De romcomzomer van Dakota Johnson: ‘Lang leve risico’s!’

Met Splitsville zet Dakota Johnson deze zomer al voor de tweede keer haar stempel op een eigenzinnige romantische komedie. Tien jaar na Fifty Shades of Grey legt ze er graag zelf de zweep op. Als actrice én producer. ‘Van altijd hetzelfde wordt niemand beter.’

‘Geen persoonlijke vragen!’ Net voor Dakota Johnson op mijn computerscherm verschijnt, wordt het voor de vijfde keer herhaald. Het waarom laat zich raden. De releases van Materialists en Splitsville, twee alternatieve romantische komedies, vallen samen met het einde van haar achtjarige knipperlichtrelatie met Coldplay-frontman Chris Martin. De dochter van jarentachtigsterren Don Johnson (Miami Vice) en Melanie Griffith (Working Girl) liep sowieso nooit te koop met haar privéleven, ook niet op sociale media. ‘Ik geef me niet graag bloot. Ik heb nu al zo weinig privacy en ik heb geen zin om de rest van mijn leven te grabbel te gooien.’

Aan het begin van de zomer kwam Materialists van Past Lives-revelatie Celine Song in de bioscoop. Daarin speelt Dakota Johnson een professionele koppelaarster die zelf aarzelt tussen Pedro Pascal en Chris Evans; tussen een rijke, perfecte match en een oude vlam die amper rondkomt als theateracteur. De zomer eindigt met Splitsville, een chaotische screwballcomedy die het festival van Cannes programmeerde om tussen alle hoogdravende cinema door even te kunnen lachen. ‘Maar ik zou Materialists en Splitsville niet over dezelfde kam scheren. De energie  is helemaal anders. Dat viel me al op tijdens de opnames. Splitsville was een erg chaotische set. Materialists was ongelooflijk gezellig en liefdevol’, glimlacht Johnson met grote ogen die dwars door je heen kijken.

Relationele puinhoop

In Splitsville maken twee koppels een puinhoop van hun relatie door ondoordacht te experimenteren met open relatievormen. ‘Ik vond het vooral spannend om met Michael Angelo Covino en Kyle Marvin in zee te gaan. Hun film The Climb getuigde van veel lef en humor. Hun grote kracht zijn hun grappen en het feit dat ze perfect op elkaar afgestemd zijn. Tijdens het schrijven of acteren zijn ze gelijkwaardige partners die elkaar stimuleren steeds een stapje verder te gaan. Maar op de set is er slechts één de regisseur. De keuzes van Mike (Covino) worden nooit in vraag gesteld.’

Helemaal gerust was ze er nochtans niet op. ‘Op papier zag Splitsville er behoorlijk wild uit. De opnames waren pittig. Ik was niet zeker of het wel zou werken. Ik vond het eindresultaat grappig en bijzonder maar je kan moeilijk voorspellen hoe mensen zo’n film ontvangen.’ Na de première op het festival van Cannes was ze gerustgesteld. ‘Dat was een nagelbijtend spannend moment. The Climb had het daar erg goed gedaan. Het was dus geen grote verrassing dat we de selectie haalden. Maar komedies komen normaal gesproken niet echt in aanmerking voor Cannes.’

Een diepgaande boodschap over open relaties geeft Splitsville niet mee. ‘Voor de koppels in de film werkt zo’n relatie niet echt. Er is wel liefde aanwezig maar het is behoorlijk fucked up. Ik wilde de innerlijke pijn en de frustraties van mijn personage laten zien, maar tegelijk ook dat ze de moed niet laat zakken én voor iedereen probeert te zorgen. Maar de film velt inderdaad geen oordeel over open relaties.’ Er wordt wel gesuggereerd dat alternatieve relatievormen steeds vaker zullen voorkomen. ‘Ik heb niet echt een mening over open relaties. Als dat voor sommige mensen werkt, dan is dat geweldig voor hen.’

