De Mexicaanse film Perdidos en la noche: grimmig, zoals het hoort
Perdidos en la Noche is een broeierige neonoir die listig speelt met genregrenzen en de Mexicaanse klassenmaatschappij toont in haar naaktheid.
‘De angst is de moeder van de moraal’, wist de Duitse doemdenker Friedrich Nietzsche al, en de maffe Mexicaan Amat Escalante lijkt tot dezelfde filosofische school te behoren. Niet dat hij in dit broeierige mysteriedrama even schokkend uit de hoek komt als in zijn vorige langspelers Heli (2013) en The Untamed (2016), waarin genitaliën in de fik werden gezet en beesten aan een digitaal gepimpte orgie werden onderworpen. Alleen is het ook nu speuren naar een sprankeltje licht in een zonovergoten morele duisternis, waar de kloof tussen de klassen diep is, verval om elk hoekje loert en alle personages littekens dragen.
Spilfiguur van deze hels verlichte film noir is Emiliano, een jonge kerel wiens moeder drie jaar eerder spoorloos is verdwenen. De eigenaars van een verontreinigende mijn uit de buurt weten daar meer over, of dat is toch wat Emiliano vermoedt. Bij de politie hoeft hij niet aan te kloppen, want die is zo corrupt als wat. Bij zijn nieuwe, blanke buren evenmin: het gaat om een rijk, kunstzinnig koppel dat een chique designvilla betrekt en een tienerdochter heeft die haar suïcidale buien streamt op Instagram.
Wat een mysterieuze moord, een bloederige afrekening, een tedere tienerromance en een bizarre christelijke sekte precies met elkaar te maken hebben, laat Escalante (die de voorbije jaren enkele episodes van de serie Narcos inblikte) je beetje bij beetje ontdekken. Of net niet. Maar net als in het leven zelf doet de pointe er niet zoveel toe. Belangrijker is de sfeer van existentiële grimmigheid die wordt opgeroepen, en waarin dood en begeerte om beurten straffe stoten uithalen, als losgeslagen influencers die naar hits lopen te hengelen.
De muziek van Kyle Dixon en Michael Stein (Stranger Things), die balanceert tussen griezelig en licht, versterkt die ongemakkelijke split. Dito voor de strakke widescreenfotografie die landschappen en gezichten aftast waarin je onmogelijk kunt verdwijnen, ook al tonen ze alleen leegte. Standpunten neemt Escalante niet in, maar hij laat je wel in elk shot voelen dat de Mexicaanse klassenmaatschappij één groot, gapend hellegat is.
Perdidos en la Noche is een noirsoap die zoveel zijwegen inslaat dat je de bioscoop met een verward en wrang gevoel verlaat. Precies zoals het hoort.
Dave Mestdach
Perdidos en la Noche
Amat Escalante met Juan Daniel García, Ester Expósito, Bárbara Mori
Ook in de bioscoop:
Deadpool & Wolverine
Hugh Jackman haalt zijn scherpste klauwen en bronstige bakkebaarden nog eens boven als superheld Wolverine, dit keer in het gezelschap van zijn cynische oneliners spuiende, in knalrood spandex gehesen collega Deadpool, onder wiens masker je Ryan Reynolds herkent. De toekomst van Marvels Cinematic Universe staat op het spel. Nog maar eens.
Dogtooth
Deze film van Yorgos Lanthimos is inmiddels 15 jaar oud, en komt nu uit in een digitaal gerestaureerde versie. Het is een heerlijk vilein familiedrama over ouders die hun kinderen zo bang maken dat ze hun huis niet uit durven, grijzend geserveerd door de maker van The Favourite, Poor Things en Kinds of Kindness.
Paris Paradis
Een uitgerangeerde operazangeres, een depressieve tiener, een oude Colombiaanse dame en een Britse stuntman worden, elk op hun manier, geconfronteerd met de dood. Alles is verweven in deze zwarte komedie van Marjane Satrapi (vooral bekend van Persepolis), met rollen voor Monica Bellucci, Rosy de Palma, en met Parijs als decor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
