Dag op dag vijftien jaar geleden won Halle Berry de Oscar voor Beste Actrice. Nooit eerder deed een zwarte vrouw het haar voor. Een OMG-record, een stuntelige commentator en een onaanvaardbare verontschuldiging: een terugblik op a moment that was so much bigger than Berry.
‘And the Oscar goes to…’ Op het scherm achter prijsuitreiker Russell Crowe zien we de nerveuze gezichten van Renée Zelleweger, Sissy Spacek, Nicole Kidman, Judi Dench en Halle Berry. Wanneer de Nieuw-Zeelandse acteur Berry als winnares aankondigt, volgt er een close-up van de hoofdrolspeelster uit Monster’s Ball. Ze is in extase, en zou weleens records aan het breken kunnen zijn in het – weliswaar onhoorbaar – herhalen van de woorden ‘Oh. My. God!’
Terwijl Halle Berry door een handvol mensen omhelsd wordt, struikelt de presentatrice van de 74ste Oscaruitreiking over haar woorden bij het beschrijven van Berry’s carrière. ‘Enmy, enemy, any’, klinkt het, en uiteindelijk: ‘EMMY!’
Berry wandelt het podium op, waar een kort gesprek tussen haar en Crowe plaatsvindt. Het is niet verstaanbaar, maar spreekt wel tot de verbeelding. Halle Berry barst in tranen uit. Er volgt nog een oh my god of twee, en dan doet ze het onaanvaardbare: ze verontschuldigt zich.
Iedereen in de zaal is er zich van bewust dat hij of zij deel aan het uitmaken is van een historische gebeurtenis. Niet in het minst Halle Berry zelf, die haar memorabele speech inzet met de al even memorabele woorden: ‘This moment is so much bigger than me.’
Haar overwinning komt er na 73 Oscaredities aan gemiste kansen. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat ze haar Academy Award besluit op te dragen aan actrices als Dorothy Dandridge, Lena Horne, Diahann Carroll en Jada Pinckett. Verderop in haar toespraak zegt ze te beseffen welke toekomstige implicaties haar overwinning met zich meebrengt, want die houdt in dat ‘every nameless, faceless woman of color now has a chance, because this door tonight has been opened’. Dat het er nadien niet per se gemakkelijker op zou worden voor gekleurde regisseurs en acteurs, wordt begrijpelijkerwijs achterwege gelaten. Ze kiest ervoor haar overwinning als dusdanig te zien: als een overwinning op de geschiedenis, en op de toekomst.
En toch: het zal zeven jaar duren alvorens er nog eens een ‘woman of color’ – Gabourey Sidibe – genomineerd wordt in de categorie Beste Actrice, en slechts drie anderen zullen het de hoofdrolspeelster van Precious later nog nadoen: Viola Davis, Quvenzhané Wallis en Ruth Negga. Geen van allen slaagt er echter in Berry op te volgen – Davis sleepte dit jaar wel de Academy Award voor Beste Vrouwelijke Bijrol in de wacht, voor haar rol in Fences. We kunnen met veel genegenheid terugblikken op Berry’s Oscar, maar de nasmaak is evenwel bitterzoet. Dat haar emotionele speech anno 2017 nog steeds zo relevant en noodzakelijk blijkt te zijn, is betreurenswaardig. Oh my god!
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
