Tv-tips voor vanavond

Er is vanavond meer op de televisie dan het Eurovisie Songfestival: Ascenseur pour l’échafaud en Philomena bijvoorbeeld.

Ascenseur pour l’échafaud *****

Toen Ascenseur pour l’échafaud eind jaren vijftig in de bioscopen kwam, kende haast niemand regisseur Louis Malle of hoofdrolspeelster Jeanne Moreau. De enige echte ster op de affiche was op dat moment jazztrompettist Miles Davis.

In dit debuut van Malle, een noodlotsdrama en een momentopname van het nachtelijke Parijs, hebben Florence (Moreau, voor het eerst zonder make-up in een film) en haar minnaar Julien (Maurice Ronet) een duister plan bedacht: de man van Florence, een rijke industrieel, in zijn kantoor vermoorden en het er als een zelfmoord laten uitzien. De perfecte moord, alleen raakt Julien geblokkeerd in een lift. Florence gaat daarop door de stad dwalen, op zoek naar haar minnaar die niet is komen opdagen.

Godard moest zijn À bout de souffle (1960) nog draaien, Truffaut zijn Les 400 coups (1959), maar Malle plaveide alvast de weg voor de nouvelle vague, meer door zijn onorthodoxe manier van film maken dan door de stijl van Ascenseur. Zijn afgemeten vertelstijl bij de moordintrige is nog schatplichtig aan Robert Bresson en Alfred Hitchcock, maar in het liefdesverhaal breken Malle en zijn cameraman Henri Decaë met de dominante productiemethode en de beperkingen van het studiosysteem: ze gebruiken een nieuwe gevoelige en grofkorrelige zwart-witfilm en plaatsen de camera in een kinderkoets terwijl ze de – enkel door de etalages van de Champs-Élysées verlichte – Moreau filmen.

En dan is er uiteraard nog de muziek van Miles Davis – trendsettend, want hierna werden originele jazzsoundtracks plots populair. Tijdens de montage van de film speelde Davis als gastsolist bij het ensemble van beboppianist René Urtreger, toen de huisband van de legendarische Parijse Club Saint-Germain. Malle liet Davis de film twee keer zien, huurde een studio af en Davis, begeleid door Urtreger en co., nam de soundtrack in één nacht op. De betoverende, weemoedige klankkleuren van Miles’ trompet passen wonderwel bij de Parijse neonlichtbeelden van Jeanne Moreau, terwijl je haar in voice-off hoort verzuchten: ‘Je t’ai perdu dans cette nuit.’ (L.J.)

North by Northwest *****

Een onverwoestbare Hitchcockklassieker, waarin reclameagent Cary Grant valselijk beschuldigd wordt van de moord op een VN-diplomaat. Hitch maakte er een vermakelijk suspenseavontuur van, een soort Bondfilm avant la lettre. Memorabel: de Frank Lloyd Wright-achtige villa en de korenveldscène met het sproeivliegtuig.

Philomena ***

Frears’ beste film sinds The Queen (2006). Een diepgelovige Ierse vrouw (Judi Dench) moest vijftig jaar geleden van de nonnekes haar zoontje afstaan voor adoptie. Samen met een verwaande journalist (Steve Coogan) wil ze die nu opsporen. Een behendige feelgoodmix van een journalistiek onderzoek en een roadtrip. Inclusief beschuldigend vingertje naar de katholieke kerk.

Alleen Elvis blijft bestaan

Thomas Vanderveken ontvangt journalist en columnist Hugo Camps, een van Vlaanderens befaamdste pennen. Aan de hand van negen zelfgekozen beeldfragmenten – waarbij Juliette Gréco niet mag ontbreken – probeert de net 73 geworden Camps alles op een rijtje te zetten.

Undercover

Eerste aflevering van de Britse miniserie. De Londense advocate Maya wordt het eerste Afro-Amerikaanse hoofd van het openbaar ministerie. Maar spoken uit het verleden steken de kop op.

Jacle Bow: Play for that Money, Boys!

In de finale van de De Nieuwe Lichting kon Jacle Bow het laken niet naar zich toe trekken, maar dat weerhield de jonge groep er niet van haar geluk in Amerika te beproeven. Daarbij filmden ze zichzelf on the road, met als resultaat deze documentaire over muzikale jongensdromen.