Onze reporter liep 12 dagen rond op Film Fest Gent en zag er in totaal 49 films. Dit waren zijn 10 favorieten.
10) Exit 8 (Genki Kawamura)
In deze Japanse gameverfilming raakt een man verdwaald in een metrostation en lijkt constant hetzelfde rondje te lopen. Zijn zoektocht naar de uitgang doet dienst als uitstekende psychologische horror, maar ook als metafoor voor het uitstellen van onze moeilijke levenskeuzes.
9) Ariel (Lois Patiño)
Een actrice die zich voorbereidt op haar rol in The Tempest raakt vast in een storm, waarna haar bootje aanmeert aan een mysterieus eiland. Ze ontdekt dat alle personages uit Shakespeares stukken daar verblijven en elke dag opnieuw hun rol spelen. Deze metafilm voor literatuurnerds stelt grote vragen over vrije wil en sterfelijkheid.
8) Anything That Moves (Alex Phillips)
Porno op Film Fest Gent? Niet echt, maar deze film knipoogt duidelijk naar de esthetiek van vuile filmpjes uit de jaren ’70. Al wordt de film pas echt leuk wanneer er een absurd moordmysterie ontrafelt, dat met knipogen naar de giallo’s van Dario Argento in beeld wordt gebracht.
7) Left-Handed Girl (Shih-Ching Tsou)
Niemand minder dan Anora-regisseur Sean Baker was coscenarist en monteur van Left-Handed Girl. Dat is dan ook duidelijk te merken in deze film, die zich net als Bakers eigen werk focust op mensen onderaan de maatschappelijke ladder die weigeren op te geven en hun veerkracht demonstreren.
6) A Useful Ghost (Ratchapoom Boonbunchachoke)
Iemand koopt een stofzuiger die bezeten blijkt te zijn door een geest, en dat is nog het minst absurde in deze Thaise film. A Useful Ghost is een spookverhaal dat de echte absurditeiten van onze kapitalistische maatschappij blootlegt. Daarbij wordt er constant op de lachspieren gewerkt, al is de humor naar het einde toe een pak wranger.
5) Queerpanorama (Jun Li)
Wens je soms dat je iemand anders was? Het hoofdpersonage uit Queerpanorama alleszins wel. Via seksdates schuimt hij de volledige gay scene van Hong Kong af, waarbij hij zich telkens voordoet als zijn vorige bedpartner. Het resultaat is een mozaïek van hoe divers queer mannen zijn, maar ook een oproep om je eigen identiteit te omarmen.
4) Resurrection (Bi Gan)
Films over film hebben vaak iets masturbatoir omdat ze je vooral vertellen hoe fantastisch de zevende kunst is. De Chinese cineast Bi Gan pakt het beter aan door het de kijker zelf te laten ervaren. De decors zijn imposant, het verhaal lekker dromerig, en de film zit vol elegant gechoreografeerde long takes waar je je ogen niet van kan afwenden.
3) Die, My Love (Lynne Ramsay)
Lynne Ramsay is eindelijk terug en laat Jennifer Lawrence door een knaller van een postnatale depressie gaan. Of is ze eerder boos omdat ze als moeder in een maatschappelijk keurslijf wordt geduwd waarin ze zichzelf niet kan vinden? Hoe de vork ook in de steel zit, het levert een intens staaltje cinema op. Met dank aan de irritantste hond die ik ooit in een film zag.
2) The Chronology of Water (Kirsten Stewart)
Dat Kristen Stewart al lang niet meer ‘die ene van Twilight’ is, bewees ze al met een hele reeks sterke acteerprestaties. Met haar regiedebuut The Chronology of Water bewijst ze ook achter de camera heel wat in haar mars te hebben. Stewart tovert de memoires van een olympisch zwemster om tot een hevige film die je sneller in je maag voelt dan dat je hem begrijpt.
1) Barrio Triste (Stillz)
Mijn favoriete film van het festival verscheen op Edglrd, het productiehuis van Spring Breakers-regisseur Harmony Korine. Net als de vorige Edglrd-titels is Barrio Triste een vorm van anticinema, waarbij de regels van de kunst volledig genegeerd worden. Via ongepolijste beelden neemt regisseur Stillz je mee naar de sloppenwijken van Colombia, waar je ondergedompeld wordt in een nihilistische, troosteloze wereld. Enkel de geweldige soundtrack van Arca zorgt soms voor een streepje hoop.