Wie de orthopedische pods, carnale capriolen en psychoseksuele fantasmes van Shivers, Videodrome en Existenz heeft gemist, komt in de nieuwe David Cronenberg ruim aan zijn trekken.
Bij de terugkeer naar zijn bodyhorrorroots neemt David Cronenberg je mee naar een donkere, dystopische wereld waarin pijn wordt geconsumeerd als drug en waarin performancekunstenaar Saul Tenser (Viggo Mortensen) zijn organen live uit zijn lijf laat pulken, bij voorkeur door zijn muze Caprice (Léa Seydoux). Wanneer de twee te horen krijgen dat er mensen rondlopen die verlekkerd zijn op hallucinogeen plastic, triggert dat dan ook hun aandacht. Zeker wanneer er ook een kinderlijk te koop wordt aangeboden, al willen ook de flikken en de overheidsdienst die zich bezighoudt met mutaties daar uiteraard meer van weten.
Wie de orthopedische pods, carnale capriolen en psychoseksuele fantasmes van Shivers, Videodrome en Existenz heeft gemist, komt ruim aan zijn trekken, terwijl huiscomponist Howard Shore alle bizarre intriges weer eens op broeierige muziek stanst. Maar de Canadese cultmaestro verkent ook nieuw terrein. De klinisch kille decors van Toronto maken plaats voor nauwe steegjes en sinistere scheepswrakken in en rond Athene, alsof hij zijn doemrêverie in een zuiderse voile van postindustrieel verval wikkelt. Bovendien heeft Crimes of the Future – géén remake van zijn gelijknamige sf-film uit 1970 – ook iets van een cerebrale metathriller, waarin Cronenberg met klinische precisie, dwingende shots en sardonische grijns al zijn dada’s – fysieke aftakeling, technologie, dood, seks, liefde en lijden – onder het mes legt.
Een deugddoend ontregel(en)de trip langs de misdaden van de toekomst, met Dave Deprave als sater, chirurg en psychoanalyticus tegelijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
