Bart Hollanders speelt in Dealer eens níét de seut: ‘Het werd tijd voor iets anders’

Dealer, het grimmige langspeeldebuut van Jeroen Perceval, wordt bevolkt door kleurrijke figuren. Zo speelt nieuwkomer Sverre Rous een 14-jarige dealer en is Ben Segers te zien als een wereldberoemde, verslaafde acteur. Maar de opvallendste rol is misschien wel die van Bart Hollanders als Luca, een sinistere, ietwat kinderlijke cokedealer met een opvallend jeugdig accent, een bloempotkapsel en Tupac-lyrics op zijn lijf getatoeëerd.

Bart Hollanders: Toen Jeroen me het scenario liet lezen, wist ik meteen: deze rol wil ik spelen. Omdat de rauwheid van Dealer me aanspreekt. Maar ook omdat ik me eens van een andere kant kon laten zien.

Luca ligt inderdaad mijlenver van Randy Paret uit Callboys.

Hollanders: Voilà. Meestal word ik gevraagd om de seut te spelen. Ik doe dat met veel plezier, maar na al die goedzakken werd het tijd voor eens iets anders. En toen kwam Dealer op mijn pad.

Luca is moeilijk te plaatsen. Wat voor iemand is hij volgens jou?

Hollanders: Een gekwetst dier. Jeroen en ik vonden het heel belangrijk om er geen Tony Montana van te maken. Luca is gevaarlijk, maar ook immens onzeker en zelfs een beetje aandoenlijk. Hij laat zich omringen door jonge kereltjes die naar hem opkijken, maar zodra hij het gevoel heeft dat hij niet serieus wordt genomen, verliest hij de pedalen en begint hij te bijten. Hij lijkt soms zelf nog een kind. Als hij met zijn leeftijdsgenoten zou optrekken, zou hij een enorme loser zijn.

Hij praat zelfs op een haast kinderachtige toon.

Hollanders: Op de Antwerpse straattaal heb ik hard geoefend, maar die zachte, hoge stem kwam er onbewust bij. Misschien omdat ik de set deelde met jonge acteurs die de baard nog niet in de keel hadden gekregen. Al probeerde ik er wel bewust iets lucide in te steken, omdat je stem verandert als je drugs neemt.

Om die reden moest je ook afvallen. Twee keer zelfs.

Hollanders: Klopt. Als je aan de drugs zit, eet je niet veel. Ik ben dus zo’n twaalf kilo afgevallen voor de rol. Maar toen gingen we middenin de opnames plots vier maanden in lockdown en liet ik mezelf een beetje gaan. (lacht) Er viel nu eenmaal niet veel te beleven, dus tafelen met het hele gezin werd al snel het hoogtepunt van de dag.

Luca ziet eruit als een kruising tussen een johnny en Jommeke die aan de coke zit. Mooie handgranaat in je nek, trouwens.

Hollanders: Ik heb me laten inspireren door Britse hooligans. Het kapsel, de overdreven tatoeages, die strakke jogging en witte sokjes: met zo’n outfit begin je spontaan graaf te doen. Een beetje zoals je automatisch boksbewegingen maakt van zodra je bokshandschoenen aantrekt. Ik hou wel van zo’n fysieke transformatie en de spielerei die ermee gepaard gaat.

Zo heb je intussen ook al enkele indrukwekkende kapsels op je naam staan.

Hollanders: Die eeuwige verkleedpartijtjes zijn toch de kinderdroom van elke acteur? Mijn vriendin is kapster, dat helpt. Ze heeft ook Luca’s haar geknipt. We hebben even overwogen me helemaal kaal te scheren of voor een broske te gaan, maar dat bloempotkapsel ging me beter af. Het moet nog een beetje geloofwaardig blijven.