Charlize Theron kwam 22 kilo bij voor haar nieuwste film. Dapper is dat niet

Vorige zomer verblufte veertiger Charlize Theron als een atomisch blonde, sensuele en gevaarlijke spionne die James Bond degradeert tot een saaie piet. Deze vakantie is ze in Tully een uitgeputte, pas bevallen moeder met drie koters die melk lekt en er ook zo uitziet.

Een paar jaar geleden, in Mad Max: Fury Road, ging Charlize Theron er als Imperator Furiosa vandoor met vijf broedvrouwen van de tiran Immortan Joe, werd ze in een postapocalyptische woestenij achternagezeten door een leger War Boys en moest ze tussendoor Mad Max aan het verstand brengen dat hij het autorijden én het schieten maar beter aan haar kon overlaten. Redelijk vermoeiend. Soms gleed het zweet van Therons kale schedel langs haar felblauwe ogen over haar zwarte wangen naar beneden.

Dat was klein bier vergeleken met hoe afgepeigerd de Zuid-Afrikaanse er in Tully bij loopt. Wat wil je? In die film van regisseur Jason Reitman en scenarist Diablo Cody (het duo achter Juno en Young Adult) speelt ze een moeder die net voor de derde keer is bevallen en die zoveelste aanslag op haar lichaam en de vele slapeloze nachten moet zien te doorspartelen. Ondertussen laat haar man het afweten, is haar dochter humeurig en reageert de school slecht op de ontwikkelingsstoornis van haar zoon.

Om er zo kapot uit te zien kwam Charlize Theron 22 kilo aan. Dat is nog acht kilo meer dan die keer dat ze voor Monster in de huid van een moordende snelwegprostituee kroop en een Oscar won. Toen was ze 27. Drie weken de tussendoortjes overslaan volstond om de extra kilo’s kwijt te zijn. Vandaag is ze 42, en duurde het anderhalf jaar om die 22 kilo te lozen. Tijdens de opnames belandde ze voor het eerst in haar leven in een depressie, die ze wijt aan de massa suiker die ze tot zich nam om te verdikken.

Part of the job

Fans en media noemen haar vertolking in Tully moedig, onverschrokken en alle andere varianten op dapper. Maar dat is een vergiftigd compliment. Theron zelf hoort het niet graag. Ten eerste omdat het wat raar is om haar dapper te noemen terwijl ze maar doet alsof ze zwanger of pas bevallen is en de loftrompet niet wordt bovengehaald voor de 130 miljoen vrouwen die dit jaar een kind op de wereld hebben gezet, ten koste van hun lichaam.

Ten tweede wordt er gesuggereerd dat het dapper is om er zo slecht uit te zien, terwijl ze er gewoon uitziet zoals die 130 miljoen vrouwen. 130 miljoen vrouwen die boven op het lichamelijke herstel en de zware postnatale periode vaak ook nog eens onder druk worden gezet om er zo snel mogelijk weer uit te zien alsof ze nooit kinderen hebben gebaard. Iets wat helemaal niet kan. Tenzij je Beyoncé bent en over een hofhouding beschikt, en dan nog.

Ten derde is het een miskenning van het beroep dat Theron ter harte neemt: acteren. Soms vraagt de job om er fabelachtig uit te zien, soms als een sloor, soms als de buurvrouw na een zwangerschap. Met moed heeft dat niets te maken. Transformaties en verkleedpartijen horen erbij. ‘Acteurs die geen transformatie willen ondergaan, ik begrijp ze niet’, zegt ze in Elle. ‘Voor mij is dat juist het plezierige aan deze job. Je krijgt de kans om in het lichaam van iemand anders te wonen. Dapper is dat niet. Ik kan me gewoon niet inbeelden hoe ik dit personage zou moeten spelen zonder aan te komen. Die uitputting, hoe je lichaam aanvoelt, de manier waarop je gezicht verandert, je handen, je vingers, je schoenmaat: alles is anders.’

