De kannibaal in Timothée Chalamet: ‘Bones and All is even teder als Call Me by Your Name’

Sinds Call Me by Your Name is hij een wereldster en stijlicoon, maar wat Timothée Chalamet echt wil zijn rollen met vlees aan. Desnoods zelfs mensenvlees. De prins van generatie Z over Bones and All, een romantische roadmovie over jonge kannibalen op de vlucht.

Vraag aan teens en tweens – m/v/x – wie hun favoriete filmster van het moment is en de kans is groot dat het antwoord luidt: Timothée Chalamet. In koor en met euforische kreetjes erbij. De zogeheten chalamania is dan ook al even aan de gang, en dat heeft de 26-jarige New Yorker niet alleen aan zijn acteertalent te danken. Of aan zijn karakteristieke kaaklijn.

Chalamet, die een popidool werd door zijn rol in de sensuele gay romance Call Me by Your Name (2017), heeft nu eenmaal de gave om de juiste films op de juiste momenten te kiezen. En zeker zo belangrijk in het trendgevoelige Tinseltown: hij heeft de juiste, androgyne rocksterlooks en durft desnoods met blote rug op rode lopers te verschijnen. Dat gevoel voor stijl bracht hem dit jaar zelfs op de cover van Vogue, iets waar alleen Harry Styles, die andere chouchou van generatie Z, als man al in slaagde.

Je kunt nog zo zuinig leven: je draagt alleen maar bij tot de rotzooi.

Bovendien blijft Chalamet, ondanks zijn renommee, geregeld links van centrum Hollywood rijden, wat alleen maar bijdraagt aan zijn hippe imago. Mocht hij vorig jaar nog vreemde volkeren aanvoeren in Denis Villeneuves sciencefictionepos Dune, dan is Chalamet vanaf volgende week te zien in een film die qua schaal, setting en aardsheid nauwelijks verder van de planeten Arakis en Hollywood kan verwijderd zijn.

De titel? Bones and All. De tijd? Ergens in de jaren tachtig. De setting? de Amerikaanse Midwest, met zijn uitgestrekte plains, sjofele diners en roestige tankstations. De hoofdpersonages? Een jongen en een meisje die verliefd worden en samen op de vlucht slaan omdat ze … kannibalen zijn.

Verwacht dus géén blits blockbusterspektakel à la Dune of sociale satire als Don’t Look Up waarin hij zich vorig jaar al van zijn ‘grungy’ kant showde. Maar verwacht vooral ook geen gruwelfestijn. Chalamet en Taylor Russell, zijn love interest van dienst, mogen dan hun tanden in dampende lijken zetten: Bones and All – naar het boek uit 2015 van Camille DeAngelis – is meer een romantische, lyrisch gefilmde roadmovie over jonge outcasts dan een copieus kannibalenbuffet.

In de regiestoel zit dan ook geen ordinaire Hollywoodhuurling. Het is niemand minder dan Luca Guadagnino die de honneurs waarneemt, de Italiaanse stilist met wie Chalamet eerder Call Me by Your Name maakte, de queer culthit die de chalamania op gang schoot. ‘Zonder Luca had ik geen carrière. Zo simpel is het’, stelt Chalamet wanneer we hem spreken in Venetië, met zicht op San Marco. Hij draagt een afgewassen vintage T-shirt van Absolute Beginners, de cultmusical uit de eighties met David Bowie in een van de hoofdrollen. ‘Zonder Luca had ik nooit het privilege gehad om met Denis Villeneuve of Greta Gerwig te werken. Dat geloof ik echt.’

Aanvankelijk zag het ernaar uit dat je met Luca Guadagnino een sequel op Call Me by Your Name zou draaien, maar het werd een kannibalenromance. Wat was je eerste reactie toen hij zei: we gaan mensen opeten?

