De lange weg van Justine Triet, van mislukte schilder tot kandidaat voor de Gouden Palm
Het duurde even voor Justine Triet haar plaats vond in de kunsten, maar sinds ze de penselen inruilde voor de camera, gaat het hard voor de Franse regisseuse. ‘Ik zal altijd de neiging hebben om het intieme leven met het professionele te mengen.’
De gebroeders Dardenne en Bas Devos zijn niet de enige landgenoten in Cannes dit jaar. Ook de Frans-Belgische actrice Virginie Efira is van de partij met Sybil, waarin ze het titelpersonage vertolkt, een uitgebluste psychotherapeute die afscheid neemt van haar moeizame job en opnieuw aan de slag gaat als romanschrijfster. Net voor haar vertrek houdt patiënte Margot (Adèle Exarchopoulos, bekend van onder meer Le Fidèle) haar tegen en vraagt om hulp. Ze is een actrice die een relatie heeft met de filmregisseur en daarbovenop zwanger is geworden van haar tegenspeler. Sybil is gefascineerd door Margot en gebruikt haar als inspiratiebron voor haar nieuwe roman. Maar wanneer Margot haar meevraagt naar haar filmset, krijgt het verhaal een ingewikkelde wending.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Camera boven penselen
De regisseur van Sybil, Justine Triet, mag zich met verschillende Césarnominaties en de Publieksprijs op het Paris Cinema International Film Festival tot de fine fleur van de Franse cinema regelen, al zag Triet haar toekomst aanvankelijk heel anders. Zo wisselde ze haar geboortestad Fécamp in Normandië om voor Parijs om in de voetsporen te treden van schilders Henri Matisse en Edgar Degas aan de kunstschool Beaux-Arts. ‘Maar ik was een slechte schilder en voelde me niet op mijn plek’, vertelt ze aan Un Grand Moment. ‘Dat veranderde toen ik leerde monteren en de videokunst ontdekte.’
Het was in 2007 dat Triet haar eerste stappen in de filmwereld zette met haar debuutkortfilm Sur place, waarvoor ze als 29-jarige protesterende jongeren ging filmen in de straten van Parijs. De sociale en politieke context van het hele gebeuren interesseerde de jonge Française hoegenaamd niet: ze bracht de lichaamstaal en de gelaatsuitdrukkingen van de protesteerders theatraal in beeld en uitte zo kritiek op de toentertijd dubbelzinnige berichtgeving van de media.
Nog datzelfde jaar werkte Triet samen met haar landgenoten Cynthia Arra en Mélissa Arra voor L’orde des mots, een documentaire waarin zes transgenders en interseksen geportretteerd werden. Twee jaar later volgde Solférino, een documentaire over de Franse presidentsverkiezingen van 2007, en de kortfilm Des ombres dans la maison, over het leven van een moeder en zoon in de Braziliaanse buitenwijken van Sao Paulo.
Juiste moment
Dat Triet zich beter voelde met een camera dan met penselen in de hand, was met andere woorden snel duidelijk. Toch begon het succes van de filmregisseuse pas echt in 2012, na vijf jaar experimenteren in de wereld van de cinema. In dat jaar bracht ze de jonge, talentloze schilder Thomas (Thomas Lévy-Lasne) en de gestoorde comédienne Laetitia (Laetitia Dosch) tot leven in haar derde kortfilm Vilaine fille, mauvais garçon. Een ererondje langs de Europese filmfestivals volgde, met de Prijs voor Beste Europese Film op de Berlinale als kroon op het werk.
‘Sterke vrouwen die doorheen de film ook hun kwetsbaarheid kunnen tonen, interesseren mij.’
Justine Triet
Alsof ze aanvoelde dat dit het juiste moment was om door te breken, lanceerde Triet kort na haar succes met Vilaine fille, mauvais garçon haar eerste langspeelfilm La bataille de Solférino in 2013. Opnieuw speelde Laetitia Dosch de hoofdrol, deze keer een succesvolle televisieverslaggever die de presidentsverkiezingen van 2012 moet verslaan, maar haar deadline niet haalt door haar twee dochters die te veel aandacht eisen, een ongeschikte oppas en het gevecht met haar ex-man over het visitatierecht op hun kinderen. Voldoende voor The Hollywood Reporter om Triet te bewieroken als ‘iemand met een talent voor het creëren van ongemakkelijke situaties die van slecht tot erger gaan’.
Dag en nacht
In opvolger Victoria volgen we de ambitieuze advocate en alleenstaande moeder Victoria Spick (Virginie Efira), die zowel professioneel als emotioneel op de rand van een crisis staat. Opnieuw een sterke vrouw, die hopeloos probeert om haar gezinsleven gescheiden te houden van haar werk.
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/VICTORIA-Justine Triet- avec Virginie Efira-Bande -annonceVirginie Efirahttps://vimeo.com/virginieefiraofficiel0basic
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het is een thema dat de regisseuse nauw aan het hart ligt. ‘Voor mij moet het gezinsleven niet gescheiden blijven van de rest van het leven’, vertelde Triet aan Télérama. ‘Het gezin is nu eenmaal gecompliceerd en er is naar mijn mening niets verontrustender dan familie beschouwen als een cocon, iets heiligs dat afgeschermd moet worden. Ik zal altijd de neiging hebben om het te “brutaliseren”, om het intieme leven met het professionele te mengen.’
Bovenop het opzoeken én overbruggen van de grenzen tussen privé en professioneel, zal Triet opnieuw, net zoals in haar voorgaande langspelers, sterke vrouwen portretteren in Sybil. ‘Want sterke vrouwen die doorheen de film ook hun kwetsbaarheid kunnen tonen, interesseren mij’, legde de Franse filmregisseuse uit aan Radio France Internationale. ‘Ik wil die twee kanten van de vrouw tonen in mijn films. Le jour et la nuit de la femme.’
Justine Triet is een van de negentien filmregisseurs die dit jaar meedingen naar de Gouden Palm. Daar zitten maar vier vrouwen bij, met naast Triet ook Céline Sciamma (Portrait de la jeune fille en feu), Mati Diop (Atlantique) en Jessica Hausner (Little Joe). In de eerste week van het festival van Cannes zet Knack Focus hen in de schijnwerpers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
