En toen zette Jessica Chastain haar schouders onder een Belgische film

Duelles, de wraakthriller met Veerle Baetens als een paranoïde huisvrouw, werd in de States herwerkt tot Mothers’ Instinct. Hoe een beloftevolle remake uitdraaide op een nachtmerrie.

CODA is een remake van de Franse film La famille Bélier. The Guilty van de Deense Den skyldige. En Memory van de Belgische De zaak Alzheimer. Europese films adapteren is in Hollywood haast een olympische discipline geworden. En die trend lijkt niet meteen uit te doven. Onlangs werd een herwerking aangekondigd van de Deense thriller Speak No Evil (met James McAvoy in de hoofdrol), van Drunk van Thomas Vinter­berg (door het productiehuis van Leonardo DiCaprio) en van Nosferatu (met Robert Eggers als regisseur).

Op Alfred Hitchcock en zijn The Man Who Knew Too Much na, is het zeldzaam dat Europese filmmakers de sleutels in handen krijgen van een ­Amerikaanse remake van hun ­eigen film. Toch was dat precies wat er ­gebeurde bij Mothers’ Instinct, (zie ­recensie pagina 37) de Amerikaanse remake van Duelles (2018) van Olivier Masset-Depasse, een ­hitchcockiaanse wraakthriller met Veerle Baetens in de hoofdrol over twee vrouwen in een Brusselse buitenwijk in jaren zestig wier vriendschap na een tragische ­gebeurtenis op de proef wordt gesteld. De film, met zijn pastelkleurige auto’s en turquoise mantelpakjes, was een groot succes en won in 2020 maar liefst negen Magrittes du Cinéma, de film­prijzen van Franstalig België. Ook aan de andere kant van de oceaan was er ­interesse. Maar de Amerikaanse remake van Duelles ging niet van een leien dakje.

‘Duelles ging in 2018 in wereld­première op het festival van Toronto’, vertelt Jacques-Henri Bronckart, die destijds met zijn productie­bedrijf ­Versus de schouders onder de film zette. ‘In de zaal zat Paul Nelson, de manager van Jessica Chastain. Hij kwam achteraf naar ons toe om te ­zeggen dat hij de film geweldig vond en dat we een remake moesten ­maken. Hij bracht ons in contact met ­Jessica Chastain, die de film had ­gezien en ­lovend was. We hebben haar ontmoet in Santa Monica in 2019, na het filmfestival van Palm Springs. Ze stelde voor om een remake te ­maken met Olivier als regisseur en zij en ­Anne Hathaway in de hoofdrollen. De ­remake zou geproduceerd worden door Versus en de productiebedrijven van Jessica Chastain en Paul Nelson. Het budget bedroeg vijftien ­miljoen dollar, waardoor we zelfs dingen ­zouden kunnen doen die we ons niet konden veroorloven bij de originele versie, die 3,8 miljoen euro kostte.’

Helaas ging het al snel mis. Het voorbereidingsproces stokte en de ­pandemie stak stokken in de ­wielen. Bronckart en Masset-Depasse ­moesten wachten tot de wereld ­ontwaakte en tot de twee steractrices weer ­beschikbaar waren. Het was niet eenvoudig: ­‘Chastain mocht dan wel ­producent zijn, ze kreeg de boel niet echt in ­beweging. En toen ze in 2022 de Oscar voor beste actrice won, werd ze totaal onbereikbaar. Alles bleef hangen tussen agenten, managers en advocaten.’

Tot ze plots te horen kregen dat ze in mei en juni zouden filmen. ‘We ­hadden zes weken met de twee ­actrices. We moesten in de staat New York ­filmen, waar de vakbond van de transporteurs de boel op stelten ­zette. Toen we op 15 april op de locatie aankwamen, ­realiseerden we ons dat het geld overal naartoe ging, behalve naar het maken van de film. De crew was te groot en ­alles kostte te veel. We ­hadden uiteindelijk maar 25 draai­dagen. De cinemato­grafen met wie we wilden samen­werken, waren niet meer ­beschikbaar, dus namen we een cinemato­graaf aan die Chastain goed kende. Maar onze ideeën botsten. Zijn voorstellen waren te ouderwets voor ons. De weken gingen voorbij. De ­actrices waren al­machtig en onbereikbaar en niemand durfde hen iets te ­vragen. We verspilden on­gelofelijk veel tijd met tussen­personen die al onze energie opslurpten en nooit echt een antwoord gaven op onze ­vragen. We werden ­gedwongen om te ­improviseren.’

Uiteindelijk besloten Jacques-­Henri Bronckart en Olivier Masset-­Depasse om zich terug te trekken. ‘Waarom zouden we naar de Verenigde Staten ­trekken om er een ­slechte film te maken van iets waar we trots op zijn? Boven­dien ­moesten ­Olivier en ik samen de nieuwe Largo Winch ­draaien in Europa, een ­belangrijke opdracht voor ons. We realiseerden ons dat de enige macht die we nog hadden, nee ­zeggen was. Dus, tien ­dagen voordat de opnames ­zouden beginnen, ­gooide Olivier de handdoek in de ring. Hij werd op het ­laatste ­moment ­vervangen door de Franse Benoît ­Delhomme.’

Van hun ­Amerikaanse avontuur hielden ze uiteindelijk bovenal een ­gevoel van mislukking over. ‘Maar we hebben de juiste beslissing genomen. Op papier was deze remake een geweldige kans. Maar er werd niet naar ons geluisterd, we werden gereduceerd tot de uit­voerders van het project en hadden simpelweg niet de middelen om onze ambities waar te maken. Kijk maar naar het eindresultaat. Mothers’ Instinct moest een grote, chique, artistieke film worden, à la A Single Man, maar in de plaats daarvan werd het een overhaast ingeblikte B-film, met los­geslagen ­actrices en een ­dito ­regisseur. We zijn op een systeem gestoten waarin alles erg geformatteerd en afgesloten is. Juridisch en administratief was het een hel. Ons enthousiasme sloeg al snel om in angst en controledrang. We ­wilden het geld op het scherm hebben. Zo werken we in Europa. In de ­Verenigde Staten heb je met een ­budget van vijftien miljoen niets.’