Augure, het regiedebuut van de Belgische rapper Baloji, is een bruisende melange van magie, muziek en mythe. Afrikaanse en andere.
Hoe het voelt om een outcast te zijn, op de rand van clashende culturen? Al een carrière lang kan voormalig Starflam-boegbeeld Baloji, die vanuit Congo eerst in Luik en daarna in Gent belandde, er bij voorkeur al rappend of dichtend over meespreken, en ook Augure, zijn in Cannes bekroonde langspeeldebuut als regisseur, gaat over topics als identiteit, ontheemding en vervreemding. Maar dan met poëzie in plaats van politiek.
Daarvoor neemt Baloji, die zich gevoelsmatig op eigen ervaringen inspireerde, je mee in het zog van Koffi (Marc Zinga), een jonge kerel die in Europa woont met zijn zwangere, blanke verloofde Alice (Lucie Debay) en voor het eerst in jaren terug naar zijn familie in Congo trekt. Of dat vermoed je toch, want zijn bestemming wordt nooit bij naam genoemd.
Heel erg close met zijn clan is Koffi evenwel nooit geweest, want zijn grote moedervlek maakte zijn moeder indertijd zo bang dat ze hem bij zijn geboorte de naam ‘zabolo’ meegaf, wat zoveel betekent als ‘teken van de duivel’. Geen wonder dat de onwennige Koffi meteen voor tovenaar wordt aanzien wanneer hij tijdens een familiereünie een plotse neusbloeding krijgt en enkele druppels bloed op een baby doet belanden, waarop hij meteen aan een zuiveringsritueel wordt onderworpen.
Voortdurend worden Europese folklore en Afrikaanse mythes door elkaar gemixt, met een beweeglijke camera, een expressief palet en Baloji als crossculturele vj.
Wat volgt, is een film die je meer als een immersieve, magisch-realistische trip door een in- en uitgebeeld Afrika dan als een klassiek, coherent verhaal kunt beschouwen. Baloji, die regie-ervaring opdeed door muziekvideo’s voor hemzelf en andere artiesten in te blikken, laat nog enkele andere personages de broeierige revue passeren die op hun beurt door hun gemeenschap naar de marge geschoven werden. Er is Tshala, Koffi’s vrijgevochten, lesbische zusje. Er is Paco, een straatschoffie dat lid is van een carnavaleske jeugdbende die gekleed gaat als ballerina’s. Tutu en tiara incluis. En er is de gelovige Mujila, die als heks wordt aanzien.
Voortdurend worden Europese folklore en Afrikaanse mythes door elkaar gemixt, met een beweeglijke camera, een expressief palet en Baloji als crossculturele vj. Of postmoderne sjamaan, zo je wil. Ondanks de zware topics, zoals ook het koloniale spook op de achtergrond, bruist Augure – wat ‘omen’ betekent in het Swahili – van de energie. Onder meer dankzij de pulserende muziek van Liesa Van der Aa en de kleurrijke kostuums ontworpen door Baloji en Elke Hoste, die duidelijk zowel naar de mardi gras van New Orleans en de Gilles van Binche als naar de surrealisten Magritte en Dalí gekeken hebben.
Heel af en toe lijkt de rode draad Baloji uit de handen te glippen, en niet alle scènes en acteurs stralen dezelfde bezwerende kracht uit. Bovendien moet je geen marabout zijn om te voorspellen dat Augure – de Belgische Oscarinzending dit jaar – straks wellicht naast een nominatie zal grijpen, wegens té excentriek en té onconventioneel. Toch voor de meeste Academy-leden die The Lion King en Out of Africa al een exotische onderdompeling in het donkere continent vinden. Alleen zit er zo veel dynamiek, empathie, metier en poëzie in de film dat het voelt alsof je als kijker zelf aan een louterend ritueel onderworpen wordt, weliswaar een zonder rondspattend kippenbloed. Gelukkig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
