Charlotte Timmers lijkt meer op een ontspoorde Miss België dan je zou denken

In Billie vs Benjamin overleefde Charlotte Timmers op hummus en vegan ijsjes. In Zillion van Robin Pront – over de rise and fall van de beruchte discotheekuitbater Frank Verstraeten – doet ze het op coke en champagne. En dat betekende dus crashdiëten.

‘Ze noemen dat palen. Weirdos!’

‘Als ik op restaurant kom en de menukaart staat in Comic Sans, denk ik: lap, ik had beter in mijn broek gescheten.’

‘Poetin en ik verjaren allebei vandaag. Weegschalen, hé. Snel kwaad als iemand niet doet wat we vragen.’

‘Sorry, maar ik mag de LEZ eigenlijk niet binnen. Ahja, geen filter. … Nee?’

– Charlotte Timmers, een bloemlezing.

Vrijdag 7 oktober. In het vergaderzaaltje van een Antwerps hotel ligt een verjaardagskaart op tafel – aan de ene kant Timothée Chalamet afgebeeld als heilige, aan de andere kant haar vriend en Zillion-regisseur Robin Pront afgebeeld als Timothée Chalamet afgebeeld als heilige. En Charlotte Timmers, die een ballon, cupcakes en een stevige persdag cadeau kreeg voor haar 34e verjaardag, fladdert alle kanten op. Er zijn associatieve zijsprongetjes – die vijf minuten over het favoriete font van journalisten besparen we u. Er zijn willekeurige stemmetjes. En er zijn volbloedimitaties. Van Matteo Simoni. Frank Verstraeten. Robin Pront. Voornamelijk van Pront. Timmers doet een heel goede Pront.

Ik vraag mezelf nog steeds om de zoveel tijd af of ik wel een actrice ben. Er is geen rol die dat ooit gaat fiksen.

‘Sorry, maar ik ben héél goed in praten over niks. Daarbovenop ben ik ook nog eens Limburgs, en wij beheersen de kunst om zware onderwerpen gewoon van ons af te laten parelen. (grinnikt) Maar goed, Zillion dus. My favourite thing about the movie is that it feels like a movie, you know. Harry Styles kreeg (tijdens de promo voor Don’t Worry Darling, nvdr.) veel gezeik na die uitspraak, maar ik snapte hem wel. Hij had geen ongelijk, toch? In tijden van achteruitboerende bezoekersaantallen is het heel fijn om af en toe een film te hebben die je echt in de bioscoop moet zien. Zillion valt ook in die categorie. Kijk, ik kan best serieus zijn als het moet.’

Met Zillion duikt Pront – na D’Ardennen (2015) – in de nogal filmische opkomst en neergang van Frank Verstraeten. Jonas Vermeulen speelt de kleine IT’er uit Meise die zijn napoleoncomplex tackelde met een paar Buffalo’s en de oprichting van een megadiscotheek. Tussen 1997 en 2001 trok de mythische Antwerpse boite missen, BV’s en andere zillionairs aan als motten naar een ingenieuze en voor die tijd ongeziene lichtbak. Ook de blauwgebrilde pornoboer Dennis ‘Black Magic’ Burkas (indrukwekkend precies neergezet door Matteo Simoni) was er kind aan huis. Hij had bijvoorbeeld een poot in de ‘zundays’, naargelang de bron erotisch getinte clubavonden dan wel orgieën op trancebeats. Timmers speelt Vanessa Goossens, de (fictieve) Miss België 1997 en de helft van een toxische relatie. Goossens lijkt gemodelleerd op Brigitta Callens, de (echte) Miss België 1999. Zowel de verwijzingen naar de veelbesproken homejacking in Verstraetens loft als de topless mannenbladencover met een krablaagje doen dat toch vermoeden. ‘Vanessa is eerder een optelsom van alle vrouwen uit Franks leven’, vertelt Timmers. ‘Zijn relaties duurden doorgaans maar zes of negen maanden, en Robin moest vijf jaar zien te overbruggen. Zo heeft hij bijvoorbeeld ook nog wat gehad met Tanja Dexters, Miss België 1998. ’

Callens bedacht zich na die homejacking – waarover vermoed werd dat Verstraeten ze zelf in scène had gezet – in P-magazine: ‘Ik weet dat ik er een puinhoop van gemaakt heb. Maar ik was jong, naïef en te verleiden met een lekstok. ’ Een aardige synopsis van Vanessa, toch?

Charlotte Timmers: Echt? Dat vat haar inderdaad samen. Vanessa is het archetype van de miss uit de jaren negentig. Missen uit die periode hebben iets heel specifieks. (denkt na) Vanessa’s generatie werd zeer abrupt in de mediawereld gedropt, met alle toenmalige decadentie erbovenop. Van het jeugdhuis naar de viproom van de Carré was voor velen een wel zeer bruuske overgang. Niet iedereen paste zich even makkelijk aan. Vandaag worden die meisjes met de gsm in de hand geboren en vinden ze vlotjes hun weg, maar voor die generatie was het anders.

