Met zijn tweede film All of Us schuift regisseur en scenarist Willem Wallyn voor u een stoel bij in een zelfhulpgroep voor terminale patiënten. Met alle kommer en kwel maar zeker ook kluchtigheid van dien.
Willem Wallyn: We leven van kleins af aan in het licht van de dood. De eerste confrontatie ermee is misschien dat je hamster sterft. Dat brengt een psychologisch schokje teweeg dat je altijd bijblijft. Daardoor vond ik het tijd dat ik daar eens over nadacht en schreef. Hoe gaan wij met sterfelijkheid om? Toch vaak op een onnozele en ook pathetische manier. Want we zijn allemaal een beetje prutsers. Als we leven, maar zeker als we doodgaan.
Hoezo, de mens is niet consequent?
Wallyn: Schrijven doe ik elke dag, maar ik lees ook heel graag en veel. Mijn ouders konden twee dingen heel goed: meerdere boeken tegelijkertijd lezen en heel snel ijskreem eten. Ik heb erop moeten oefenen, maar mij lukt dat nu ook. (lacht) Bij lezen is het voordeel dat je altijd iets hebt om naar uit te kijken, op verschillende niveaus. Wacht, ik kijk even wat er nu naast mijn bed ligt. Ah, Normal People van Sally Rooney. Ook Een redelijk leven van Marc Didden en Mark Coenens Italië voor Idioten – ik merk dat mijn maten een soort verdoken memoires beginnen te schrijven. Bijzonder goed vind ik Short Short Stories van Dave Eggers: verhalen van één pagina, parel na parel, stijl na stijl. Nu eens krijg je een bijna episch drama, dan weer schrijft een vrouw het stadsbestuur aan na een verkeersboete en kun je daaruit heel haar leven opmaken. Briljant. Korte verhalen zijn bijzonder onderschat. Sinds ik Hemingway heb gelezen, bewonder ik vooral de Amerikanen. Je leert meer over hun land dankzij de korte verhalen van Sam Shepard dan door te reizen.
Je hebt ook een zwak voor poëzie: de titel van je film heb je uit een gedicht van Raymond Carver.
Wallyn: Vroeger benaderde ik poëzie op een intellectuele manier, maar tegenwoordig heb ik dat nódig. Voor ik begin te schrijven, lees ik altijd een gedicht. Dat is mijn ritueel. Momenteel ben ik volledig weg van de schitterende naturalistische gedichten van de Amerikaanse Mary Oliver. Mijn favoriete bundel is Blue Horses, maar van haar is álles goed.
Is films aanschouwen op het grote scherm ook een van je rituelen?
Wallyn: Absoluut. Ik hou van het idee om samen met totale vreemden in een donkere zaal je diepste emoties los te laten. Ik kan niet janken bij mijn eigen familie en zeker niet naast mijn vrienden, maar daar kan ik dat wel. Nu ja, de laatste film die me heeft doen huilen was er eentje op Netflix: Marriage Story. Dat laatste beeld, amai. In de cinema beperkte het zich de jongste tijd tot een krop in de keel bij Hors normes, een Franse film over de opvang van kinderen met autisme in Parijs.
Bedankt, Willem. Of was er nog iets?
Wallyn: Wel, ik ben onlangs buitengekomen bij het fantastische toneelstuk Locke van Compagnie Cecilia met de gedachte: vanaf nu neem ik verantwoordelijkheid voor ál mijn fouten. De eerste vierentwintig uur heb ik het nog geloofd ook.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
