. De andere heeft gisteren voor het eerst seks met een man gehad. Zelf ziet hij dat niet als overspel, want hij is niet van plan om het opnieuw te doen en heeft het meteen aan zijn vrouw vertelt. Helaas denkt die er anders over.

Sex is een fijnzinnige film die thema’s als seksualiteit en intimiteit via verschillende standpunten bespreekt. Daarbij laat de film ook mooi zien hoe rijker je leven wordt als je open met elkaar communiceert. Daarbij moet ik wel de kanttekening maken dat ik eerder het gevoel heb dat ik de film heb gelezen in plaats van bekeken. Alles speelt zich af in de dialogen, en op enkele uitzonderingen is er weinig ruimte voor mooifilmerij of andee stijlelementen. Op den duur ga je je afvragen of het dan niet beter een tekst of een theaterstuk was geweest, als er geen gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheden die film als medium biedt. Dat is echter muggenziften over een gevoelige, intieme ervaring.

Bovendien liet de volgende film zien dat less soms wel degelijk more is. Weliswaar met een negatief voorbeeld. In Blitz vertelt Steve McQueen (12 Years a Slave) het verhaal van Rita en haar zoon George. Rita had een relatie met een zwarte man uit Granada, maar die werd gedeporteerd voordat hun zoon geboren kon worden. Tijdens de Blitzkrieg beslissen vele vrouwen, waaronder Rita, om hun kinderen te laten evacueren om ze te beschermen tegen de bombardementen in Londen. Dat is niet naar de zin van George, die van de trein springt en aan een queeste door de achterbuurten van de Britse hoofdstad onderneemt om terug thuis te raken.

Om eerlijk te zijn was het huwelijk tussen mij altijd al gedoemd om te falen. Ik haat melodramatische oorlogsfilms. Ik haat verhalen over irritante kinderen die zich veel te zelfstandig gedragen voor hun leeftijd. Ik haat potsierlijke soundtracks vol huilende strijkers. Ik haat de foeilelijke kleren die mensen midden vorige eeuw droegen. In Blitz vermengt McQueen al deze elementen met een anti-racistische boodschap die zo simplistisch gebracht wordt dat het karikaturaal aanvoelt. Tijdens de tweede helft, die de chaos in Londen tijdens de bombardementen toont, wordt de film iets interessanter. Maar dan is het kalf al lang verdronken. Bovendien spelen de beste scènes zich af in jazzclubs. Je begint je af te vragen of McQueen geen veel betere film kon maken als hij die niet plat liet bombarderen.

Al een geluk dat ik hierna een goeie feestnacht in Brussel had gepland, want na Blitz zat ik vol frustraties die een uitlaatklep nodig hadden.