De twee belanden in een nogal toxische relatie. Zonder veel weg te geven: als je ‘romantisch gebaar’ zegt, denkt Verstraeten eerder aan afpersing dan aan een boeket rozen. En Vanessa blijkbaar ook.

Timmers: Voor wie weinig liefde en bevestiging heeft gekend in zijn of haar jeugd, is zo’n groot, bezopen gebaar misschien wel het ultieme teken van liefde? Ik moest ook denken aan True Romance van Tony Scott, waarin callgirl Patricia Arquette extreem geflatteerd blijkt wanneer Christian Slater haar pooier vermoordt. Is dat gezond? Nee. Maar wie wil nu ook twee uur in de cinema naar een gezonde relatie kijken?

Hoe dicht ligt Vanessa bij jou?

Timmers: Verbazend dicht. (lacht) De demonen waar ze mee kampt, waren best herkenbaar. Grotesker, maar herkenbaar. Voor mij is Vanessa vooral een vrouw die bevestiging en liefde op alle foute plekken zoekt. Iemand die van de ene man naar de andere moet om uiteindelijk te beseffen: misschien is géén man wel de oplossing voor mij. Vanessa ruilt haar controlerende vader in voor een controlerende Verstraeten, alvorens ze helemaal doorslaat.

Welk deel daarvan is zo herkenbaar?

Timmers: Het valt niet een op een te vergelijken. Maar als je onzeker bent, zoals ik toen was, zoek je overal bevestiging. En dan heb ik het niet over mannen, voor alle duidelijkheid: ik wilde gewoon door iedereen leuk gevonden worden. Ik heb moeten leren om eigenwaarde bij mezelf te zoeken in plaats van dat uit te besteden aan anderen. Al was dat een proces. En ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik dat al helemaal achter mij heb gelaten.

De opnames van Zillion werden een jaar uitgesteld wegens corona. Pront leek daar vrede mee te nemen. Klopt het dat jij het daar iets moeilijker mee had?

Timmers: Ik zeg wel dat ik een chiller ben, maar ik haat gedwongen chillen. Ik wil me verder ook niet in een slachtofferrol wentelen – ik heb weinig te klagen in het leven – maar ik was er helemaal klaar voor in 2020. Met Billie vs Benjamin en Zillion had ik twee heel mooie projecten in het vooruitzicht en plots vielen die allebei weg. Dan word je toch weer geconfronteerd met de realiteit: als actrice mag je alleen maar werken als iemand anders zegt dat je mag werken. Dat klopt niet. Ik wil daar al jaren verandering in brengen, maar ik weet niet hoe.

Jouw vader bood je aan om in die luwe periode in de familiezaak – Schoenen Timmers in Zonhoven, allen daarheen – te komen werken. Je bedankte resoluut.

Timmers: Ik word niet graag gezien als een hobbyist. Wat sowieso een risico is met dit beroep. Het helpt waarschijnlijk niet dat ik mezelf nog steeds om de zoveel tijd afvraag of ik wel een actrice ben.

Hoeveel hoofdrollen heb je nodig om dat stemmetje het zwijgen op te leggen?

Timmers: Ik ben een eeuwige twijfelaar. Er is geen rol die dat ooit gaat fiksen. Ik heb ondertussen hooguit geleerd dat het oké is om een eeuwige twijfelaar te zijn.

Jij en Simoni moesten beiden een kleine tien kilo afvallen tegen de eerste draaidag. Alleen werd die eerste draaidag regelmatig verschoven. Dat is heel veel kip en blauwe besjes.

Timmers: Zeven kilo in mijn geval. We moesten er allebei iets meer cokey uitzien. En ook iets meer in lijn met het schoonheidsideaal van de jaren negentig. Al lijkt heroin chic vandaag terug in de mode, nee? Er is veel body positivity, maar tegelijk lijken velen toch te denken: ‘Handen op elkaar voor Lizzo, maar mij niet gezien, vriend.’

‘Vind jij mij een skelet?’ vraagt een naakte, coked out Vanessa later in de film aan een van de advocaten van Verstraeten. Wat doet zo’n langdurige vastenperiode met een hoofd?

Timmers: Opmerkelijk dat je net die zin aanhaalt, want ik kreeg die amper uit mijn mond. Eenmaal je probeert af te vallen en een arbitrair lichaamsgewicht in gedachten hebt, is alles daarboven nu eenmaal per definitie te hoog. Te dik. Niet goed genoeg. (denkt na) Je voorbereiden op een eetstoornis geeft je zelf even een eetstoornis.

Heb je die ondertussen weer onder controle?

