Le 8 montagne is een fraaie film die een breed panorama biedt op een robuuste ventenvriendschap.
De eerste van de drie Belgische films die dit jaar een gooi mogen doen naar de Gouden Palm is deze adaptatie van Paolo Cognetti’s bestseller Le 8 Montagne waarin nature en nurture, het epische en het intieme en vooral twee kameraden tegen elkaar botsen, zoals bergen dat doen dankzij de platentektoniek.
De eerste is Pietro die uit Turijn komt, en met zijn familie elke zomer naar een huisje in een half verlaten Alpendorpje trekt. De tweede is zijn beste buddy Bruno, een volbloed montagnaro, geboren en getogen tussen de koeien, weides en besneeuwde pieken en bij uitbreiding voorbestemd om daar zijn leven te slijten.
Wat volgt is, een bromance in de bergen die meerdere decades omspant. Je ziet Pietro en Bruno als twaalfjarigen zorgeloos ravotten in zomers zonlicht, maar de hoofdmoot van de film draait om hun heel verschillende leven als volwassenen (gespeeld door Luca Marinelli & Allessandro Borgi), waarin ook ruzies, scheidingen, overlijdens en andere familiale issues passeren, maar de berghut van hun jeugd altijd hun beider refuge blijft. Zowel geografisch als emotioneel.
Visueel is de film prachtig, wellicht zelfs Van Groeningens mooiste, alsof je de sneeuw proeft en de ijle lucht door je longen kronkelt. Huiscameraman Ruben Impens giet de Alpen in warme 4/3 beelden, wat de decors en gezichten nog monumentaler maakt. En het rauwe, levendige, dicht op de huid klevende camerawerk van De Helaasheid der Dingen en The Broken Circle Breakdown heeft Van Groeningen ingeruild voor een klassiekere mise-en-scène, met meer statische, strak gecadreerde en fraai uitgelichte shots.
Het maakt van Le 8 Montagne een elegante, breed uitwaaierende, knap vertolkte en tijdloze vertelling over een ventenvriendschap die langs kronkelige paden passeert, maar de strafste, meest onroerende en memorabele momenten zijn die waarin de film het volledig overneemt van het boek, de cinema van de literatuur, het immersieve van het narratieve. Af en toe voelt het geheel nog een toefje te literair aan, met zijn obligate voice-over die de personages terug het narratieve framework binnentrekt, en ondanks de organisch ademende montage van Nico Leunen (met americana-songs van de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren tussendoor) had de film ook wat compacter en gerichter gekund.
Je zou dan ook vermoeden dat Felix, Charlotte en co nog hoger, verder en dieper waren geraakt mochten ze Cognetti’s roman tijdens hun trekdocht door de bergen en de ziel van de twee kameraden wat vaker in hun knapzak hebben laten zitten. Maar die gedachte maakt de trip daarom niet minder boeiend of bevredigend. Een fraaie film die je een breed panorama biedt op een robuuste vriendschap.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
