Van Jackie Kennedy tot het koloniale Congo: dit is de volgende dagen op uw tv

Van het verhaal van de first widow over superhelden van Marvel tot de kinderen van de kolonie: dit is er deze week op uw tv.

JACKIE (Vrijdag 23/11, 21.20, Canvas)

U kent ze, de beelden van Jackie Kennedy in haar roze Chanel-pakje en bijpassende pillbox hat, met het verbrijzelde hoofd van JFK in haar schoot. Jackie – de titel geeft het al een beetje weg – focust nu eens niet op die moord en de motieven, maar op de first widow in de dagen na die fatale novembermiddag in Dallas.

Dat relaas wordt opgehangen aan een interview dat Jacqueline Kennedy (Nathalie Portman) enkele dagen na de moord aan Life-reporter Theodore H. White (Billy Crudup) gaf in het Kennedy-vakantiehuis in Hyannis Port, Massachusetts. We zien haar verbijsterd toekijken wanneer een tomeloos ambitieuze Lyndon B. Johnson vlak na de moord de eed als president aflegt aan boord van Air Force One. We zien hoe ze, pas wanneer ze terug is in het Witte Huis, haar Chanel-pakje uittrekt en het bloed van haar lichaam afspoelt. We zien hoe ze zich verweert tegen de suggestie dat ze beter niet naast de kist zou lopen in de rouwstoet, hoe ze haar kinderen het nieuws vertelt. We zien – niet onbelangrijk in de mythevorming omtrent JFK – ten slotte hoe ze tegenover White het presidentschap van wijlen haar man vergelijkt met koning Arthur: ‘Er zullen nog grote presidenten volgen, maar er zal nooit nog een ander Camelot zijn.’

De Chileense cineast Pablo Larraín – na No en Neruda was dit zijn eerste Engelstalige film – erfde het Jackie-project van Darren Aronofsky, die wel aan boord bleef als producent. En net als in diens Black Swan is Natalie Portman verbluffend: met veel empathie vangt ze de vastberaden persoonlijkheid, de chique perfectie van Jackie, die ingetogen met haar verdriet probeert om te gaan. De spookachtige soundtrack van Mica Levi, die ook al voor Under the Skin tekende, versterkt nog het gevoel dat je echt onder haar huid kruipt. Se non è vero is er nog altijd die ene opmerking van interviewer White: ‘Ik probeer gewoon de waarheid te achterhalen. Maar met een geloofwaardig verhaal ben ik ook al tevreden.’

CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR (Zaterdag 17/11, 20.30, VTM)

Nee, dit is geen soloavontuur van de patriottische supersoldaat met het onverwoestbare schild (Chris Evans). En nee, het zijn niet de Verenigde Staten die in een burgeroorlog gestort worden. De ‘Civil War’ uit de titel slaat op een tweespalt binnen de Avengers, met aan de ene kant Captain America en aan de andere Iron Man (Robert Downey Jr.), en aan beide zijden nog een rist superhelden. Regisseurs Anthony en Joe Russo bieden vooral wat u verwacht, met niet alleen spektakel en actie maar ook ruimte voor karaktertekening. En u krijgt er de eerste verschijning van Black Panther in het Marvel Cinematic Universe bij.

QUALITY TIME (Vrijdag 23/11, 22.55, NPO 3)

Animatie, documentaire, sciencefiction…: de Nederlander Daan Bakker haalt in zijn debuut alles uit de kast om mannelijkheid in crisis te tonen. Met veel zin voor absurdisme zoomt hij in deze omnibusfilm in op de menselijke dwaasheid, en meer bepaald op het leven van vijf verwarde jongemannen. Bij onze noorderburen werd al snel de vergelijking met het Vlaamse Charlie en Hannah gaan uit getrokken. Ook hier is de verbeelding aan de macht en liggen humor en poëzie heel dicht bij elkaar.

