Elk jaar bekroont dit blad met de Jo Röpcke Award iemand die een bijzondere bijdrage heeft geleverd aan de Vlaamse cinema. Met Frank van den Eeden (Girl, De Patrick) gaat de prijs voor de tweede maal naar een cameraman en voor de eerste keer naar een Nederbelg.
Proficiat, Frank! Herinner je je Jo Röpcke nog wel, de voormalige filmjournalist van de BRT?
Frank van den Eeden: Reken maar. Ik kon echt uitkijken naar zijn programma Première. Hoe hij over films sprak, dat was een openbaring.
Hoe ben je een Nederbelg geworden?
Van den Eeden: Na mijn studies in Brussel ben ik blijven plakken. Ik woon nu langer hier dan ik in Nederland heb gewoond. Ik zou ook nooit terug willen.
Je bent, na Nicolas Karakatsanis, pas de tweede cameraman die de prijs wint.
Van den Eeden: Geweldig toch? Die prijs is een erkenning voor een persoon die mee bepaalt wat de Vlaamse cinema internationaal betekent. Dan is het dus zalig om die te winnen.
Heeft Lukas Dhonts Girl meer deuren voor jou geopend?
Van den Eeden:Girl heeft een heel brede respons gekregen. Aanvragen komen dus soms uit verrassende hoeken.
Uit Hollywood?
Van den Eeden: Niet echt, maar wel van Netflix. Al praat ik niet graag over projecten die uiteindelijk niet doorgegaan zijn. Op zo’n overzeese aanbieding zeg ik trouwens niet altijd ‘ja’. Ik werk graag met regisseurs met een uitgesproken visie. In België kan het niet gek genoeg zijn, bij een grote studioproductie word je heel snel teruggefloten. Ik wil absolute vrijheid, zonder tussenkomst van producers.
Je stond bij alle films van Fien Troch achter de camera. Is er ooit eens wrevel tussen jullie?
Van den Eeden: Nooit. Elk project van Fien is anders. Ik luister naar haar. We hebben altijd een lange voorbereiding waarbij we bespreken hoe de film er moet uitzien. Als je op de set komt, is alles dus al gewikt en gewogen. Er zijn soms spanningen, maar onbegrip is er nooit.
Met Jan Verheyen heb je samengewerkt voor Dossier K. en Het vonnis. Heeft die bezwarend materiaal tegen jou?
Van den Eeden: Ik hoop van niet! Als hij dat heeft, dan bel je me beter nog eens, want dan wil ik het wel weten. (lacht) Met Jan heb ik complexe opnames gedaan. Dossier K. was vanaf de eerste draaidag, in de Pyreneeën, een helse onderneming. We werden overvallen door een storm. En in Antwerpen kregen we af te rekenen met een wolkbreuk.
Voor De Patrick, het debuut van Tim Mielants, stond je dit jaar dan weer op een set vol naakte mensen. Niet alledaags.
Van den Eeden: Na een halve dag werd dat al een gewoonte en zag ik het bloot niet meer. Onwaarschijnlijk hoe snel je daaraan went! Die eerste momenten waren awkward, want je bent zelf een van de weinigen met kleren aan. Speciaal.
Op welk shot ben je écht trots?
Van den Eeden: Ik denk niet in shots. Dan richt je je te veel op de esthetiek. Ik zoek eerder dramatiek op. En dan kom je automatisch uit bij scènes. Neem nu de keukenscène in Girl met Victor Polster en Arieh Worthalter, gedraaid in één shot. Die stond of viel met het moment. Onvoorspelbaar.
Is er een regisseur die nog op je verlanglijstje staat?
Van den Eeden:(denkt lang na) Daar overval je me mee. Ik sta ervan versteld dat ik geen namen kan noemen. Er is natuurlijk wel Stanley Kubrick. Aan hem refereer ik veel in mijn werk. Hij had een ongelooflijke beeldtaal, een soort radicaliteit die ik bewonder.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
