5 grote films dankzij de bluescreen-technieken van uitvinder Petro Vlahos

De Griek Petro Vlahos, pioneer van de moderne blue- en greenscreen systemen, is op 96-jarige leeftijd overleden. Zonder zijn uitvinding hadden enkele van de bekendste projecten uit de filmgeschiedenis nooit het scherm van een bioscoopzaal gehaald. Een terugblik in 5 films.

De filmstudio MGM benaderde Vlahos in de jaren vijftig om een techniek te ontwikkelen, waardoor ze acteurs voor een scherm konden laten acteren en achteraf op een overtuigende manier een locatie op dat scherm konden laten verschijnen. De Griekse ingenieur besloot om zich te baseren op de bestaande bluescreentechniek en deze verder te verfijnen. Het diagram dat hij destijds opstelde vormt nog altijd de basis voor de moderne visual effectstechnieken.

Het gebruik van blue-, greenscreens en visual effects is niet meer weg te denken uit hedendaagse filmproducties. Hieronder staan vijf films die hun succes te danken hebben aan het ingenieuze brein van Petro Vlahos.

Ben-Hur (1959)

De nieuwe techniek werd voor het eerst op grote schaal toegepast in het epos van regisseur William Wyler. Het getroubleerde levensverhaal van de handelaar Ben-Hur speelt zich af tijdens de hoogdagen van het Romeinse Rijk, met immense landschappen en constructies op de achtergrond. Zelfs met het gebruik van het blauwe scherm waren er nog altijd 300 sets nodig voor de film, goed voor een ingepalmde oppervlakte van 1,4 vierkante kilometer. ‘Ben-Hur’ zou uiteindelijk bekroond worden met elf Oscars.

Mary Poppins (1964)

Hoe graag we het als klein kindje ook wilden geloven, vliegende kinderjuffen bestaan niet echt. Julie Andrews stond, in haar eerste filmrol trouwens, dan ook geregeld voor een groen scherm te dartelen en te zingen. Dankzij de techniek van Petro Vlahos doken de personages in een krijttekening, zweefden ze van het lachen of reden ze op magische draaimolenpaarden. Vlahos werd dan ook bekroond voor zijn werk met een Oscar voor Beste Visuele Effecten.

The Matrix Trilogie (1999-2003)

Het concept rond het drieluik van de broers Andy en Larry Wachowski schreeuwt om blauwe schermen. Kogels ontwijken met een goedgetimede lambada of vechten tegen een tweeling met witte inktvissen als hoofd is namelijk niet zo alledaags. De films rond de hacker Neo, die uitgroeide tot de redder van de menselijk ras in de strijd tegen de machines, staan vooral bekend voor het effect van de ‘bullettime’. Velen weten niet dat het eigenlijk de Franse regisseur Michael Gondry was, die als eerste met de animatie afkwam. Hij gebruikte het voor de eerste keer in een reclame en daarna in een videoclip van Björk.

Sin City (2005)

De neo-noir film van de regisseurs Robert Rodiriguez en Frank Miller is gebaseerd op drie strips van die laatste. In de verfilming van de kortverhalen werden in totaal maar drie sets gebruikt, de rest is allemaal achteraf digitaal toegevoegd, waardoor de makers zo trouw mogelijk konden blijven aan de stijl van de strips. Hun keuze werd duidelijk gewaardeerd, want de film won 15 prijzen, waaronder de Technical Grand Prize op het filmfestival van Cannes in 2005. (voor gelijkaardige taferelen, maar dan met ontblootte mannen in korte rokjes, zie ‘300’)

Life Of Pi (2012)

De uitvinding van Pero Vlahos heeft de term ‘onfilmbaar’ definitief de vuilbak ingegooid. Het bewijs daarvan is de verfilming door Ang Lee van het gelijknamige boek van Yann Martel. Het verhaal over een jongen die op een sloep in het gezelschap van een tijger moet overleven, verkocht miljoenen boeken wereldwijd, maar brengt natuurlijk wat logistieke problemen met zich mee als het op filmen aankomt. Ang Lee vertrouwde dan maar op het intussen failliete bedrijf Rhytm & Hues om voor de beelden te zorgen. Het werk dat zij leverden viel zodanig in de smaak dat de film dit jaar kanshebber is om de Oscar voor Beste Film te winnen. (XVdL)