EuroSonic 2025, dag 3: prehistorische techno, maatschappijkritische punk en anachronistische country-blues

Drie avonden lang op zoek gaan naar interessante nieuwe bandjes uit alle hoeken van Europa en je laten verrassen door namen die nog bij niemand een belletje doen rinkelen. Dat is EuroSonic, een festival in Groningen waar je voortdurend het gevoel krijgt dat de toekomst al is begonnen. En ook nu stuitten we tijdens onze ontdekkingstocht weer op heel wat lekkers.

WHY THE EYE: vooruitziend primitivisme van enkele geschifte Brusselaars

Voor Belgische artiesten is EuroSonic vaak een belangrijke tussenstop op weg naar bekendheid buiten de landsgrenzen. En soms ontdek je in Groningen zelfs een band uit je eigen stad die tot dusver aan je aandacht was ontsnapt. Voor ons werd het prettig gestoorde Brusselse Why the Eye in ieder geval één van de absolute revelaties van het festival.

Zelf omschrijven de vier heren hun muziek als ‘prehistorische techno’. Ze bedienen zich van rare, zelf in elkaar geknutselde instrumenten als een ‘radiocaphone’ of ‘castabignettes’, waarmee ze een unieke vorm van elektronische dansmuziek maken. Bij Why the Eye staan vooral meeslepende tribale ritmen centraal, wat hen met La machine al een geheide culthit heeft opgeleverd. Maar ook de wondere wereld van The Residents heeft het niet meer zo jonge kwartet duidelijk op ideeën gebracht. Op het podium dragen de bandleden bijvoorbeeld harige maskers, gemaakt uit gerecycleerde materialen, zodat het lijkt alsof er een stel losgeslagen beren of olifanten op het podium staat.

Why the Eye bewijst dat underground best ook amusant kan zijn en dat humor desgewenst probleemloos rijmt op avant-garde. Op EuroSonic lieten de Brusselaars doodleuk alle remmen los. Dat resulteerde in een ietwat chaotische, kolkende set waar veel zichzelf ernstig nemende muzikanten een puntje konden zuigen. Tip: luister naar hun onlangs verschenen tweede lp Inspirex of bekijk hun inventieve clips op YouTube. Al kunnen fans van Sylvie Kreutsch of Isaac Roux zich misschien toch beter onthouden.

BIG SPECIAL: luid schreeuwen om de leegte te vullen

‘Het leven is niet altijd een pretje, maar samen kunnen we er misschien toch nog iets van maken’. Dat is de filosofie van Big Special, een Brits (post)punkduo dat, gewapend met een gulle portie zelfrelativering en working class-humor, de vele plagen van deze tijd te lijf gaat. Zanger Joe Hicklin en drummer Callum Moloney bedienen zich gemakshalve van voorgeprogrammeerde elektronische grooves, om het te hebben over depressie, sociale ongelijkheid en identiteit. De heren zijn van oordeel dat schreeuwen de beste manier is om de leegte te vullen.

Hun explosieve songs, sinds kort te horen op de lp Postindustrial Hometown Blues, zijn zowel verwant aan Tom Waits als Sleaford Mods en klinken opvallend gevarieerd. Soms beperkt Hicklin zich tot spokenword (zie Shithouse), maar op andere momenten (Black Dog) bewijst hij dat er in zijn bast net zo goed een bluesrockcrooner schuilt. In This Here Ain’t Water toont hij zich dan weer een straatpredikant uit de Midlands die op een grauw-realistische manier lucht geeft aan zijn frustraties. Moloney van zijn kant is, zeker op het podium, de luchtige gangmaker die ervoor zorgt dat het publiek bij de les blijft.

‘We willen niemand van ons gelijk overtuigen’, zegt Joe Hicklin. ‘We vertellen gewoon eerlijk over wat we zelf doormaken en hopen dat het publiek zich in onze ervaringen herkent’. Naar Desperate Breakfast te oordelen, was die missie alvast geslaagd. Big Special klonk op EuroSonic tegelijk agressief en kwetsbaar, verschroeiend en trefzeker. We twijfelen er dan ook niet aan dat de heren er in Groningen een hoop fans bij hebben gewonnen.

