Baby Britney van ‘Thuis’ is nu ster Holly in de cinema

‘Ik beschouwde mezelf eigenlijk als talentloos.’ Ondertussen heeft Cathalina Geeraerts, nog altijd maar zeventien, er al de rode lopers van Venetië en Gent op zitten. Maak kennis met de young leading lady van Fien Trochs Holly – die u eigenlijk al kende uit Thuis.

‘Het eerste wat ik zag toen ik hier aankwam, was een metersgrote affiche met mijn bakkes. Waanzinnig.’

Cathalina Geeraerts staat nog altijd versteld van wat haar allemaal overkomt sinds ze de hoofdrol kreeg in Holly, het mysterydrama van Fien Troch dat na passages op de filmfestivals van Venetië en Gent volgende week eindelijk in de zalen komt. ‘Als ik nu door mijn TikTok-feed scrol, kan ik precies zeggen welke domme reel ik maakte voor mijn leven volledig veranderde. Dan denk ik: “Daar is het begonnen, maar dat wist je toen nog niet, hé, meisje!”’

Praten doet de jonge actrice begeesterd, haar antwoorden doorspekt met Engelse woorden en jongerentaal. Al vergezelt ze wat ze zegt ook steevast van disclaimers: ‘Je zult het nooit geloven, maar ik ben echt sociaal incapabel. Mensen schrikken daar altijd van, dat ik best gesloten ben en nauwelijks iets durf te zeggen. Ik vind de juiste woorden niet en schaam me vaak kapot. Ik denk dat het een beetje anxiety is.’

Het is een karaktertrek die ze deelt met haar personage: Holly is melancholisch en schuchter en aanschouwt de wereld met argwaan vanachter haar bruine haren. En dan zeker nadat ze een dodelijke schoolbrand blijkt te hebben voorspeld, waarop sommigen haar als een visionaire en een baken van troost beginnen te beschouwen.

Het is Geeraerts’ eerste grote filmrol, na eerdere passages op tv als (edel)figurante. Haar acteerdebuut maakt ze als baby, in Thuis. ‘Ik kan dat bezwaarlijk mijn doorbraak noemen, want ik herinner me er niets van. Mijn moeder was een fervente Thuis-kijker en hoorde dat ze een baby zochten om Britney Van Noteghem te vertolken, de dochter van Eddy en Nancy. Zij schreef me in – ik denk meer voor de grap dan iets anders – en plots dook ik op in haar favoriete soap.’

Als ik nu door mijn TikTok-feed scrol, kan ik precies zeggen: “Daar is het begonnen, maar dat wist je toen nog niet, hé, meisje!”

Ook later kan Cathalina rekenen op de steun van haar ouders. ‘Toen ze eenmaal doorhadden dat ik acteerambities koesterde, deden ze alle moeite om die waar te maken. Mijn moeder maakte accounts voor me aan op figurantenwebsites en reed het land rond om me naar audities te brengen. Zij kwam trouwens ook met de auditie voor Holly op de proppen. Zonder haar zat ik hier vermoedelijk niet, want ik ben nogal impulsief. Ik hou van plannen, maar ik houd me daar vervolgens niet aan. (lacht)’

Dat zou weleens met haar ADHD te maken kunnen hebben, geeft ze toe. ‘Al weiger ik daar negatief over te doen, want het heeft ook voordelen. Ik ben hilarisch en heb creatieve kronkels in mijn hoofd die anderen niet hebben. En wanneer ik acteer, ga ik in hyperfocus. Ook al sta ik enkele seconden voordien nog te beatboxen of te grappen, wanneer er ‘actie’ wordt geroepen, ben ik een en al sérieux. Fien zei geregeld dat ze daarvan onder de indruk was.

‘Ze gaf me als regisseur veel vrijheid en de kans om te experimenteren. Zelf was ze ook nog zoekende: we zochten samen naar wie Holly was. Bij elke scène namen we verschillende takes op. De ene keer speelde ik de dialoog terughoudend, dan weer brutaler of dichter bij mezelf. Die inspraak maakte het makkelijk om op de set te staan. Ik besef maar al te goed dat niet elke regisseur zoveel vrijheid biedt.’

De liefde voor Fien Troch is groot. Nochtans was Geeraerts niet vertrouwd met het oeuvre van de regisseur, die eerder hoge ogen gooide met Kid (2012) en Home (2016). ‘Ik wist toen nog niet dat ze zo’n bekende filmmaker was. Gelukkig maar, want zo kreeg ik pas stress en faalangst toen ik de rol al hád. (lacht) Die angst heeft me wel even parten gespeeld: ik was ervan overtuigd dat Fien spijt zou krijgen van haar keuze. Zeker in het begin gingen er tien miljoen vragen door mijn hoofd die ik niet durfde te stellen. Later kwam het besef dat ze me bewust had uitgekozen na een pittige casting en dat ik vertrouwen moest hebben in die keuze én in mezelf.’

Met haar eerste grote rol won ze op het filmfestival van Venetië alvast de Bisato d’Oro, een prijs voor beste acteerprestatie uitgereikt door een jury van filmjournalisten. ‘Uiteraard geeft dat een egoboost. Ik beschouwde mezelf als talentloos, dit bevestigt het tegendeel, en dat doet deugd. Die award opent deuren, maar schept ook verwachtingen. Wat als ik er niet aan kan voldoen? Mijn grootste ambitie is een professionele acteercarrière, maar ik wil niet te hard van stapel lopen, want dat vergroot het risico om gekwetst te worden als het misgaat. Ik hou liever een plan B, C of zelfs D achter de hand. Zo weet ik zeker dat het goed komt. Noem dat realisme of zelfbescherming, maar ik zal er wel alles aan doen om dat doel te bereiken.’