De saxofoons van Bl!ndman maakten van ‘Donnie Darko’ en nog meer verwilderende ervaring

Het Videodroomluik van Film Fest Gent werd op gang getrokken met broeierige saxofoons en een mentaal aftakelende Jake Gyllenhaal.

Ondertussen is het een traditie geworden: tijdens Film Fest Gent organiseert Kunstencentrum Viernulvier gelijktijdig Videodroom, een concertenreeks waarbij artiesten gevraagd wordt om een nieuwe soundtrack bij een cultfilm te brengen. In het verleden leverde het al mooie projecten rond onder meer Solaris, Twin Peaks en Son of the White Mare op.

Dit jaar werd het programma op gang getrokken met Donnie Darko, de film waarin Jake Gyllenhaal visioenen krijgt van een man in een konijnenpak die voorspelt dat de wereld over een kleine maand zal vergaan. Aanvankelijk was de film een flop, al had dat wellicht deels met timing te maken. Donnie Darko begint namelijk met een vliegtuigcrash, eerder onfortuinlijk aangezien de film amper twee maanden na 9/11 verscheen.

Dankzij mond- op mondreclame wist Richard Kelly’s bevreemdende werk alsnog een publiek via dvd’s. Mensen raakten gefascineerd door de bizarre plotlijn, waarin tijdreizen, hypnose en gesprekken over smurfenseks een rare, semi-onbegrijpelijke mix vormen.

Tijdens Videodroom kreeg Donnie Darko een nieuwe soundtrack door Bl!ndman, een saxofoonkwartet dat zichzelf vernoemde naar een magazine van Marcel Duchamp. De vier muzikanten proberen het meeste uit hun instrumenten te halen via onconventionele technieken. Zo werd er niet alleen op de saxofoons geblazen, maar ook getokkeld en geslagen.

Aanvankelijk voelde de combinatie tussen de film en de muziek niet zo lekker. De beste momenten waren die wanneer er een vijfde lid van het kwartet op het podium verscheen aan de draaitafels, het zij om kitscherige liedjes op te leggen op vinyl, het zij om oncomfortabele geluiden via elektronica op te wekken. De saxofonen klonken echter wat te aanwezig en te enerverend tijdens de scènes waar veel dialoog in zat. Het voelde allemaal een beetje te Peter en de Wolf.

Naarmate de film vorderde, begon de aanpak echter te werken. Donnie Darko zit nu eenmaal vol dialogen die op zichzelf onnatuurlijk overkomen. De broeierige saxofoons voegden een extra enerverende laag toe aan het verhaal en hoe meer Jake Gyllenhaal mentaal aftakelde, hoe meer die overprikkeling steek hield binnen de context van de film. Op die manier werd een sowieso al verwilderende film nog een tikkeltje intenser.