‘Do not expect too much from the end of the world’, maar alvast wel een slimme satire

Met zijn bijna drie uur lange epos brengt de Roemeense regisseur Radu Jude een soms verwarrende, maar nooit vervelende satire mee naar Film Fest Gent. Met gastrollen voor Uwe Boll en Andrew Tate.

Stel je eens het einde van de wereld voor. De kans is groot dat er zich nu apocalyptische taferelen in je hoofd afspelen, met overstromingen, aardbevingen en al dan niet nucleaire explosies.

Wellicht kon je het op basis van de titel al raden, maar in Do not expect too much from the end of the world zien de eindtijden er een pak minder spectaculair uit. In deze bijna drie uur lange film van de Roemeense filmmaker Radu Jude (Bad luck banging or loony porn) wordt dan ook nooit expliciet naar de apocalyps verwezen. In plaats daarvan impliceert de film dat het einde van de wereld al lang aangebroken is, en dat we collectief naar de eindmeet spartelen.

De belangrijkste figuur in dit satirische epos is Angela, een overwerkte productieassistente die door een multinational ingehuurd wordt om een safety first-video te maken. Daarnaast klust ze via Uber ook bij als taxichauffeur om alle rekeningen te kunnen betalen. Doorheen de film zien we onder meer hoe ze de multinational moet helpen om arbeiders te misleiden – de ongelukken die hen overkwamen waren eigenlijk makkelijk te vermijden, maar ze moeten op camera vertellen dat het hun eigen schuld was – en hoe ze zelf ook slachtoffer is van een systeem dat de arbeidersklasse leegzuigt, al zeker in het armoedige Roemenië dat Ceaușescu achterliet.

Hoe Angela zichzelf staande probeert te houden in die donkere realiteit? Niet door een revolutie te ontketenen of betere arbeidsvoorwaarden te eisen, maar door in haar vrij tijd de internetpersoonlijkheid en vrouwenhater Andrew Tate te parodiëren op TikTok. In miserabele tijdens kunnen we even goed al lachend ten onder gaan, niet?

Laat het duidelijk zijn: Do not expect too much from the end of the world is een film die zware thema’s aanhaalt, maar het is ook een satire die flink op de lachspieren werkt. Naast de bizarre Tate-parodie is er bijvoorbeeld ook een scène waarin de beruchte regisseur Uwe Boll (volgens veel critici de slechtste filmmaker aller tijden en eigenaar van een nogal explosief karakter) zijn opwachting maakt. De bizarre manier waarop de film soms gemonteerd is doet denken aan alle kolder die op Youtube te vinden is. En zonder veel te verklappen is het laatste halfuur van deze film zodanig schrijnend dat je niet anders kan dan ongemakkelijk lachen.

En daarmee hebben we slechts het tipje van de ijsberg genoemd. In zijn lange speelduur gooit Do not expect too much from the end of the world het ene idee na het andere op de kijker af. Soms is het punt zo klaar als een klontje, andere keren moet je zelf de verbindingen leggen. Het resultaat is een soms verwarrende, maar nooit vervelende satire waarover je nog tot het einde der tijden zal kunnen discussiëren.