Timothée Chalamet: Voor mij is dit een even teder liefdesverhaal als Call Me by Your Name. Ik had nooit het gevoel dat de horrorelementen even extreem zouden worden als in Suspiria(Guadagnino’s remake uit 2018 van de gelijknamige giallo-horrorklassieker van Dario Argento, nvdr.). Ik wilde graag met Luca een andere facet van de liefde verkennen. Elio – mijn personage in Call Me by Your Name – was ook een zoekende outsider. Alleen spelen economische factoren en afgesloten zijn van privileges nu ook een grote rol. Bovendien is het grotendeels Taylors film. Mijn personage neemt haar mee op avontuur, zoals Elio ook door een ouder personage meegenomen werd op een ontdekkingsreis.

Ik veronderstel dat je het kannibalisme moet zien als metafoor. Maar voor wat precies?

Chalamet: Voor mij zijn het twee zaken. Eén: het staat voor de dingen die we erven van onze ouders. De deugden en de zonden. Ik heb fantastische ouders en een gelukkige jeugd gehad, maar toch heeft iedereen van thuis uit wel iets meegekregen dat aanvoelt als een ballast. Daarnaast staat het kannibalisme ook voor verslaving. Toen ik het boek las, werd de link me steeds duidelijker. De manier waarop de personages snakken naar hun dosis omdat ze anders niet kunnen overleven … het deed me denken aan mijn ervaringen tijdens Beautiful Boy (vader-zoondrama uit 2018 geregisseerd door Felix van Groeningen, nvdr.), waarin ik een jonge junkie speel. Het deed me ook denken aan enkele vrienden van vroeger in New York die aan de drugs zijn geraakt. Het is een constante worsteling. Je bent smerig omdat je bent wie je bent. Romantiek, liefde, gezien worden door de ander: het kan een even sterke kick geven, en die kan je tot in het land der engelen leiden, maar ook tot in de verdoemenis. Voor mij gaat Bones and All daarover. Over de interne conflicten die we allemaal voelen, over de schemerzones waarin we ons allemaal wel eens begeven.

De personages hebben geen andere keuze dan mensenvlees eten, maar ze vechten tegen hun instincten omdat het hun verdoemenis betekent. Kun je het kannibalisme ook zien als een metafoor voor ethisch consumeren, voor de discussies over vlees eten en consuminderen?

Chalamet: Dat is een geweldige interpretatie. Als je het niet erg vindt, ga ik het vanaf nu zo uitleggen aan journalisten. (lacht) Ik denk dat we het gevoel allemaal kennen. Je staat op een prachtige plek in de natuur en beseft plots: door hier te staan, ben ik die plek aan het bezoedelen. De planeet is overgekoloniseerd door ons, mensen. De klimaatcatastrofe die we meemaken, voelde daarom zo relevant voor deze film. Je kunt nog zo zuinig leven en zo hard letten op je ecologische voetafdruk: je draagt alleen maar bij tot de vervuiling, tot de rotzooi. Dat gevoel besluipt je. Die topics worden nog geaccentueerd door in de Midwest te draaien, waar het land eindeloos lijkt. Het is een plek waar ethisch consumeren amper op de agenda staat, waar de Amerikaanse mythe van het Westen veroveren wordt gekoesterd, en waar veel mensen zich buitengesloten voelen van de macht, wat voor een enorme polarisering heeft gezorgd zoals we de voorbije jaren hebben kunnen zien.

Dat Guadagnino gevoel voor stijl en locatie heeft, bewees hij al met A Bigger Splash, Suspiria en Call Me by Your Name. Had je vooraf een idee dat Bones and All er zo lyrisch en naturalistisch zou uitzien?

Chalamet: Het visuele aspect was het minste waar ik mee inzat. Omdat je weet dat Luca een meester is in het vinden van de juiste setting en atmosfeer. Je kunt in geen betere handen zijn, en zeker als je ook nog eens omringd wordt door Mark Rylance en Chloë Sevigny, de beste acteurs die er zijn. Ik kon me volledig concentreren op mijn werk, en dat is: de emoties waarachtig doen overkomen.

