Dijf Sanders en Tsar B sluiten Film Fest Gent 2023 af met een tripje naar Twin Peaks

Dijf Sanders en Tsar B gaven hun eigen draai aan de Twin Peaks-soundtrack van Angelo Badalamenti, al hadden ze duidelijk ook door dat ze met dankbaar bronmateriaal aan de slag gingen.

Bestaan er eigenlijk nog muzikanten die niét geïnspireerd zijn door de cultreeks Twin Peaks? Bij Tsar B hoeven we er alleszins niet naar te zoeken, want Justine Bourgeus vertelde onlangs nog aan dit blad dat ze componist Angelo Badalamenti als haar muzikale oom ziet. Aan diens soundtrack voor Twin Peaks mocht ze, ter afsluiting van Film Fest Gent, een ode brengen in de theaterzaal van de Vooruit. Dat deed ze niet alleen: in de synthtovenaar Dijf Sanders, die u kan kennen van zijn albums waarop hij Javaanse invloeden in een elektronisch jasje steekt, vond ze de perfecte partner om de wereld van bedenkers David Lynch en Mark Frost te herinterpreteren. Live werden ze daarbij nog geholpen door drummer Elias Devoldere en High Hi-gitariste Anne-Sophie Ooghe.

Er hoefde nog geen muzikant op het podium te staan, of je zag al aan de zaal dat er Twin Peaks op het menu stond. De rookmachine mocht z’n vrije gangetje gaan, en de grote, rode gordijnen deden meteen denken aan de iconische Red Room uit de serie. Zo werd theaterzaal in dezelfde sfeer als het dorpje Twin Peaks gehuld: gezellig, maar met een mysterieuze en ietwat onheilspellende ondertoon.

Nadat Bourgeus en Devoldere wat harmonische vocalisaties afstaken, schalde dan het eerste echt nummer door de zaal. Logischerwijs was die eer weggelegd voor Falling, het nummer dat ook in het begin van elke Twin Peaks-aflevering te horen is. Opvallend hierbij was dat de versie van Tsar B en Dijf Sanders wat lichtvoetiger en minder doorleefd klonk dan het origineel. Dat zou een rode draad worden doorheen de eerste helft van het optreden: er werd vooral ingezet op de lichtere kant van Twin Peaks. Ook Laura Palmer’s Theme, dat nochtans macaber begint, kwam vooral binnen tijdens de heldere passages waar het nummer naar opbouwt.

Niet dat het surrealisme van Twin Peaks volledig afwezig was. Voor het speelse Audrey’s Dance, waarbij Bourgeus pizzicato op haar viool ging spelen, werd er dan weer een danseres op het podium gehaald om als een zombie te strompelen en zo voor een licht angstaanjagend element te zorgen. Het meest Lynchiaanse moment was echter toen Just You gebracht werd, een nummer dat in al z’n simpliciteit ook in de serie voor een van de meer verwarrende momenten zorgt. Voor deze track liet Dijf Sanders zijn synthesizer even alleen om op de voorgrond te treden met zijn microfoon en als een surreële karaokezanger in een wazige bar de karamellenverzen te brengen. Bevreemdend in al z’n eenvoud, zoals veel goede momenten in de reeks dat ook zijn.

Naarmate het optreden vorderde, mocht er steeds meer duisternis in de soundtrack kruipen. Zo mondden verschillende nummers uit tot een chaotische, industriële outro en werd Audrey’s Dance nog eens hernomen in een uitbundigere versie, waarbij ook de danseres terug mocht komen om wat expressiever te dansen. Wij onthouden echter vooral de afsluiter Into the Night, dat ontspoorde tot een luidruchtig crescendo en zo een uitmuntende kers op de taart vormde.

Naar eigen zeggen wilden Tsar B en Dijf Sanders de soundtrack van Badalamenti niet klakkeloos naspelen. Met hun eigen stemmen en instrumenten hebben ze er een eigen draai aan gegeven, maar de muzikanten hadden duidelijk ook wel door dat ze met heel dankbaar bronmateriaal aan de slag gingen. De melodieën van Badalamenti bleven grotendeels ongewijzigd, en wie naar de Vooruit was gekomen zonder te weten wie Tsar B en Dijf Sanders precies zijn, is niet teleurgesteld naar huis gekeerd. Ons hoor je zeker ook niet klagen, want een citytripje naar Twin Peaks is altijd een belevenis.