Ze benadrukt liever de humor. ‘Mensen aan het lachen brengen is geweldig. Jij noemt het ondergewaardeerd, maar daar ben ik het niet mee eens. Iedereen weet intussen wel dat lachen gezond is en helpt relativeren.’ Nog geen drie tellen later nuanceert ze: ‘Splitsville sluit, denk ik, dichter aan bij arthousefilms dan bij commerciële romantische komedies. Het is een artistieke film met fantastisch camerawerk. We hebben zelfs analoog gefilmd. Mike is een echte filmmaker, alleen is hij toevallig ook nog eens erg grappig.’

De twee romantische komedies zijn Johnsons reactie op een eerste grote tegenslag in haar carrière. Want ook zij zwichtte met helderziende Cassandra Webb voor een hoofdrol in een superheldenfilm. Maar Madame Web, de vierde film in Sony’s Spider-Man Universe, flopte lelijk. Johnson deelde in de klappen en kreeg een Golden Raspberry Award (Razzie) aangesmeerd voor slechtste actrice. Maar ze beet van zich af en sprak over een ‘nachtmerrieachtige ervaring’. Ze ‘probeerde’ een superheld te zijn, maar ‘faalde’. En ze richt haar pijlen op Hollywoods verslaving aan remakes en aversie voor risico’s. ‘In de artistieke sector is kwetbaarheid van levensbelang. Lange leve risico’s, want zij maken het verschil. Ze zorgen ervoor dat je je minder alleen voelt wanneer je naar een film kijkt. Kijkers appreciëren dat je hen niets voorkauwt. Van altijd hetzelfde wordt niemand beter. In Splitsville kiezen we voor totale eerlijkheid. De personages zijn geen engeltjes. Dat is riskant, maar net dat zal ervoor zorgen dat mensen zichzelf herkennen in de personages.’

In de schaduw van Fifty Shades

Dakota Johnson dankt haar grote doorbraak aan sensueel op haar lip bijten in Fifty Shades of Grey en de twee vervolgen. In de verfilmingen van de razend populaire erotische boeken van E.L James speelt ze literatuurstudente Anastasia Steele die zich seksueel aangetrokken voelt tot een miljonair met sadomasochistische voorkeuren. Het spreekt tien jaar na datum nog steeds tot de verbeelding. Kinepolis toont eind deze maand de drie Fifty Shades na elkaar tijdens ‘de zwoelste en heetste marathon van het jaar’. ‘Hoe ik terugblik op die films en de voorbije tien jaar? Ik ben Fifty Shades erg dankbaar. Maar eigenlijk geldt dat voor alle films die ik heb mogen maken.’

Na de softerotica keerde Johnson de mainstream de rug toe en greep ze haar kans in hoog aangeschreven films zoals A Bigger Splash en Suspiria van Luca Guadagnino en The Lost Daughter van Maggie Gyllenhaal. ‘Het was helemaal niet moeilijk om regisseurs van dat kaliber te overtuigen. Ik heb het geluk om veel fantastische filmmakers te ontmoeten én ik zorg er vervolgens voor dat we in gesprek blijven. Ik koester mijn relaties met briljante mensen. We praten veel. Dat leidt lang niet altijd tot een samenwerking, maar wanneer het gebeurt, is dat geweldig.’

De volgende tien jaar verwacht Johnson geen al te grote verschuivingen. ‘Ik zou niet weten wat ik zou moeten veranderen. Ik heb niet echt een plan in mijn hoofd. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Uiteraard zijn er nog een heleboel regisseurs waar ik heel graag voor zou werken.’

Meer inspraak is wel de ambitie. In 2020 richtte ze het productiebedrijf TeaTime Pictures op. ‘Het doel is om samen te werken met moedige, unieke filmmakers zoals Mike en Kyle. Mijn team en ik doen alles wat producenten doen: van de planning en de casting tot locaties zoeken en alle saaie dingen. Ik merk het verschil wel. Als producent heb je een pak meer zeggenschap dan als acteur. Dat smaakt naar meer. Opdagen en mijn tekst opzeggen zal niet altijd de voldoening geven die ik zoek.’