PERSONAL TRAINER: veel potentieel, maar genekt door geveinsde onverschilligheid

Personal Trainer, het los-vaste Amsterdamse septet rond zanger en frontman Willem Smit, wordt weleens vergeleken met Pavement en Broken Social Scene. Met zijn langspeeldebuut Big Love Blanket uit 2022 speelde de band zich al meteen in de kijker: een charmant rammelende sound, frisse, ideeënrijke songs en lichtjes ontregelende maar dynamische optredens. Enkele tournees aan de overkant van het kanaal misten hun effect niet, want Still Willing, de tweede plaat van Personal Trainer, kwam enkele maanden geleden tot ons via het toonaangevende Britse Bella Union-label.

Belangstelling was er genoeg. De grootste zaal van Huize Maas stroomde bijgevolg helemaal vol met lieden die het gezelschap wel eens in levenden lijve aan het werk wilden zien. De muziek klonk inderdaad jachtig en losgeslagen en de slackersound van de Nederlanders was niet zonder prikkelende momenten. De gitaren, waarvan er eentje werd bespeeld door Lena Hessels (de dochter van Terrie Ex), zigzagden er wild op los, en ook de sax bracht extra kleur.

Zeven muzikanten eensgezind dezelfde richting uit sturen, bleek echter niet zo makkelijk. Meer dan eens dreigde het concert richting chaos af te glijden. We konden ons trouwens niet van de indruk ontdoen dat zanger Smit al iets te diep in het glas had gekeken. Zijn geveinsde onverschilligheid grensde aan zelfoverschatting en dat was jammer. Wie vertrouwd was met de platen van Personal Trainer wist namelijk dat zijn passage zoveel boeiender had kunnen zijn.

 MUIREANN BRADLEY: hoe een levend anachronisme je van je sokken kan blazen

Een oude ziel in een jong lichaam, zo zou je de Noord-Ierse Muireann Bradley nog het best kunnen omschrijven. Ze is amper achtttien, maar haar repertoire bestaat haast uitsluitend uit rurale Amerikaanse countryblues- en ragtimenummers, die uit het begin van de vorige eeuw dateren. Bovendien is ze een beslagen gitariste die over een ronduit verbluffende fingerpickingtechniek beschikt. Vorig jaar debuteerde ze al met de lp I Kept These Old Blues, die liefhebbers van rootsmuziek talloze superlatieven ontlokte.

Het zenuwachtige gegiechel tussen de nummers gaf aan dat la Bradley nog nieuw is in het vak. Ook de setlist, vol antieke nummers over moord, doodslag, drankzucht en overspel, deed behoorlijk vreemd aan voor een onschuldig ogende deerne uit County Donegal. Maar wie haar vertolkingen van songs van Memphis Minnie, Elizabeth Cotten, Reverend Gary Davis en Mississippi John Hurt hoorde, voelde meteen aan dat de wereld van die oude meesters voor haar geen geheimen meer kende. Haar doorvoelde vertolking van Hank Williams’ I’m So Lonesome I Could Cry deed zelfs menigeen een traantje wegpinken. Muireann Bradley is een authentiek talent dat haar geschiedenis kent, zoveel was wel duidelijk.

PAMELA: dansbare house-anthems die last hebben van langdradigheid

Een trio uit het Franse Nantes dat house speelt zoals een rockband dat zou doen? Check. Pamela spiegelt zich aan LCD Sound System, Gorillaz, Soulwax en de jonge Depeche Mode en brengt daartoe, naast een gesmeerde ritmesectie, vooral een elektronisch instrumentarium in stelling. De groep, onder leiding van de ingeweken Brit Sam Sprent, maakte met haar even catchy als dansbare songs al grote festivals zoals Les Transmusicales in Rennes onveilig, en ontleent haar naam aan de grootmoeder van de zanger.

Op het podium maakte Pamela een energieke indruk en liefhebbers van het genre lieten zich willoos meezuigen door hun stuiterende anthems.  Tot zever het goede nieuws. Want waarom hun nummers op het podium steevast twee keer langer duurden dan eigenlijk wenselijk was, mag Joost weten. Pardon, François.