Countryfilm ‘Blaze’ bestaat uit drie akkoorden en de aangedikte waarheid

Ethan Hawke eert in het biografische drama Blaze de mysterieuze countrytroubadour Blaze Foley, die in 1989 werd doodgeschoten en postuum tot cultmuzikant uitgroeide.

‘Er zijn twee Blaze Foleys’, zei singer-songwriter Townes Van Zandt vlak nadat zijn 39-jarige drinkmakker was vermoord. ‘De wilde en de tedere. De meesten kregen maar één versie te zien, maar ik leerde ze allebei kennen.’ Omdat Foley – de artiestennaam van Michael David Fuller – bij leven geen grote ster was, stonden zijn necrologie en Van Zandts uitspraak ergens verstopt in een hoekje van de lokale krant van Austin, de Texaanse stad waar Foley zijn muzikale carrière grotendeels had doorgebracht. Het is ook de plek waar Ethan Hawke opgroeide, de acteur van Before Sunrise en Training Day die met zijn film nu de twee kanten van zijn zwervende stadsgenoot aan de rest van de wereld wil tonen.

Omdat er over de tragische countrymuzikant weinig geweten is, plukte Hawke gretig uit wat wél bekend is: Foleys vroege dood, de geluidscaptatie van een van zijn laatste concerten in de Austin Outhouse en Living in the Woods in a Tree van Sybil Rosen. In die memoires beschrijft Blazeys ex haar romance met de muzikale brombeer, die in 1975 in een kleine kunstenaarskolonie begon, in een krakkemikkige boomhut in Georgia idyllische hoogtes bereikte en twee jaar en tien staten later bekoelde door Foleys onstuimige relatie met de fles. De straffe verhalen die na Foleys dood de ronde zijn gaan doen, smokkelt Hawke er ook in via een fictief radio-interview met Townes Van Zandt (gitarist Charlie Sexton).

Hawke gooit dat alles met veel gevoel voor melancholie samen, zonder erbij stil te staan of zijn scenario logisch in elkaar zit. Zo worden romantische taferelen met Foley (de knap debuterende Ben Dickey, zelf muzikant) en zijn muze Sibyl (Alia Shawkat) bruut afgewisseld met tragische zwelgpartijen en is er van een heldere lijn tussen de verschillende scènes geen sprake. Met deze vrij-associatieve benadering toont de regisseur duidelijk meer interesse in het capteren van de mistroostige countrysfeer – die gezellig knettert in de intieme, barkrukbruine beelden van Steve Cosens – dan in het schetsen van een betrouwbaar portret.

Zo vermijdt Hawke niet enkel dat deze biografie de zoveelste romantiserende vertelling wordt over het onbegrepen genie, en kan hij de tijd nemen om in te zoomen op wat er echt toe doet: de muziek en het leven dat er doorheen briest. Want hoe verscheurd Foley ook werd tussen zijn wilde en timide kant, het is in songs als Clay Pigeons en in de talrijke muzikale intermezzo’s in Blaze dat zijn tegenstrijdigheden het mooist samenvallen, zoals wanneer Foley tijdens een knusse set kwaad wordt op iemand die luidruchtig door een betaaltelefoon staat te lallen. Dankzij die sfeervolle benadering toont Hawke treffend waar het in Foleys leven om draaide: drie akkoorden en de waarheid. Of een aangedikte versie daarvan.