Na de triomf van zijn debuutfilm Girl, een pakkend portret van een ballerina die in het verkeerde lichaam geboren werd, had Lukas Dhont de lat voor zichzelf meteen wel heel hoog gelegd. Maar met opvolger Close springt de nog altijd maar 31-jarige rasfilmer minstens zo hoog.
Dit keer zoomt hij op een tactiele manier in op Leo (Eden Dambrine) en Remi (Gustav de Waele), twee jongens van dertien die onafscheidelijke vrienden zijn, zowel op als buiten de school. Tenminste: tot enkele klasmakkers lacherige opmerkingen maken over hun hechte vriendschap, wat vooral bij Leo voor onzekerheid zorgt. Wat begint als een zomerse reverie over twee jonge jongens die gevoelens hebben voor elkaar die ze nog geeneens kunnen benoemen, muteert dan ook onvermijdelijk tot een turbulente trip door de jungle van de middelbare school, met alle frictie, sensualiteit en dramatiek van dien.
Net zoals Laura Wandel deed in Un Monde zuigt Dhont je op kinderhoogte de fragiele leefwereld van Leo in, maar dan met prachtig, in goudgeel zonlicht badend, bij momenten haast Terrence Malick-achtige camerawerk van Frank Vanden Eeden, en organisch gemonteerd door Alain Dessauvage. Het is een coming-of-age film die het, net als het sensitieve Girl, van gestes en blikken moet hebben, van kleine vignetten en rake observaties, gezien door de angelieke, hemelsbrede ogen van Leo. Een rit op de fiets wordt een extatische vlucht, een ijshockeytraining een driloefening in mannelijkheid, een schamper grapje een dolksteek in Leo’s identiteit, waarbij Dhont de volwassenen (er zijn bijrollen voor Emilie Dequenne en Kevin Janssens) en hun hetero-normatieve wereld zo veel mogelijk op de achtergrond en aan de limieten van zijn beeldkaders houdt.
Zeker het eerste deel is hypnotiserend mooi, als een minimalistisch melodrama waarin alles zo subtiel en intiem wordt gepresenteerd dat de film iets aards, naturalistisch, hemels en sprookjesachtig tegelijk heeft. Alleen neemt de uitgepuurde plot halverwege een dramatische wending die de betovering doorprikt en de teneur doet omslaan. Voor Leo, maar ook voor de kijker. Even duurt het om van die shock te bekomen en de puzzelstukjes terug op te rapen, maar de manier waarop Dhont je onder zachte dwang naar een welverdiende catharsis gidst, weekt alleen maar bewondering los.
Zonder een spat chauvinisme: één van de mooiste en zeker meest gevoelige films in competitie dit jaar in Cannes, dus dat Dhont alvast maar een bedankingsbriefje klaarhoudt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