Monster

Van actrices vooral verlangen dat ze mooi, lief en braaf zijn terwijl de mannen zoveel spannender dingen mogen doen, is achterlijk en achterhaald. Charlize Theron wil daar niet aan meedoen, ook al zou ze niet om werk verlegen zitten. Mooi is ze altijd al geweest. Op haar zestiende, een jaar nadat haar moeder haar agressieve, dronken vader uit zelfverdediging doodschoot, gaat ze aan de slag als model in Milaan en New York. Ze wordt ook toegelaten op de Joffrey balletschool van New York, maar de droom om ballerina te worden spat uiteen door een knieblessure.

Op advies van haar moeder, die nooit van haar zijde wijkt, beproeft ze haar geluk in Hollywood. Na oneindig veel audities versiert ze in 1996 de rol van stoeipoes in 2 Days in the Valley. ‘Ik ontken niet dat ik die rol kreeg omdat ik er niet onaardig uitzie. Je kúnt een viertal rollen versieren als je goede looks hebt, maar wie echt niet kan acteren, valt uiteindelijk door de mand. Na 2 Days in the Valley heb ik een jaar niet gewerkt, want ik kreeg alleen maar voorstellen om hetzelfde doen. Ik heb ze allemaal afgewezen. Díé rollen en dát geld aanvaarden is vragen om voor de rest van je carrière getypecast te worden. Ten tijde van The Devil’s Advocate raadde iedereen me aan om voor de rol van Connie Nielsen (de sexy duivelin die Al Pacino bijstaat in het gevecht om de ziel van Keanu Reeves, nvdr.) te gaan. Maar ik zette mijn tanden liever in de naïeve huisvrouw. Van dat soort beslissingen kan je carrière afhangen.’

Theron breekt met die rol door. Rond de eeuwwisseling is ze even Woody Allens droomvrouw tot Scarlett Johansson die taak overneemt. In 2004 ridiculiseert ze degenen die slechts een seksbom in haar zien met een glansvertolking als seriemoordenaar in Monster. Ze is vrijwel onherkenbaar en wint een Oscar. Vreemd genoeg zakt haar carrière vervolgens lichtjes in. De hamvraag is of haar gewoonte om ook regelmatig voor de niet- of antiglamoureuze rol te gaan, daarin meespeelt. Zo populair als Julia Roberts, Nicole Kidman of Kristen Stewart is ze nooit geweest.

Furieuze actieheldin én zogende moeder

Het onverwacht geweldige Mad Max: Fury Road zorgt in 2015 voor een flinke boost. Veteraan George Miller ziet in Theron de flamboyante heldin die de mannelijke bruten én het titelpersonage het nakijken geeft. Ineens is ze dé moderne actieheldin, een status die ze bevestigt met de hoofdrol van dodelijke spionne op rode stiletto’s in het speelse Atomic Blonde, waarna ze in beeld komt als de ideale actrice om Daniel Craig op te volgens als James Bond.

Jane Bond, Imperator Furiosa, een bitcherige voormalige prom queen, alle verschijningsvormen van Hollywoodpin-up of een alledaagse moeder die met een postnatale depressie flirt: Theron klaart de klus. Maar krijgt ze voor die kameleontische kwaliteiten het ontzag dat haar mannelijke collega’s met dezelfde kwaliteiten genieten? Nee, toch niet als je afgaat op het aantal mensen dat verrast opkijkt als ze voor de weinig glamoureuze rol van zogende moeder gaat. ‘Kijk naar mijn carrière: ik heb meer realistisch werk verzet dan glamour stuff. Zo wilde ik het. Ik heb hard gevochten om niet steeds het liefje of het naïeve meisje te spelen. Ik vind het dus ráár dat mensen nog altijd afkomen met: “O, wat een aangename verrassing”. Nee dus, dat is geen verrassing, nadat ik 25 jaar lang continu heb geprobeerd om echte mensen neer te zetten. Zo af en toe doe ik iets zots als Atomic Blonde, maar dat wordt steeds zeldzamer.’ Waarom Charlize Theron zo graag onaantrekkelijk is? Omdat ze een actrice is, verdorie.