De Knack Focus-redactie buigt zich over een popculturele vraag. Deze week, naar aanleiding van de rerelease van Titanic: wat vindt u de meest aangrijpende sterfscène?
Milena Maenhaut (eindredacteur): Perkamentus in Harry Potter
Sneep. Sirius. Fred. Dobby. Er zijn te veel personages gestorven in Harry Potter, maar de dood van Perkamentus is me het meest bijgebleven. Omdat hij zo’n geruststellende en onaantastbare figuur was. Maar vooral omdat ik me de context zo goed herinner: ik was met mijn ouders onderweg naar onze vakantiebestemming toen ik de scène las en ben in tranen uitgebarsten. De droevigste autorit van mijn leven.
Elmo Lê van (redacteur): Xander in Thuis
Tijdens corona heb ik de diehard-Thuis-fan in mezelf gevonden. Mede dankzij Xander. Hij doet amper vijftig afleveringen mee, maar in die korte tijd ontvoert hij een kind, ontdekt hij dat zijn vermoedelijke vader eigenlijk zijn halfbroer is en klopt hij Frank bijna dood. Uiteindelijk probeert hij zijn eigen moeder te wurgen, tot zijn halfzus Ann, tevens het lief van zijn moeder, hem met een schop de kop inslaat. In slow motion. Plots snapte ik waarom er dagelijks een miljoen mensen naar Thuis kijken.
Dave Mestdach (filmredacteur): HAL 9000 in 2001: A Space Odyssey
HAL 9000, de computer die het ruimteschip controleert, is wat mij betreft het ultieme filmmonster. Wanneer de astronaut, die al dan niet toevallig ook Dave heet, er eindelijk in slaagt hem los te koppelen, voelde dat voor een twaalfjarige bijna als een persoonlijke overwinning. Ik vermoed dat mijn viscerale haat voor technologie toen begonnen is. Computers haten mij, ik haat hen met liefde terug.
Tobias Cobbaert (webredacteur): Iedereen in Six Feet Under
In de allerlaatste scène zie je de personages die je vijf seizoenen lang hebt gevolgd een voor een sterven. In theorie het perfecte einde voor een reeks over begrafenissen en sterfelijkheid. In realiteit vooral heel triest. Ik ben geen wener, maar toen werd ik toch minstens een tikje melancholisch.
Niels Ruëll (filmredacteur): Roy Batty in Blade Runner
De sterfscène der sterfscènes. In de regen. Net na een inspirerende speech. Als je dan toch iemand laat sterven, kan het maar beter zo theatraal, groots en ontroerend mogelijk zijn.
Tine Hens (tv-recensent): Phil in The Power of the Dog
Technisch gezien geen sterfscène, omdat je Phil niet zíét sterven. Maar eerlijk gezegd doet de eigenlijke dood me meestal weinig. De opbouw ernaartoe raakt me veel meer, en in The Power of the Dog is die ongelofelijk complex, dubbelzinnig en sterk.
Roderik Six (boekenredacteur): Gustav in Dood in Venetië
De titel is een spoiler van jewelste, maar toch komt de dood van het hoofdpersonage uit Thomas Manns novelle binnen. Gustav is zonder dat hij het weet besmet met cholera, ziet de veertienjarige Tadzio, voor wie hij een platonische liefde koestert, in de verte nog een laatste keer zwaaien en zakt vervolgens weg in zijn strandstoel. Hartverscheurend.
Geert Zagers (redacteur): David de Kabouter in David de Kabouter
Weinig mensen weten het, maar David de Kabouter gaat dood in de tekenfilms. Blijkbaar worden kabouters maar 400 jaar en was David al die tijd stiekem 399. In de laatste aflevering, eentje die lijkt geregisseerd door Ingmar Bergman, voelt hij zijn einde naderen, gaat hij in een wei staan, neemt hij afscheid van zijn vrouw met de woorden ‘het is zover’ en transformeert hij in een boom. Geen idee waarom iemand existentialisme wilde introduceren bij kleuters, maar voor zevenjarig Geertje was dat een trauma.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
