Op de eerste dag van het Gentse filmfestival ging onze reporter kijken naar de romantische rampenfilm Peak Everything en de jazzparabel Köln 75. De mooiste film van de dag was Left-Handed Girl, waarvan het script mede door Sean Baker werd geschreven.
Officieel gaat Film Fest Gent 2025 pas deze avond officieel van start met openingsfilm Julian. Voor journalisten begon het feest echter gisteren al met enkele persvoorstelling. Voor ondergetekende betekende dat de aftrap van tien dagen zonder zonlicht, en met (hopelijk) een hoop pakkende films.
Mijn filmfestival werd afgetrapt met een sympathiek filmpje over een luchtig onderwerp: de apocalyps. In de rampenfilm annex romcom Peak Everything maken we kennis met Adam. Deze Canadese veertiger lijdt aan solastalgie, een permanent gevoel van tristesse en eenzaamheid uit angst om wat klimaatverandering met de aarde doet. Zijn omgeving doet weinig om hem op beuren. In zijn hondenasiel krijgt hij hulp van Romy, een ongeïnteresseerde twintiger die hem af en toe voor de seks gebruikt. Zijn vader, die op een Canadese Wim Willaert lijkt, gelooft niet in onzin als depressie. De enige waarmee hij kan praten is Tina, die werkt voor de technische dienst van de therapeutische lamp die hij gekocht heeft. Wanneer Adam aan de telefoon hoort hoe Tina slachtoffer wordt van een aardbeving gaat hij haar opzoeken, waarna een onwaarschijnlijke romance opbloeit.
In het begin was Peak Everything (wiens originele titel Amour Apocalypse de lading beter dekt) vooral een absurdere variant op Her, waarbij de klimaatverandering de humor helemaal uitgedroogd had. Naarmate de film vorderde, bleek er echter steeds meer een kloppend, menselijk hart onder te zitten. Regisseur Anne Émond heeft geen naïeve film gemaakt die ons vertelt dat het allemaal wel meevalt met die klimaatverandering. Wat ze wel biedt, is de hoop dat we voor het einde nog een hoop mooie momenten mogen beleven.
Van Canada staken we de Stille Oceaan over naar Taiwan, waar Left-Handed Girl zich afspeelt. In het marktdistrict van Taipei volgen we verschillende generaties vrouwen die het beste van het leven proberen te maken. Een moeder die een noedelkraam open houdt en moeite heeft om de huur te betalen. Een grootmoeder die verwikkeld raakt in mensensmokkel. Een oudere dochter die haar generatiegenoten rijkdom ziet vergaren, terwijl ze zelf geen rotte frank heeft. En een jongere dochter van vijf, die van haar grootvader te horen krijgt dat ze haar linkerhand niet mag gebruiken omdat die van de duivel is, waarna ze beslist om met die hand te gaan stelen. Dan heeft zij het niet gedaan, maar de duivel. Via deze personages worden thema’s als armoede, de wurggreep van het traditionalisme en het Oosterse patriarchaat aangekaart. Niet op een deprimerende manier, maar met veerkrachtige personages die op hun eigen manieren hun weg in het leven vinden.
Wie vindt dat bovenste beschrijving heel erg klinkt als ‘Sean Baker in Taipei’, heeft helemaal gelijk. Left-Handed Girl staat op naam van debutant Shing-Ching Tsou, maar het script werd mee geschreven en gemonteerd door de regisseur van Anora. Zijn hand valt vooral te merken in de manier waarop de kakofonie van neonlichten op de avondmarkt van Taipei een dromerige atmosfeer krijgt. Left-Handed Girl had makkelijk kunnen verzakken in sentimentalisme, maar door op de juiste momenten voor humor te zorgen en nooit de weg van de makkelijke tristesse te kiezen, werd dit de grootste verrassing van dag 1.
Afsluiten deden we dichter bij huis, maar vijftig jaar terug in de tijd. Köln 75 vertelt het verhaal van een legendarisch concert dat jazzpianist Keith Jarrett in Keulen gaf. De opname daarvan zou de meest succesvolle solo-opname van een jazzmuzikant ooit worden, maar had heel wat voeten in de aarde. Spilfiguur van de film is niet Jarrett zelf, maar de achttienjarige Vera Brandes die het concert organiseert. Onderweg botst ze op conservatieve ouders die haar tegenwerken, een kapotte piano die het concert dreigt te dwarsbomen, en een norse Keith Jarrett die vanwege zijn rugpijn en artistieke onzekerheden weigert te spelen.
Het concert van Jarrett mag dan wel legendarisch wezen, Köln 75 was dat absoluut niet. Het is onduidelijk voor wie de film precies gemaakt is. Enerzijds neemt regisseur Ido Fluk de kijker bij de hand en legt hij de hele geschiedenis van jazz uit alsof hij tegen leken praat. Anderzijds is deze hele film gestoeld op de legendarische figuur Jarrett, en valt hij volledig in het water als je daar vanaf het begin niet bekend mee bent. Voeg daar de clichématige verhaalstructuur aan, inclusief zeemzoet Disney-einde, en je hebt een film die eerder klinkt als de jazzpianist in de bruine kroeg waar niemand echt aandachtig naar luistert.