Dit waren de tien beste films van Film Fest Gent 2024

Onze man ging naar het Gentse filmfestival en bekeek 48 films op twaalf dagen. Van lekker ranzige body horror over rebelse queer cinema tot een tragische biopic: dit waren zijn tien favoriete films.

10) Maria (Pablo Larraín)

Pablo Larraín doet niets liever dan de verhalen van iconische vrouwen vertellen om kritiek te geven op het verstikkende keurslijf waarin we hen duwen. Na Jackie Kennedy en Prinses Diana richt hij nu zijn camera op de iconische operazangeres Maria Callas. Angelina Jolie schittert in deze tragische biopic waarin La Callas zowel een tot de verbeelding sprekende diva als een slachtoffer van haar eigen talent en omgeving is.

9) Maldoror (Fabrice Du Welz)

Fabrice Du Welz begint aan een nieuwe trilogie is gebaseerd op drie donkere pagina’s uit de Belgische geschiedenis. Maldoror, het eerste luik, brengt een gefictionaliseerde vertelling van de affaire Dutroux. Een politieapparaat dat mank loopt door corruptie, een agent met een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat buiten het boekje treedt om dezelfde zaak op te lossen, diezelfde agent die verteerd wordt door zijn werk en zijn familie verwaarloost: voor originaliteit ben je aan het foute adres. Als koning van de Belgische genrefilm weet Du Welz echter uit te blinken in de rauw gestileerde uitwerking.

8) Memoir of a Snail (Adam Elliot)

Een verhaal over een weeskind dat van haar tweelingsbroer gescheiden wordt, bij een nalatig swingerskoppel terechtkomt en brieven ontvangt van haar broer die bij een ultrareligieuze familie moet overleven: het had al snel in ongefilterde tristesse kunnen ontaarden. Omdat Elliot zijn stopmotionfilm zodanig charmant vormgeeft en vol leuke grapjes steekt, weet hij er echter iets ontroerends van te maken.

7) Universal Language (Matthew Rankin)

Fascisten hebben het vaak over omvolking, de theorie dat witte mensen in het westen vervangen worden door migranten. Met dat idee lijkt Matthew Rankin de draak te steken in zijn absurdistische Universal Language, dat zich afspeelt in een Canada waar iedereen Iranees spreekt en niemand dat normaal lijkt te vinden. In deze film, die qua stijl tussen Wes Anderson en Roy Andersson ligt, breekt hij een bevreemdende lans voor meer tolerantie over culturele grenzen heen.

6) Animale (Emma Benestan)

De jonge Nejma is de eerste vrouw in haar gemeenschap die mee mag doen aan de gevaarlijk stierenrenwedstrijden. Daarbij komt ze terecht in een wereld waar toxische mannelijkheid de plak zwaait, met roekeloos gedrag en bedenkelijke attitudes tegenover vrouwen als gevolg. Animale is een film als een briesende stier die zijn horens in de hals van het patriarchaat ramt.

5) A Different Man (Aaron Schimberg)

Echte schoonheid zit vanbinnen. Het is een cliché waar Edward, de protagonist van de Kaufmaneske satire A Different Man, zich aan moet proberen optrekken. Hij heeft namelijk een aandoening waardoor zijn gezicht ernstig misvormd is. Wanneer hij na een experimentele behandeling er weer helemaal ‘normaal’ uit gaat zien, hoopt hij een gewoon leven te kunnen leiden. Alles loopt echter anders wanneer hij een man met dezelfde aandoening ontmoet die wél door iedereen geliefd is.

4) Des Teufels Bad (Veronika Franz & Severin Fiala)

Wellicht de meest mistroostige film van het festival. Des Teufels Bad gaat over Agnes, een achttiende-eeuwse vrouw die in de Oostenrijkse bergen woont. Ze wordt geterroriseerd door haar schoonmoeder en gaat gebukt onder de verstikkende gendernormen van haar tijd. Langzaam maar zeker breekt ze psychologisch, maar op veel begrip kan ze in haar bekrompen omgeving niet rekenen. Het resulteert in een finale die nog lang op je netvlies gebrand zal staan.

3) Les Reines du Drame (Alexis Langlois)

Met Les Reines du Drame tekende Alexis Langlois voor het meest explosieve debuut van dit festival. Deze romance over twee vrouwen die elkaar leren kennen op de auditie van een talentenjacht is als een betere popsong: lekker dramatisch, over the top, en vol felle kleuren. Rebelse queer cinema die doet denken aan het werk van Gregg Araki en Bertrand Mandico.

2) Anora (Sean Baker)

Anora van Sean Baker won in Cannes de Gouden Palm, naar mijn mening een terecht winnaar. Dit verhaal begint als een naïeve romance tussen een erotische danser en een Russische nepo baby, maar evolueert tot een stresstrip die voelt als Sean Bakers variant op Uncut Gems. Eentje waarbij hij sekswerkers humaniseert zoals alleen hij dat kan – of durft?

1) The Substance (Coralie Fargeat)

De film waar het meeste journalisten wegliepen, maar ook die waar ik me het meest geamuseerd. In The Substance speelt Demi Moore een Hollywoodactrice wiens hoogdagen gepasseerd zijn. Via een vreemd medicijn vindt ze een manier om opnieuw een jongere versie van zichzelf naar Tinseltown te sturen, maar het loopt fout wanneer die de oorspronkelijke actrice probeert uit te schakelen. Verwacht geen groots, doordacht feministisch statement: The Substance is een de eerste plaats lekker ranzige body horror.