Ik hou van de grote Hollywoodfilms die ik heb gedaan, maar Bones and All voelde aan als een test.

Dat gezegd zijnde: Bones and All ligt wel héél ver verwijderd van planeet Arakis uit Dune.

Chalamet: Ik ga altijd blijven werken met mensen die ik bewonder. Zoals Luca. Dune speelt zich af op een verre planeet en 10.000 jaar in de toekomst. Bones and All in de eighties op aarde. Dune gaat over een jongeman wiens pad gekozen is en die op een rollercoaster belandt, waar hij danig mee worstelt. Dat is het verhaal dat we momenteel in Boedapest aan het opnemen zijn (Dune: Part Two moet eind 2023 in de zalen komen en werd dit jaar deels in Hongarije gedraaid, nvdr.). Bones and All gaat over een jongeman die door een vloek die hij in zich draagt naar de rand van de maatschappij gedreven werd, maar toch iemand vindt die van hem houdt. Beide films bieden universeel drama en in beide gevallen voelde het aan als een acteerworkshop. Ik had Taylor gezien in Waves (2019) en vond haar fantastisch. Mark Rylance (de ervaren Brit speelt in Bones and All een oudere kannibaal, nvdr.) ken ik van toen ik als tiener ging kijken naar zijn theaterstukken op Broadway. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van de grote Hollywoodfilms die ik heb gedaan. Van Dune. Van Wonka die ik dit jaar gedraaid heb (een spin-off van de Roald Dahl-klassieker Charlie and the Chocolate Factory die volgende zomer wordt verwacht, nvdr.). Maar dit voelde aan als een test, door naar de Midwest te gaan, door opnieuw iets intiems te doen, door terug te keren naar de roots.

Over roots gesproken: jij bent Amerikaans, Luca niet. Keken jullie anders naar de Midwest?

Chalamet: Luca was heel geïnspireerd door Alexis de Tocqueville en Jack Kerouac. Schrijvers die hun visie op het landschap hebben geënt. Het was Luca’s eerste film op Amerikaanse bodem, en ik was heel benieuwd naar wat zijn blik op Amerika zou zijn. Ik was ook benieuwd naar Ohio en Nebraska, delen van de States waar het leven hard is, al wil ik niet veralgemenen als New Yorker die vaak in LA zit. Ik wil niet met autoriteit spreken over de Midwest, al had ik het gevoel dat er weinig veranderd is sinds de jaren tachtig. Ik ga niet zeggen dat ecologisch denken er nog helemaal niet is doorgedrongen – we hebben in Nebraska in een beschermd natuurpark gedraaid – maar het land heeft iets onaangeroerds, iets behekst bijna.

De film heeft een opvallende soundtrack met songs van Joy Division, New Order, Leonard Cohen, Duran Duran … Zijn dat ook favorieten in jouw playlist?

Chalamet: En Kiss! Voor deze film heb ik héél veel naar Kiss geluisterd. Naar Mötley Crüe. Naar hairmetal uit de jaren tachtig. Ik wilde het fenomeen – euh – beter begrijpen. (lacht)

Bones and All gaat in essentie over een outsider zijn. Heb je bepaalde eigen ervaringen meegebracht naar de set?

Chalamet: Als je in de kunstenbranche zit en gepassioneerd bent door films, ben je altijd ergens een outsider. Als je kunst wil creëren, moet je jezelf buiten het centrum plaatsen. Ik wil niet te politiek worden, maar we evolueren naar een tijdperk waarin iedereen opnieuw in dezelfde doos moet passen. It’s freaky. Het voelt alsof we terug in de tijd gaan. Ik wil niet pretentieus zijn, maar de rol van de kunstenaar is mensen een spiegel voorhouden en licht schijnen op wat donker is.