Film Fest Gent-dagboek, dag 2: Meer films met hiphopbangers op de soundtrack, alsjeblieft!

Met verder in de aanbieding: een makke Trump, een vergeetbare kampeertrip en een absurde film die van thriller naar soap transformeert.

Gisteren schreef ik dat ik tijdens het filmfestival met plezier mijn wekker zet om rond 9 uur ’s ochtends al in de cinema te zitten. Dat was geen leugen, maar ik zat deze morgen toch met kleine oogjes in mijn Kinepoliszetel.

Gelukkig stond er een energieke film op de planning om me wakker te schudden. Kneecap is een fictieve biopic over een Ierse hiphopgroep die wel degelijk bestaat en afgelopen zomer al een van de verrassingen van Rock Werchter was. Deze Noord-Ierse groep rapt niet in het Engels maar in het Iers, als verzetsdaad om hun cultuur en geschiedenis te eren. Op die manier worden losbandige teksten over ket snuiven op feestjes gecombineerd met leuzen om de Britten buiten te schoppen. Om maar te zeggen dat kwajongens soms de beste politieke activisten zijn.

In Kneecap de film krijgen we te zien hoe Kneecap de groep zogezegd is ontstaan. Rappers Mo Chara en Móglaí Bap maken na een aanvaring met de arm der wet kennis met JJ Ó Dochartaigh, een muziekleraar op de lokale school. Op het eerste gezicht kunnen hun leefwerelden niet verder uit elkaar liggen, maar ze delen een passie voor de Ierse taal. Bovendien bezit JJ over de apparatuur om beats te maken, waardoor Kneecap echt van de grond zou kunnen kopen. JJ besluit de stap te wegen, met als redenering dat ‘de Ierse taal als de laatste dodo in een museum is. Nu kijkt iedereen ernaar terwijl het uitsterft. Iemand moet het glas aan diggelen slaan en de dodo laten leven om zijn bestaan te blijven garanderen.’

Net als in hun muziek slagen de mannen van Kneecap er ook in hun film in om activisme en dolle pret te combineren. De film staat bol van de drugs, feestjes en vuilbekkerij. Qua origin story wordt er ook gretig uit clichés geplukt (strubbelingen binnen de groep, ouderfiguren die er niet in geloven, een crisis op het moment dat alles goed lijkt te lopen), maar doordat het gebracht wordt met dezelfde energie als Guy Ritchies beste films gaat de film nooit vervelen. Bovendien kunnen we het alleen maar toejuichen wanneer de soundtrack van een film vol hiphopbangers staat. Meer van dat!

Van hiphopbangers was bij de volgende film geen sprake. Good One is het soort indiedrama waarin vooral akoestisch gitaargeneuzel en lichte synthklanken te horen zijn. Deze muziek begeleidt een verhaal waarin een vader gaat kamperen met zijn beste vriend en zijn tienerdochter. Aanvankelijk spreken de mannen niet uit wat er op hun hart ligt, maar langzaam maar zeker komen de tongen en de emoties los. Op zich is Good One geen slechte film, maar dit soort kleinschalige praatfilms zijn al zo vaak eerder op deze manier gemaakt dat ze niet meer weten te boeien. Wanneer de personages langs een kabbelend beekje zaten te rusten, kreeg ik vooral zin om een middagdutje te doen.

Gelukkig was de daaropvolgende film allesbehalve voorspelbaar. Nochtans leek Miséricorde in het begin ook met clichés aaneen te hangen. De film gaat over Jérémie, een bakker die terugkeert naar een afgelegen dorpje om de begrafenis van zijn leermeester bij te wonen. Aanvankelijk wordt hij met open armen omarmd door diens weduwe en de rest van het dorp, maar wanneer hij te lang blijft stijgt de argwaan in het mistroostige dorp. Tot overmaat van ramp raakt Jérémie betrokken in een moordzaak. Met andere woorden: alle elementen waren aanwezig voor een drassige thriller.

Hoe langer de film bleef doorgaan, hoe vreemder de toon werd. Miséricorde voelt aan als een parodie op een specifiek soort film, waarbij een verloren zoon-achtig personage terugkeert naar zijn bakermat en er langzaam maar zeker onthuld wordt welk donker verleden hij daar gekend heeft. De twist is dat iedereen hier een affaire met iedereen lijkt te hebben, op het absurde af. Daarnaast vindt in de film de ene na de andere absurde ontmoeting in het bos plaats om het plot voort te duwen. Langzaam maar zeker transformeert Miséricorde van thriller naar hilarische soap. Bij de beginscène had ik het nooit verwacht, maar dit zou wel eens een van de grappigste films van het festival kunnen zijn.

Afsluiten deed ik met een van de meest spraakmakende titels op het programma. Met zijn Donald Trump-biopic deed The Apprentice–regisseur Ali Abassi al heel wat stof opwaaien.

Het probleem met Trump-verfilmingen is dat de realiteit al zodanig grotesk is, dat je er moeilijk nog fictie van kan maken. Abassi lost dit op door terug te keren naar de jaren tachtig, waarin Trump vooral nog de stuntelige zoon van zijn succesvolle vader was. In deze periode maakt hij kennis met de meedogenloze advocaat Roy Cohn, die hem leert hoe je zonder genade zaken voert. Doorheen de film zien we Trump succesvoller en zelfvertrouwder worden, waarna hij uiteindelijk naast zijn schoenen begint te lopen en Cohn niet meer ziet staan.

Op deze manier slaagt Abassi erin om Trump een menselijk gezicht te geven dat hij tijdens zijn presidentschap nooit liet zien. Het nadeel is dat je daardoor een eerder suf verhaal krijgt zoals Scorsese er al te veel heeft gefilmd om nog op twee handen te tellen. Mocht je tijdens The Apprentice niet constant aan de realiteit en de echte Donald Trump moeten denken – iets wat de film op meerdere momenten forceert door de jonge Trump bijvoorbeeld al lacherig te doen verklaren dat hij ooit president wil worden – was dit een heel onopvallende, nogal saaie film geweest. En dat laatste is het eerlijk gezegd nog steeds.