TREVOR NOAH: SON OF PATRICIA (Dinsdag 20/11, Netflix)

Aan zijn dik negen miljoen volgers op Twitter stelt Trevor Noah zichzelf als volgt voor: ‘Komiek uit Zuid-Afrika. Ik stond in de menigte toen Rafiki Simba over de rand van de afgrond hield, als een Afrikaanse versie van Michael Jackson.’ In 2015 volgde hij Jon Stewart op als host van The Daily Show, een populaire satirische nieuwsshow op Comedy Central. Het jaar erop publiceerde hij Born a Crime, een komische autobiografie die de hoogste stek haalde in de New York Times Bestseller-lijst en binnenkort verfilmd wordt met Lupita Nyong’o (Black Panther) in de rol van Noahs moeder Patricia. Die moeder is zo belangrijk voor Noah dat hij haar ook opnam in de titel van zijn nieuwe stand-upshow – zijn vorige, Afraid of the Dark, haalde onlangs net niet onze lijst van tien essentiële Netflix-specials. Noah is slim, gevat, succesvol en het typevoorbeeld van de vastberaden millennial die zichzelf uit de goot – in zijn geval Soweto – heeft opgewerkt. Met een beetje hulp van zijn mama.

2DOC: O AMOR É ÚNICO (Woensdag 21/11, 23.05, NPO2)

Voor Cargo bracht de Nederlandse documaker Marina Meijer als enige vrouw weken door op een bevoorradingsschip van een boorplatform. Voor haar nieuwste docu O amor é único, die in wereldpremière gaat op het Amsterdamse documentairefestival IDFA, trok ze naar Brazilië. Ze doet het relaas van de tachtigjarige Dona Alva, bijgenaamd de Machovrouw. Zij komt alleen te zitten na de dood van haar man, met wie ze sinds haar elfde een verstandshuwelijk had. Ze verhuist naar een stadje op een heuvel in het Braziliaanse achterland, waar ze valt voor een veertig jaar jongere klusjesman. Op kalverliefde staat geen leeftijd, zo blijkt in deze rauwe en poëtisch in beeld gebrachte ballade over een gevoelige ziel op zoek naar liefde en aandacht.

MARY KILLS PEOPLE (Maandag 19/11, Play More)

Overdag redder in nood, in bijberoep engel des doods. Het titelpersonage van de Canadese reeks Mary Kills People, een op kicks en controle beluste spoeddienstdokter die als kind een familielid zag aftakelen, helpt terminale patiënten voor een luizige tienduizend dollar de dood in. Wat illegaal is. Zitten de single moeder uit suburbia op de hielen: een bronstige flik, haar rondsnuffelende tienerdochter en haar vaste dealer van dodelijke drugs. Mary Kills People werd gepitcht als een zwarte komedie – die scène over de mislukte euthanasie was tof. Maar bijwijlen – en dat is de verdienste van actrice Caroline Dhavernas (Hannibal, de tv-serie) – toont de reeks zich als een echt karakterdrama dat een discussie op gang kan brengen: is Mary een seriemoordenaar of meedogende madonna?

BETTY DAVIS: THEY SAY I’M DIFFERENT (Donderdag 22/11, 23.10, Canvas)

Geenszins te verwarren met het bijna gelijknamige filmicoon, al mogen ook haar ogen er zijn. Van Betty Davis wordt gezegd dat ze haar echtgenoot Miles Davis tijdens hun korte huwelijk (van 1967 tot ’69) de weg gewezen heeft naar een nieuw geluid en een zoveelste carrière, door hem met de muziek van Jimi Hendrix en Sly Stone te confronteren. Na hun echtscheiding bracht hij Bitches Brew uit en werd zij een meedogenloze funkgodin, die in de eerste helft van de seventies drie weinig succesvolle maar later gerehabiliteerde platen maakte. Daarna verdween ze spoorloos, tot nu: filmmaker Phil Cox overtuigde de inmiddels 73-jarige Davis om voor de camera haar verhaal te doen. De concertfragmenten waarmee haar niet altijd even opbeurende relaas – Miles komt er alweer niet te best uit – wordt afgewisseld, tonen aan dat ze vooral live een bom was, maar check achteraf voor de zekerheid nog eens haar tweede plaat They Say I’m Different.

KINDEREN VAN DE KOLONIE (Dinsdag 20/11, 21.15, Canvas)

‘Het koloniale verleden van België is onverteld, onbesproken en onverwerkt.’ Aan het woord is Olivier Goris, netmanager van Canvas. Na de opvallende reeks Kinderen van de collaboratie blikken daarom nu twintig getuigen terug op de kolonisatie van Congo. Deze kinderen van de kolonie vertellen over hun jeugd in Belgisch-Congo en tonen de gezichten achter de segregatie en de uitbuiting die koning Leopold II met zijn ‘overheidsproject’ realiseerde. In deze eerste aflevering vertellen Congolese en Belgische getuigen over de Belgische toe-eigening van bodemrijkdommen en hoe de kerk opstanden tegen het nieuwe regime voorkwam. Hoewel Belgisch-Congo vaak als een modelkolonie bestempeld werd, teerde ook dit systeem op geweld en onderdrukking.

