BIFFF: recensie Stoker

“To become adult is to become free”. Oldboy-regisseur Chan-Wook Park toont zijn kunnen met Stoker, een uitstekend duister coming of age-drama in een pakkend thrillerjasje.

Wanneer India’s vader op haar achttiende verjaardag sterft bij een auto-ongeval, schuift de aarde onder haar voeten weg. Samen met haar rouwende moeder Evelyn probeert ze het verlies te verwerken. Wanneer haar vervreemde oom Charlie plots opduikt en bij hen komt inwonen, kan India dit moeilijk plaatsen. Charlie is immers niet wie hij beweert te zijn.

Tien jaar na het verrukkelijke Oldboy doet de Koreaan Chan-Wook Park het voor het eerst in het Engels. Ondersteund door een uitstekende Mia Wasikowska, een snode Matthew Goode en een breekbare Nicole Kidman op topniveau is Stoker een sterk en beladen Amerikaans debuut geworden dat Park meteen op de internationale kaart zet. Dat de man aardig overweg kan met de camera, is geen geheim. Ook nu behandelt hij elk shot met zoveel nauwkeurigheid dat het haast lijkt alsof hij anderhalf uur lang kunstwerkjes op het scherm wil brengen. Zijn markante cinematografische oog en goed gevoel voor metaforische symboliek – de schoenen! – maken van Stoker een plezier voor het oog.

De film is elegant, maar dreigend. Intrigerend, maar herkenbaar. Vreemd, maar logisch. Niemand die ooit had durven denken dat een dergelijk opzienbarend script uit de pen van Prison Break-acteur Wentworth Miller zou kunnen vloeien. De dialogen zijn scherp en gekloft en af en toe gediend van de nodige humoristische knipogen. Verwacht geen monstrueuze nemesis of martelporno, want daar is de serene prent niet van gediend. Voyeuristisch stijlvol camerawerk en een constante tensie tussen het acteertrio zorgen ervoor dat de spanning te snijden is.

Prachtige beelden, puik acteerwerk en een fascinerend plot maken van Stoker een van de must-sees van het jaar. Als u dit jaar maar één film wil zien, laat het dan deze zijn. (TR)