Film Fest Gent-dagboek, dag 12: pauselijk afscheid

Met Vaticaanstad en Japan als laatste bestemmingen rondde ik mijn 48 films lange bezoek aan Film Fest Gent op het gemak af.

Met gemengde gevoelens hoorde ik mijn wekker afgaan. Vandaag was mijn laatste filmfestivaldag, dus hierna zou ik niet meer moeten opstaan om ’s ochtends in de cinema te zitten. Voor mij gezondheid is dat een goede zaak, want de nodige acht uur slaap heb ik quasi geen enkele nacht gehaald. Maar tijdens deze uitboldag begon ik het toch al een beetje te missen.

Op zaterdag trok ik een dagje vroeger dan normaal naar de kerk. Conclave is de nieuwe film van Edward Berger, wiens All Quiet on the Western Front vorig jaar nog vier Oscars binnensleepte. Het verhaal begint met het overlijden van de paus, waarna Thomas Lawrence (Ralph Fiennes) alle kardinaal bijeen moet roepen en het conclaaf voorzit. Wat volgt is een ideologische strijd tussen de progressieve afsplitsing van de kerk en de conservatieven die de tijd zestig jaar terug willen draaien. Daarbij blijkt ook de katholieke wereld vol intriges en achterkamerpolitiek te zitten en zijn er weinig kardinalen wiens reputatie niet bevuild is tegen dat er witte rook opstijgt.

Conclave is een onderhoudende thriller die aan een vlot tempo vooruitschiet. Makkelijk verteerbaar, niet te diepgaand en dus ideale kost tijdens de laatste dag van het filmfestival, wanneer de hersenen al heel wat voor de kiezen hebben gekregen. Jammer genoeg gooit Conclave op het einde zijn eigen ruiten in met een plotwending die nog minder geloofwaardig is dan de verhalen in de Bijbel. De Kerk van Berger heeft er met andere woorden geen nieuwe bekeerling bij, maar de misviering was op z’n minst niet dodelijk saai.

Over mijn slotfilm was ik op voorhand al in mijn nopjes. Ik ben een grote fan van Japanse cinema, en daar had ik heel mijn filmfestival nog niet van kunnen proeven. Dankzij Super Happy Forever kon ik als afsluiter alsnog het land van de rijzende zon bezoeken. In deze film kijkt de receptionist van een hotel raar op wanneer en man komt vragen of ze zijn rode pet ergens hebben teruggevonden. Klein detail: hij is zijn hoofddeksel er vijf jaar geleden verloren. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat de man recent zijn vrouw is verloren. Vijf jaar geleden leerden ze elkaar kennen in datzelfde hotel, waar hij haar de pet in kwestie cadeau had gedaan.

In Japan zijn ze veel beter in het maken dan verstilde drama’s dan in het westen. Super Happy Forever is het zoveelste bewijs van die stelling. De film is doordrenkt van diepe rouw en melancholie, maar de emoties dringen zich nooit op. Regisseur Kohei Igarashi begrijpt dat een stilte soms veel meer zegt dan een personage dat zijn traanklieren openzet. Op die manier kan het publiek in alle rust alle emoties in hun hart laten ronddwarrelen, om ze op een serene manier een plekje te geven. Ik was blij om op de valreep toch nog een klein, fijnzinnig filmpje mee te pikken zoals ze die alleen in Japan maken.

Wanneer de credits van Super Happy Forever over het scherm rolden, zat mijn filmfestivalbezoek erop. Twee weken en 48 films later was het mooi geweest. Al zal het raar doen om morgen gewoon op te staan zonder meteen naar de Kinepolis te hollen.