MERU (Donderdag 22/11, 23.00, NPO 2)

Sommige bergen zijn niet bedoeld om te worden beklommen, de Meru in de Indiase Himalaya bijvoorbeeld. Talrijke topalpinisten beten hun tanden stuk op de verticale klim naar de centrale piek (op 6310 meter hoogte), de legendarische Shark’s Fin-route. De Amerikanen Conrad Anker, Renan Ozturk en Jimmy Chin kregen dat in 2011 uiteindelijk wel voor elkaar (nadat zij drie jaar eerder hun poging dicht bij de top hadden moeten staken). Chin, die ook al van de Mount Everest geskied was, draaide deze documentaire over hun heroïsche tocht en de discipline en ontberingen die daarbij komen kijken. Het zit ‘m daarbij soms in de kleine dingen: om minder gewicht naar de top te moeten zeulen knipten de klimmers zelfs de handgrepen van hun tandenborstel af en verwijderden ze de labels van hun kleding.

THE TRUTH ABOUT THE HARRY QUÉBERT AFFAIR (Vanaf maandag 19/11, Play More)

The Truth about the Harry Québert Affair telt zes afleveringen, maar wie al zappend in de eerste episode terechtkomt, waant zich in een gepolijste thriller die in krap twee uur tijd dader, motief en achtergrond zal afhandelen. Dat is de verdienste van Jean-Jacques Annaud. De 75-jarige Franse filmer (The Name of the Rose, L’ours) lijkt zich van zijn verbanning naar tv-land geen fluit aan te trekken en opent de reeks met postkaartwaardige beelden van een meer in New Hampshire, waar schrijver Harry Québert (Patrick Dempsey) tijdens een apocalyptische stortbui kennismaakt met de vijftienjarige nimf Nola. Het jaar is 1975, ze bietst een sigaret en er hangt verboden liefde in de lucht. Benieuwd wat Annaud, die sinds L’amant (1992) ervaring heeft met nimfen en hun oudere minnaars, in 2018 met dat gegeven zal aanvangen? Kijk verder en prijs uzelf gelukkig dat Ron Howard niet achter de camera stond.

La vérité sur l’affaire Harry Québert is een vuistdikke pageturner van de Zwitser Joël Dicker, die in 2013 Dan Brown van de eerste plaats in de bestsellerlijsten stootte en nog een jaar later de filmrechten op zijn boek aan Browns vaste afnemer Ron Howard verkocht. De roman gaat over Marcus Goldman, een populaire jonge schrijver uit New York die de royale voorschotten op zijn nieuwe boek er heeft doorgejaagd zonder één letter op papier te zetten. Om zijn schuldeisers te ontlopen en zijn writer’s block te deblokkeren trekt hij naar het huis van zijn mentor Harry Québert in New Hampshire. Maar dan wordt in de tuin het lijk ontdekt van een meisje dat in 1975 verdween, samen met het originele manuscript van Harry’s meesterwerk The Origin of Evil. Nadat de oude schrijver is opgepakt, trekt de jonge schrijver op onderzoek uit.

Waarom Howard de regie aan Annaud heeft doorgegeven, is Hollywoodpolitiek. Belangrijker is wat de Fransman en zijn scenaristen met Dickers labyrintische plot en licht ontvlambare thematiek hebben aangevangen en hoe het hierna verder moet met de carrière van het wandelende kersenpitkussen Patrick Dempsey. Dat Derek ‘McDreamy’ Shepherd uit Grey’s Anatomy het aanlegt met een meisje van vijftien zullen zijn miljoenen vrouwelijke fans hem misschien nog vergeven (‘Ze heeft hem verleid, de slet!’). Dat hij het kind misschien ook heeft vermoord: hey, moet ze maar niet met de grote mensen spelen. Maar wat echt onverteerbaar zal blijken, is de grijze haarbos en de ouwelijke kop die hem werden aangemeten voor de scènes die zich in het heden afspelen. Adieu McDreamy, welkom terug echtgenoot!