De Oscarpronostiek van Knack Focus: wie er volgens onze filmchef gaat winnen

Op 25 april worden voor de 93ste keer de Academy Awards uitgereikt, en door dat rotvirus wordt het nu al zeker een van de vreemdste edities tot nu toe. De pronostiek van onze immer lucide filmman Dave Mestdach.

Wie Oscars zegt, denkt aan sterren die over de rode loper paraderen, aan een tjokvol Dolby Theatre op Hollywood Boulevard en aan laureaten die elkaar al snikkend in de armen vallen, maar ook dat heeft het virus allemaal niet graag. De 93ste uitreiking van de Academy Awards wordt dan ook een heel aparte, een editie zonder grootse glamourshow, die voor het eerst ook films kan bekronen die enkel via streaming te zien waren aangezien de bioscopen ook in de VS maanden dicht bleven. Bovendien is het de eerste editie sinds er nieuwe diversiteitsregels werden ingevoerd om een ‘eerlijke vertegenwoordiging op én buiten het scherm aan te moedigen’. Die treden pas in 2022 in voege, al kleurt het lijstje aan genomineerden ook in dit bewogen jaar, waarin Amerika gepolariseerder dan ooit bleek, heel divers. Dat bewijst dat kwaliteit voor zich spreekt en geen gender of kleur heeft.

Met tien nominaties is Mank – een lumineus stukje Hollywoodmythologie over de benevelde geest die Citizen Kane pende – de best bedeelde, al zullen er daarvan misschien maar een paar worden verzilverd in kleinere categorieën. De grootste kanshebbers op de Oscar voor beste film zijn The Trial of the Chicago 7 en Judas and the Black Messiah, titels die met hun retroblik op de burgerrechtenweging zeker in Amerika de tijdsgeest mee hebben, én Nomadland, een intieme roadmovie die ver van Hollywood verwijderd ligt. Toch vormt dat laatste in dit hybride jaar – met minder studio- en meer streamingtitels – minder een handicap dan anders, wat te zien is aan de vele kleine films die meerdere nominaties binnenhaalden. Nomadland, dat eerder de Gouden Leeuw won, ligt bij de critici alvast enkele campers voor op het peloton, waardoor de Academy al een bruuske bocht moet nemen wil de opper-Oscar alsnog elders eindigen.

Als je gelooft dat de regisseur de auteur van elke goede film is dan is het logisch dat beste film en beste regie aan elkaar gelinkt worden, wat vaak maar niet altijd het geval is. Toch wijst alles erop dat Chloé Zhao (zie ook het interview elders in dit magazine) straks wordt uitgeroepen tot beste regisseur voor Nomadland, dat ze ook schreef, monteerde en mee produceerde. Daarmee zou Zhao, een Chinese die in Amerika werkt, pas de tweede vrouw zijn die de eer te beurt valt, nadat Kathryn Bigelow haar in 2010 voorging met The Hurt Locker.

Het is overigens de eerste keer dat twee vrouwen opduiken in deze categorie: ook de Britse Emerald Fennell werd genomineerd, voor Promising Young Woman. Dat genderdebat is natuurlijk niet de reden waarom Zhao zal en moet winnen – haar film is gewoon top en heeft geen geslachtsdelen – al is het voor de Academy een mooie gelegenheid om de hashtag #OscarsSoMale te deleten.

Ook hier een heel divers lijstje aan prima prestaties. Sir Anthony Hopkins zet in The Father een van zijn beste vertolkingen neer als een knorpot met dementie, en zou op zijn 83ste (en 29 jaar na The Silence of the Lambs) zijn tweede Oscar kunnen winnen. Riz Ahmed imponeert dan weer als een drummer die doof wordt in Sound of Metal. Dat geeft hem een streepje voor in Oscarkringen, waar Britten met beperkingen altijd scoren.

Toch moeten Hopkins en Ahmed allicht de duimen leggen voor Chadwick Boseman. Voor de Black Panther-acteur die vorig jaar op zijn 43ste overleed zou een Oscar niet alleen een postuum eerbetoon zijn, met het momentum van Black Lives Matter als extra incentive, in Ma Rainey’s Black Bottom zet hij ook de beste, meest energieke rol uit zijn carrière neer als een jazztrompetist die racisme van zich af speelt.

Zeker wanneer Meryl Streep en haar pruikencollectie niet meedoen, is dit traditioneel een categorie die lastig te voorspellen valt. Dat is dit jaar niet anders. Debutante Andra Day verraste door de Golden Globe te winnen voor haar rol als jazzlegende Billie Holiday, en de genomineerden zijn precies dezelfde actrices als die van de Golden Globes.

Another day in paradise, denk je dan, maar toch wordt het allicht een duel tussen de meer gevestigde namen Carey Mulligan, de blonde femme fatale uit de wraakfabel Promising Young Woman, en Viola Davis, de bluesdiva uit Ma Rainey’s Black Bottom. Davis won eerder de Screen Actors Guild Award en zou bovendien de eerste zwarte actrice zijn die twee Oscars wint, al gok ik uiteindelijk op Mulligan. Zij kan immers meesurfen op de feministische golf en draagt haar film meer dan Davis, die bovendien moet afrekenen met de geest van Chadwick Boseman, die haar in Ma Rainey’s Black Bottom overklast.

De Belgische inzending Filles de joie mag dan geeneens de shortlist hebben gehaald, toch kleurt deze categorie dit jaar een beetje tricolor. In Quo vadis, Aida, een drama over de Balkanoorlog dat indruk maakte in het (virtuele) festivalcircuit, is de voornaamste bijrol voor Johan Heldenbergh, die een VN-kolonel speelt. In het Tunesische The Man Who Sold His Skin, geïnspireerd door een conceptueel kunstwerk van Wim Delvoye, is Koen De Bouw een tattookunstenaar die een Syrische vluchteling koopt als canvas.

De meeste stemmen gaan hier echter naar Collective, een Roemeense klokkenluidersdocu die in de VS lovende reviews kreeg, en vooral naar het Deense Another Round, het van levenslust schuimende dronkemansdrama van Thomas Vinterberg. De film, een prima vaccin tegen de coronakater, was voor de tweede lockdown onder de titel Drunk al héél even in onze bioscopen te zien, en geeft straks – wanneer de zalen weer opengaan – meer dan waarschijnlijk een nieuw rondje, met de Oscar als extra reden om te feesten. Skol!