Timmers: Ik heb hier net nog een stevige pasta binnengespeeld. Al is mijn relatie met eten nog altijd een klein beetje verstoord. Dat is onvermijdelijk wanneer je plots heel gefocust bent op eten. Ik was al slank, dus ik moest echt máger worden. Dat betekent sporten, calorieën tellen, eten wegen, etentjes afzeggen… Dat is niet fijn. Dat is niet waarvoor eten dient. Gelukkig konden Matteo en ik tegen elkaar zagen over onze honger. En over onze stinkadem door die lege maag.

Helpt dat knagende hongergevoel je spel?

Timmers: Je wordt korter van stof. Somberder ook. Vermoeider. Zeer goed om me in te leven in een miss. Want zo ging dat er waarschijnlijk ook aan toe op die all-inreizen naar Egypte met twintig finalistes. ‘Heeft die nu twee héle druiven gegeten als lunch?’ Ik zit nog altijd in met de manier waarop ik de regieassistent nukkig heb toegebeten toen die me op een zeer warme dag keer op keer uit een lage Ferrari wilde laten stappen met hakken aan. Wat een diva, moet die gedacht hebben. Besef ik nu. Met mijn volle maag. Maar toen kon ik gewoon niet meer.

Gelukkig heb je niemand fysiek bedreigd.

Timmers: Net niet. We namen op de tweede dag meteen het einde van de film op, een zeer emotionele, beladen scène. Waarop Matteo en Jonas – twee eeuwige spring-in-‘t-velds – doodleuk jolig zingend de set op huppelden. Ik heb ze net niet doodgebliksemd. ‘Fuck off, losers! Met jullie lawaai. Nemen jullie dit wel serieus?’ (lacht) In die magere dagen haatte ik elke vorm van vrolijkheid met een hartstocht. Ik kon gewoon niet meer begrijpen hoe iemand het leven zo leuk kon vinden.

Hij schijnt moeilijk te lezen te zijn, maar wat vond Verstraeten zelf van Zillion?

Timmers:(imiteert Verstraeten) ‘Bon. Spel? Tien op tien. Regie? Tien op tien. Decor? Een negen.’ (lacht) Je zou soms denken dat Robin Franks cijferobsessie overdreven heeft, maar zo zit hij gewoon in elkaar. Frank is een sfinx die houdt van cijfers, liefst over zaken praat en emoties verspilde energie vindt. Maar Zillion heeft hem blijkbaar toch ontroerd. ‘Amai, de Frank was gewoon aan ’t bleiten’, zei zijn vrouw Ina achteraf verbaasd.

Pront schuwt de megalomane, bezitterige en criminele kanten van Verstraeten niet, maar koos wel voor de meest genereuze lezing van Burkas’ levensverhaal. Simoni mag hem neerzetten als een sappige, artisanale pornoboer. Zijn veroordeling voor zedenfeiten met minderjarigen bijvoorbeeld is hooguit een nagedachte aan het einde. Is daarover gediscussieerd?

Timmers: Ik snap de keuze om de meest onfrisse kant van Dennis te beperken tot een voetnoot aan het einde. Want dat was een heel ander verhaal geworden. Je hebt Dennis nodig als een soort comic relief, dan kan je niet alles voortdurend benoemen.

Simoni hoopte enkele jaren geleden dat Zillion zijn Rundskop zou worden. ‘Een donker personage in een donkere film.’ Alleen is zijn personage helemaal niet zo donker.

Timmers: Die jongen durft toch uitspraken te doen, hè. Ik snap hem ook wel, al zie ik het eerder als zijn The Wolf of Wall Street. Meer Jordan Belfort dan Jacky Vanmarsenille. Geweldig personage ook, die Belfort. Leonardo DiCaprio had daar een Oscar mee moeten winnen, niet voor dat oh-wat-heb-ik-het-toch-zo-koud-filmpje (The Revenant, nvdr.).

Toen ik Pront vroeg wat hij de lastigste scène vond, verwachtte ik dat hij de moeilijk te choreograferen massascènes in de discotheek zou noemen. Maar dat was zonder de naaktscènes van zijn vriendin gerekend.

Timmers: Er is heel veel gezucht, gemompeld en geijsbeerd op set. (lacht) ‘Charlotte, ik wil het goed doen, maar…. Pff. Moeten we dit zo… Zucht. Allez dan…’ Waarop ik dacht: Ik sta hier wel in mijn blootje, hè maat. (lacht) Bovendien stond die topless scène ook niet in het originele scenario: die is pas last minute toegevoegd. (mompelend) ‘Zeg Charlotte, zie jij het eventueel zitten om uw blouse, eh, uit te doen? Dat zou, eh, echt goe zijn. Veel impact of zo.’ Had een andere regisseur me onverwacht gevraagd om mijn kleren uit te spelen, had ik gelijk alarm geslagen. Maar ik zag er ook wel het coole van in. Het heeft niets seksueels, het was heel krachtig. En hoe vaak kan ik nog naakt in Buffalo’s afdalen van de draaitrap van een ninetiesloft om een man te chanteren met mijn lichaam?

Twee. Misschien drie keer.

Timmers: Precies. Het draait allemaal om de keuzes die je maakt.